Alle troepen verzamelen! Mijn energielevel was equivalent aan het libido van de pandabeer. 0 dus. O mensen en in mijn hoofd bonkte het als een malle.. Dus hup, pijnstillers en hopen dat er niet gerend of gesprongen hoeft te worden.
De rest van de stormtroepen waren er ook. Vanmorgen was ik al bij de opperbevelhebber op consult geweest. Dus eigenlijk zou ik in optima forma moeten zijn. Helaas. Het is wat als je ouder wordt.
Afijn, daar gingen we. Elastiek mee. Deze had ik om mijn knar gespannen. Oleeeeee paella. U zal denken, hoe komt ze daar nou bij? Nou onder de bendeleden bevinden zich een aantal garnalenliefhebbers. Jawel!
Dus. Wij in de ganzenpas op pad. Niet wetende wat ons te wachten stond. Terwijl de mensen met het langste landingsgestel vooraan liepen, liepen de mensen met de korte peuties achteraan. Het regende. Eigenlijk sinds al die trainingen de eerste keer dat het regende. Niet dat het met bakken uit de lucht viel. Anders was het een waterpolotraining geworden.
Popeye had gezegd dat we naar de Gravenallee gingen. Dus ik dacht dat we naar het stukje gingen waar we al vaker hadden getraind. Gingen we toch een hele voettocht maken, helemaal de wereld uit! Ik dacht al aan het zenden van ansichtkaarten naar het thuisfront met de tekst: Niks te eten hier, de natuur is wonderschoon, ik kom 10 kilo lichter terug. (op zich een mooi streven)
Lunches waren weer onderdeel van de training. Een van onze bendeleden had, zoals wij dat zeggen, de sokken er goed in. Joehoe! Beppe en beppe kunnen je niet bijhouden. Van mijn nieuwe opdrachtgever had ik de opdracht gekregen om af en toe eens wat beeldmateriaal in te leveren. Dus even een paar kiekjes geschoten.
Op naar het tolhuisje. Nog oefeningen gedaan met behulp van een bankje en oefeningen gedaan op een boomstam. Wiebelige toestand maar het hele spul is zonder kleerscheuren er van af gekomen.
Daarna mochten we weer terug naar de praktijk. Ons hoofdkwartier. Druk babbelend over de sociale media. Datingsapp's en jargon dat de jeugd van tegenwoordig gebruikt. #skeretata
Hup de ringweg over gehobbeld en toen was even later de hele meute weer terug bij het hoofdkwartier.
Donders leuke training mensen.
Meer weten? https://www.fysio-gravenesch.nl/ klik klik klik!
Je kan er ook meedoen met de reguliere bootcamp. Als het wat zwaarder wilt maken.
Alle bendeleden zijn welkom en je mag meedoen op je eigen niveau.
dinsdag 27 maart 2018
donderdag 22 maart 2018
Sport met Eef deel 16
Hallo lieve lezers,
Dinsdagavond was het weer zover. De manschappen mochten weer aantreden en zich verplaatsen door de straten en steegjes van het pittoreske Almelo.
Aan mij de schone taak om ons nieuwe bendelid, potentieel nieuwe bendelid breeduit te vertellen over onze trainingsavonden. Zij wilde van alles weten en zo kon ik, als een soort van gids uit de doeken doen hoe het er aan toe ging. Vet ruig ja toch, niet dan.
Daar gingen we hoor. De sportzusjes -1 waren ook weer present. De hele meute was voorzien van de bekende ledstrips en hup naar buiten. Elastieken mee en gaan met die banaan. (wat ik beschouw als het kwaad op aarde. Bananen. Iek.)
In afwachting van wat Popeye, onze bendeleider, bedacht had marcheerden we het centrum in. Terwijl ik de meeste gestelde vraag aan mij ooit beantwoordde. "Nee hoor, ik heb het niet koud!"
Bij de fontein was het tijd om de motor eens flink op te laten warmen. Terwijl er af en toe een vreemdeling het tafereeltje gadesloeg waren wij druk doende met de de door Popeye bedachte oefeningen. Ook ons nieuwe bendelid moest er aan geloven. Ja mensen, als wij iemand een goede eerste indruk willen geven dan doen wij dat. Dat dan weer wel!
