Klote autisme

Hallo lieve lezers, 

Voor mij als autist is de wereld van de neurotypicals een volstrekt bizarre en niet te bevatten wereld. Ik zie daar zo vaak patronen die voor mij totaal niet te bevatten zijn. Of te volgen. Onrecht en autisme gaan niet samen. Toch krijg je als mens heel wat onrecht te verhapstukken.

Zo word ik door iemand als vuilnis behandeld. Nu kan je er voor kiezen om dit te laten gebeuren of je kan het aangeven. Voor mij is dat moeilijk. Omdat informatie vaak wat later landt, ik er over nadenk en mij er niet altijd raad mee weet. Momenteel is er iets gaande waar ik heel boos en verdrietig van word. Ik wil dit niet. Hoe ik dit vervolgens aan moet pakken vind ik moeilijk. Omdat de pleitvaart nemen voelt als een verlies, als falen, dat de ander zegeviert.

Ik ben zo boos op dit moment en het is voor mij moeilijk om dat in goede banen te leiden. Er gebeurt iets wat niet fijn voelt. Eigenlijk moet ik het loslaten maar dat is juist zo moeilijk. De stroom aan gedachtes te stoppen. Het gevoel van onrecht te parkeren. Ik ben het type van rigoureuze besluiten. Toch heb ik geleerd om, voor ik deze rigoureuze besluiten neem, er een nachtje over te slapen.

In heel dit proces voel ik me niet begrepen en gesteund. Soms heb je iemand nodig die je het gevoel geeft dat jouw boosheid, hoe raar deze ook is, er mag zijn. Soms heb je iemand nodig die dat stukje schouder voor je is dat je zo nodig hebt zonder dat je het gevoel hebt dat het die ander geen fuck boeit en dat de ander je maar vervelend vindt.

Dat is het stukje autist vs neurotypical. In mijn brein werken dingen anders, beleef ik dingen anders. Daarin ben ik lerende. Er is iemand die me met liefde wil fileren. Hetgeen dat me dus te wachten staat. Accepteer ik dit of kies ik eieren voor mijn geld? Soms ben ik te trots om mijn verlies te nemen. Te trots om de mijn zwakte te erkennen. Mag ik???

Een vriendin van me, als ik haar vertel over mijn beslommeringen dan is haar aandacht er niet. Of is deze er wel maar laat ze duidelijk merken dat ze vindt dat ik loop te zeiklijsteren. Dat voelt niet goed. Anderzijds probeer ik er wel voor haar te zijn. Is dat ook het verschil tussen mensen zoals ik en mensen zonder autisme?

Het spectrum autisme is soms zo verschrikkelijk eenzaam. Omdat niemand je begrijpt. Omdat niemand voelt wat jij voelt. Omdat die constante stroom aan prikkels niet uit te leggen valt aan mensen die deze niet zo ervaren.

Wat een verschrikkelijke klote zooi is het soms.