zondag 25 februari 2018

Dromen


Ik geloofde vroeger oprecht in sprookjes. Dat je na je opleiding een baan vond, een leuke partner en dat alles dan vanzelf ging. Eigenlijk is het leven als kind een aaneenschakeling van illusies en idealen.

Dode merels begraven, lieveheersbeestjes bewaren in luciferdoosjes, hommels aaien, je poten onder je reet vandaan lopen voor het Wereld Natuurfonds om zo geld op te halen. Geloven dat als je maar je best doet, je er wel komt.

Dan kom je op een leeftijd dat je merkt dat het zo graag volwassen willen zijn van vroeger compleet niet lijkt op hoe jij je dat vroeger voorstelde. Dat de wereld hard is, meedogenloos. Dat je keihard moet werken om iets te bereiken. Dat je op een zondagavond met een goed glas je vervlogen dromen overdenkt.

Zo is het wel een beetje. Een relatie aangaan en onderhouden. Dat is niet zo gemakkelijk als op televisie. Je aanpassen, spiegelen, jezelf tegenkomen, rekening moeten houden, moeten incasseren. Beseffen dat jij als vrouw anders bent, ongewoon omdat je geen kinderen wil. Vastlopen in alle daagse dingen. Zien hoe de mensen om je heen wel vooruitgang boeken in het leven door een gezin te stichten, goede baan te hebben en doen wat ze maatschappijtechnisch moeten doen. Verplichte wip op zondagmorgen, familiebezoek, ontwrichte nachten doos huilende koters, het kletspraatje op het schoolplein, zindelijkheidstraining, gesjouw met de kinderen naar voetbal, dansles, paardrijden of gymnastiek,

Dan vragen mensen wat ik uitvoer in het dagelijks leven. Verwachtende dat mijn leven er ongeveer hetzelfde uit zal zien. Als ik ze dan zeg dat ik midden in mijn herstel zit dan valt het stil. Het is eigenlijk net zoiets als wanneer iemand tegen je zegt dat het slecht gaat als je vraagt hoe het gaat. Men verwacht het niet. Heus, ik zeg niet altijd dat ik midden in mijn herstel zit. Soms vertel ik ze wat mijn vrijwilligerswerk inhoudt. Dat ik twee keer in de week sport. Om het niet ongemakkelijk te laten worden.

Ik probeer me geen voorstelling meer te maken over later. Hoe je het ook bedenkt, het loopt toch anders. Als je vorig jaar rond deze tijd tegen mij gezegd zou hebben dat ik later dat jaar mee zou doen in een groep aan een sportactiviteit had ik je hard uitgelachen en gevraagd of je ze wel alle drie op een rijtje had.

Het leven is een constante stroom aan het maken van keuzes. Soms pakken ze slecht uit. Soms pakken ze voor een ander slecht uit. Voor jezelf een grens trekken is nooit verkeerd. Wat de ander daar ook van vindt. Het idee, en daar ga ik, dat ik binnenkort word gefileerd dat maakt me onzeker, onrustig want hoe het ook zal gaan, ik weet uit ervaring dat het bijzonder naar zal zijn.

Er zijn mensen die er hun beroep van hebben gemaakt om andere mensen de grond in te trappen. Wat ze daarmee willen bereiken is me een raadsel. Kennelijk is het goed voor hun gelukshormoon. Soms zou ik dan iets willen zeggen wat niet bepaald charmant is. Meestal ben ik stil. Het overvalt me dan en ik laat het gebeuren. Het is zal een slotstuk vormen van een periode waarin ik dingen heb geleerd die ik mee kan nemen naar de toekomst. Het was goed zo. Misschien is je verlies erkennen ook een vorm van winst. Immers kies ik er voor om me niet langer op deze manier te laten behandelen. Kies ik er voor een nieuwe weg in slaan. Toch, toch voelt het alsof ik heb verloren. Alsof de ander zegeviert doordat zij/hij heeft bereikt wat ze wilde.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Op de thee bij de dominee #25

 Het is triestig weer. Miezerregen en niet uitgesproken warm. Met de leenauto naar Wierden! Tieske ophalen voor een wandeling en daarna babb...