Een van onze bendeleden was op weg naar Pauw. Mijn vader denkt dat Pauw de revolutie van de kam heeft gemist en vindt hem maar een voddenbaal. Ik vind het wel een knappe vent maar ik hou niet van geleuter om het geleuter dus naar dat programma kijk ik niet. Sorry bendelid!
Afijn het hele bataljon zette koerst richting het stadhuis. Onderweg werd er van alles besproken, zoals alleen vrouwen dat doen en kunnen. Popeye strafte dat af door ons lunches te laten doen. Niet van dat benauwde maar gewoon boom om boom. Afgewisseld met de ganzenpas. Van het ene einde tot het andere einde. Allememachies!
Vervolgens liepen we richting het stadhuis en daar had Popeye iets leuks bedacht. Een circuit. Om fanatiek met de volle 30% er tegen aan te gaan. We gaan nog niet naar huis, nog lange niet nog lange niet en we gaan nog niet naar huis!
Na wat geklaag, gehijg en gepuf doch vol positieve energie liepen we vrolijk verder terwijl ik eens informeerde of een ander bendelid in Amerika ook zo een dikke bak had als hier in Nederland. Ja lieve mensen, als u die auto aanschouwt... dan denkt u "Ooooh bliksem wat gaaf!"
Enfin die elastieken... daar moest ook nog iets mee gebeuren, zo geschiedde. Armspieren trainen, flexibiliteit van de romp en eens zien wie het meest lenig is. Jottem!
Toen was het tijd om terug te keren naar het hoofdkwartier.
Het was een leuke en gezellige training.
Op naar de volgende.
Dinsdagavond was het weer zover. De manschappen mochten weer aantreden en zich verplaatsen door de straten en steegjes van het pittoreske Almelo.
Aan mij de schone taak om ons nieuwe bendelid, potentieel nieuwe bendelid breeduit te vertellen over onze trainingsavonden. Zij wilde van alles weten en zo kon ik, als een soort van gids uit de doeken doen hoe het er aan toe ging. Vet ruig ja toch, niet dan.
Daar gingen we hoor. De sportzusjes -1 waren ook weer present. De hele meute was voorzien van de bekende ledstrips en hup naar buiten. Elastieken mee en gaan met die banaan. (wat ik beschouw als het kwaad op aarde. Bananen. Iek.)
In afwachting van wat Popeye, onze bendeleider, bedacht had marcheerden we het centrum in. Terwijl ik de meeste gestelde vraag aan mij ooit beantwoordde. "Nee hoor, ik heb het niet koud!"
Bij de fontein was het tijd om de motor eens flink op te laten warmen. Terwijl er af en toe een vreemdeling het tafereeltje gadesloeg waren wij druk doende met de de door Popeye bedachte oefeningen. Ook ons nieuwe bendelid moest er aan geloven. Ja mensen, als wij iemand een goede eerste indruk willen geven dan doen wij dat. Dat dan weer wel!
Een van onze bendeleden was op weg naar Pauw. Mijn vader denkt dat Pauw de revolutie van de kam heeft gemist en vindt hem maar een voddenbaal. Ik vind het wel een knappe vent maar ik hou niet van geleuter om het geleuter dus naar dat programma kijk ik niet. Sorry bendelid!
Afijn het hele bataljon zette koerst richting het stadhuis. Onderweg werd er van alles besproken, zoals alleen vrouwen dat doen en kunnen. Popeye strafte dat af door ons lunches te laten doen. Niet van dat benauwde maar gewoon boom om boom. Afgewisseld met de ganzenpas. Van het ene einde tot het andere einde. Allememachies!
Vervolgens liepen we richting het stadhuis en daar had Popeye iets leuks bedacht. Een circuit. Om fanatiek met de volle 30% er tegen aan te gaan. We gaan nog niet naar huis, nog lange niet nog lange niet en we gaan nog niet naar huis!
Na wat geklaag, gehijg en gepuf doch vol positieve energie liepen we vrolijk verder terwijl ik eens informeerde of een ander bendelid in Amerika ook zo een dikke bak had als hier in Nederland. Ja lieve mensen, als u die auto aanschouwt... dan denkt u "Ooooh bliksem wat gaaf!"
Enfin die elastieken... daar moest ook nog iets mee gebeuren, zo geschiedde. Armspieren trainen, flexibiliteit van de romp en eens zien wie het meest lenig is. Jottem!
Toen was het tijd om terug te keren naar het hoofdkwartier.
Het was een leuke en gezellige training.
Op naar de volgende.
dinsdag 13 maart 2018
Sporten met Eef deel 15
Vandaag was typisch zo een dag die je als vrouw vervloekt. Dan heb ik het niet over het feit dat sommige wasmachines sokken verslinden alsof het warme broodjes zijn.
Niet over kinderen die knikkers stoppen in de gaten van de kaas.
Niet zo een dag dat je bij een type juf Ank je 10 minutengesprek hebt en hoort dat jouw kind iemands paardenstaart heeft afgeknipt.
Dat gezegd hebbende zou je kunnen concluderen dat het wel mee viel maar niets was minderwaar. Buikpijn en een energielevel van een lekke roeiboot.
Zo ging de firma klaag en steun op weg naar het hoofdkwartier met de nieuwe trui waarop staat: "Goooooooooooo with Flo" in het hemelsblauw.
Twee nieuwe bendeleden. Uitgebreid verteld wat voor een dingen wij zoals doen tijdens de training en een demonstratie gegeven over planken. Zodoende meteen geconstateerd dat de praktijkvloer brandschoon is.
De sportzusjes deden ook weer mee. Helaas was één er van afwezig wegens afwezigheid. Anders werd er nog meer gegiecheld en gebabbeld. Hihi. Dat hebben zij tot een kunst verheven.
Zo begon onze training. Eerst in looppas naar het Stadscafé. U weet wel, dat pand dat is afgebrand. Springen maar mensen. Heel Nederland in beweging is er niets bij. Ondertussen hield ik zo subtiel mogelijk mijn broek vast want de zwaartekracht mensen, ongekend meedogenloos.
Reddingspoging geslaagd, spieren warm, op naar de parkeergarage. Terwijl er druk gekwebbeld werd marcheerden we door de elegante straten van Almelo. We gingen ook nog een spel doen dat we al eerder hadden gedaan. Zo snel mogelijk van je bal af komen. Dit, terwijl je als een soort krab je voortbeweegt. Hilariteit ten op. Ieder feest is knal met een bitterbal, eeh, nee Eef sporten en een bittergarnituurtje, dat kan natuurlijk niet. Ouwe vretskuur.
Onze bendeleider moest nog wel even weten hoe het zat met mijn hooligan-avontuur afgelopen wedstrijd in het Polmanstadion. Ja mensen het ging er ruig aan toe. Zo ruig dat iedereen gedwee het vak verliet na het dringende verzoek van de beveiliging. Iets met 053 fans die een boel beetjes boos waren. Tsssss.
"wie niet springt die degradeert!"
Jawel mensen, wederom onze benen getraind ter saam met de hellingproef. Laat die spieren maar branden. "And it burns burns burns!"
Als laatste de buikspieren in actie laten treden. De sportzusjes hadden het kennelijk gemist want nog voor het startsein gegeven was, waren zij al in volle actie. Gepaard met een hoop gegiechel. Terwijl ik mijzelf één en al een hormoonexplosie voelde.
Onze bendeleider heeft mijn trui nog wel op de foto gezet. Haha. Het is ook wel een beetje typisch maar ach, ik ben dan ook een gek wijf, zoals sommigen me liefkozend noemen.
Dag liefjes
Groetjes
Niet over kinderen die knikkers stoppen in de gaten van de kaas.
Niet zo een dag dat je bij een type juf Ank je 10 minutengesprek hebt en hoort dat jouw kind iemands paardenstaart heeft afgeknipt.
Dat gezegd hebbende zou je kunnen concluderen dat het wel mee viel maar niets was minderwaar. Buikpijn en een energielevel van een lekke roeiboot.
Zo ging de firma klaag en steun op weg naar het hoofdkwartier met de nieuwe trui waarop staat: "Goooooooooooo with Flo" in het hemelsblauw.
Twee nieuwe bendeleden. Uitgebreid verteld wat voor een dingen wij zoals doen tijdens de training en een demonstratie gegeven over planken. Zodoende meteen geconstateerd dat de praktijkvloer brandschoon is.
De sportzusjes deden ook weer mee. Helaas was één er van afwezig wegens afwezigheid. Anders werd er nog meer gegiecheld en gebabbeld. Hihi. Dat hebben zij tot een kunst verheven.
Zo begon onze training. Eerst in looppas naar het Stadscafé. U weet wel, dat pand dat is afgebrand. Springen maar mensen. Heel Nederland in beweging is er niets bij. Ondertussen hield ik zo subtiel mogelijk mijn broek vast want de zwaartekracht mensen, ongekend meedogenloos.
Reddingspoging geslaagd, spieren warm, op naar de parkeergarage. Terwijl er druk gekwebbeld werd marcheerden we door de elegante straten van Almelo. We gingen ook nog een spel doen dat we al eerder hadden gedaan. Zo snel mogelijk van je bal af komen. Dit, terwijl je als een soort krab je voortbeweegt. Hilariteit ten op. Ieder feest is knal met een bitterbal, eeh, nee Eef sporten en een bittergarnituurtje, dat kan natuurlijk niet. Ouwe vretskuur.
Onze bendeleider moest nog wel even weten hoe het zat met mijn hooligan-avontuur afgelopen wedstrijd in het Polmanstadion. Ja mensen het ging er ruig aan toe. Zo ruig dat iedereen gedwee het vak verliet na het dringende verzoek van de beveiliging. Iets met 053 fans die een boel beetjes boos waren. Tsssss.
"wie niet springt die degradeert!"
Jawel mensen, wederom onze benen getraind ter saam met de hellingproef. Laat die spieren maar branden. "And it burns burns burns!"
Als laatste de buikspieren in actie laten treden. De sportzusjes hadden het kennelijk gemist want nog voor het startsein gegeven was, waren zij al in volle actie. Gepaard met een hoop gegiechel. Terwijl ik mijzelf één en al een hormoonexplosie voelde.
Onze bendeleider heeft mijn trui nog wel op de foto gezet. Haha. Het is ook wel een beetje typisch maar ach, ik ben dan ook een gek wijf, zoals sommigen me liefkozend noemen.
Dag liefjes
Groetjes
donderdag 8 maart 2018
Naar Esther Groenenberg
Hallo lieve lezers,
Vanavond ben ik voor het eerst sinds tijden weer naar het theater geweest samen met een goede vriendin. Esther Groenenberg had me uitgenodigd om haar show "Tapestry" bij te komen wonen.
Esther zou samen met haar band een avondvullend programma ten tonele brengen met haar ode aan Carole King. Muziek uit vervlogen tijden maar nog steeds tijdloos.
Voor mijn generatie wellicht vrij onbekend, tot ze begint te vertellen dat Carole ook liedjes schreef. Liedjes die door diverse zangers een groot succes werden. De interactie met het publiek is leuk, men is enthousiast ook al zijn we met een klein gezelschap.
De muziek neemt je mee naar de jaren 70 toen Gillette nog maar een klein marktaandeel had betreft de scheermesjes. Dat zei Esther ook, het was vooral veel haar.
Samen met die vriendin haalden we de gemiddelde leeftijd drastisch omlaag. Het was echt heel leuk, bijna dromerig. De muziek, de mooie klanken, de teksten, samen vormden ze de perfecte melange voor een wonderschone avond.
Dit keer geen ruige rock of snoeiharde beats maar haast lieflijke liedjes met af en toe toch een vleugje rock. Vol humor en met liefde voor de artiest leerde ik de muziek van Carole kennen maar ik kreeg ook een stukje inzicht in haar leven. Zo ging het geheel net iets meer leven.
Het deed me ook denken aan mijn jeugd, toen ik voor het eerst favoriete artiesten had, favoriete liedjes. "Waltzing Matilda" is daar een van. Ik was een jaar of 7/8 maar kon intens genieten van dat nummer. Zonder te weten waar Tom Waits over zong spraken de klanken me aan. De iet wat rauw stem, de sfeer die het nummer bracht.
Later viel ik helaas ten prooi aan de Backstreet Boys, Spice Girls en Five! Ach, misschien is ten prooi vallen wel niet het juiste woord. Er is niets zo persoonlijk als je eigen muzieksmaak. Behalve dan je Digi-D wachtwoord. Die is zo persoonlijk dat je deze zelf niet eens weet. Althans, vaak.
Het was een mooie avond. Nadien uiteraard de CD's gekocht. Ook haar CD met de Nederlandstalige liedjes. Liedjes die ze zelf heeft geschreven en die beslist vallen onder kleinkunst. Aldus mijn bescheiden mening.
Esther, als je dit leest. Het was donders gaaf! Super bedankt dat ik je gast mocht zijn.
Liefs Eef
Vanavond ben ik voor het eerst sinds tijden weer naar het theater geweest samen met een goede vriendin. Esther Groenenberg had me uitgenodigd om haar show "Tapestry" bij te komen wonen.
Esther zou samen met haar band een avondvullend programma ten tonele brengen met haar ode aan Carole King. Muziek uit vervlogen tijden maar nog steeds tijdloos.
Voor mijn generatie wellicht vrij onbekend, tot ze begint te vertellen dat Carole ook liedjes schreef. Liedjes die door diverse zangers een groot succes werden. De interactie met het publiek is leuk, men is enthousiast ook al zijn we met een klein gezelschap.
De muziek neemt je mee naar de jaren 70 toen Gillette nog maar een klein marktaandeel had betreft de scheermesjes. Dat zei Esther ook, het was vooral veel haar.
Samen met die vriendin haalden we de gemiddelde leeftijd drastisch omlaag. Het was echt heel leuk, bijna dromerig. De muziek, de mooie klanken, de teksten, samen vormden ze de perfecte melange voor een wonderschone avond.
Dit keer geen ruige rock of snoeiharde beats maar haast lieflijke liedjes met af en toe toch een vleugje rock. Vol humor en met liefde voor de artiest leerde ik de muziek van Carole kennen maar ik kreeg ook een stukje inzicht in haar leven. Zo ging het geheel net iets meer leven.
Het deed me ook denken aan mijn jeugd, toen ik voor het eerst favoriete artiesten had, favoriete liedjes. "Waltzing Matilda" is daar een van. Ik was een jaar of 7/8 maar kon intens genieten van dat nummer. Zonder te weten waar Tom Waits over zong spraken de klanken me aan. De iet wat rauw stem, de sfeer die het nummer bracht.
Later viel ik helaas ten prooi aan de Backstreet Boys, Spice Girls en Five! Ach, misschien is ten prooi vallen wel niet het juiste woord. Er is niets zo persoonlijk als je eigen muzieksmaak. Behalve dan je Digi-D wachtwoord. Die is zo persoonlijk dat je deze zelf niet eens weet. Althans, vaak.
Het was een mooie avond. Nadien uiteraard de CD's gekocht. Ook haar CD met de Nederlandstalige liedjes. Liedjes die ze zelf heeft geschreven en die beslist vallen onder kleinkunst. Aldus mijn bescheiden mening.
Esther, als je dit leest. Het was donders gaaf! Super bedankt dat ik je gast mocht zijn.
Liefs Eef
Sporten met Eef deel 14
Dag allemaal!
Vandaag was het weer zover. De manschappen waren in opperste staat van paraatheid. Men stond op scherp. Na een week vakantie mochten wij bendeleden weer aantreden, hetgeen dat we in grote getale deden.
Met maar liefst 2 man sterk gingen we met onze bendeleider op pad. Het was die dag een stralende dag geweest. De zon scheen zich ter barsten, de vogeltjes roken de lente en ik liep voor de zoveelste keer voor nop naar de ondergrondse vuilcontainer. Kortom, wat kon er nog mis gaan?
Daar gingen we, zonder de led-verlichting. Wij gaven al genoeg licht van onszelf. Althans ik, want ik had die dag een chemisch drankje langs de amandelen laten klotsen. Hatsjikidee.
Flo had pionnen meegenomen en we waren woest benieuwd wat we daar mee gingen doen. Omdat hij geen bal bij zich had werd het dus geen voetballen. Jammer. We zetten koers richting de parkeergarage. U weet wel, waar we ten tijde van bittere kou op de grond oefeningen lagen te doen terwijl de rest van Nederland kalmpjes bij de haard naar onze staatstelevisie zat te gluren,
Enfin, aldaar begon het festijn. De bergpas was weer onderdeel van het geheel. Heuvel op, heuvel af en alles in kordate pas. Naja kordaat, bij mij was het uiterst wiebelig. Mijn evenwicht en ik zijn geen homies. Ik moest goed opletten anders was ik pardoes ter aarde gestort.
De andere deelnemer had meer souplesse en liet zien hoe je het moest doen. Leuk, een voorbeeld voor hoe het moet en voor hoe het niet moet maar geen toeschouwers om het aan te tonen. Het leven is niet eerlijk. Nadat we onze benen hadden getraind werd het tijd voor de buikspieren.
Daar had Flo een aantal oefeningen voor in petto. Oef! Volhouden dames was dan ook het devies. Ondertussen zweette ik me de pleuris en besloegen mijn brillenglazen. Alles of niets mentaliteit. Mooi, zo in de loop naar de derby van komend weekend.
Het was weer een leuke training. Het was wel knus zo met drie man. O en die pionnetjes, daar had Flo een parcours mee uit gezet en je moest hollen. Waar het niet dat het ter plekke bacon slippery was door de vochtige stenen. Dus zorgen dat je de onderkant je landingsgestel onder houdt.
Op naar de volgende training
Vandaag was het weer zover. De manschappen waren in opperste staat van paraatheid. Men stond op scherp. Na een week vakantie mochten wij bendeleden weer aantreden, hetgeen dat we in grote getale deden.
Met maar liefst 2 man sterk gingen we met onze bendeleider op pad. Het was die dag een stralende dag geweest. De zon scheen zich ter barsten, de vogeltjes roken de lente en ik liep voor de zoveelste keer voor nop naar de ondergrondse vuilcontainer. Kortom, wat kon er nog mis gaan?
Daar gingen we, zonder de led-verlichting. Wij gaven al genoeg licht van onszelf. Althans ik, want ik had die dag een chemisch drankje langs de amandelen laten klotsen. Hatsjikidee.
Flo had pionnen meegenomen en we waren woest benieuwd wat we daar mee gingen doen. Omdat hij geen bal bij zich had werd het dus geen voetballen. Jammer. We zetten koers richting de parkeergarage. U weet wel, waar we ten tijde van bittere kou op de grond oefeningen lagen te doen terwijl de rest van Nederland kalmpjes bij de haard naar onze staatstelevisie zat te gluren,
Enfin, aldaar begon het festijn. De bergpas was weer onderdeel van het geheel. Heuvel op, heuvel af en alles in kordate pas. Naja kordaat, bij mij was het uiterst wiebelig. Mijn evenwicht en ik zijn geen homies. Ik moest goed opletten anders was ik pardoes ter aarde gestort.
De andere deelnemer had meer souplesse en liet zien hoe je het moest doen. Leuk, een voorbeeld voor hoe het moet en voor hoe het niet moet maar geen toeschouwers om het aan te tonen. Het leven is niet eerlijk. Nadat we onze benen hadden getraind werd het tijd voor de buikspieren.
Daar had Flo een aantal oefeningen voor in petto. Oef! Volhouden dames was dan ook het devies. Ondertussen zweette ik me de pleuris en besloegen mijn brillenglazen. Alles of niets mentaliteit. Mooi, zo in de loop naar de derby van komend weekend.
Het was weer een leuke training. Het was wel knus zo met drie man. O en die pionnetjes, daar had Flo een parcours mee uit gezet en je moest hollen. Waar het niet dat het ter plekke bacon slippery was door de vochtige stenen. Dus zorgen dat je de onderkant je landingsgestel onder houdt.
Op naar de volgende training
Abonneren op:
Posts (Atom)