Inlegkruisjes en komkommerleed

Hallo lieve lezers,

Vandaag was ik vroeg wakker. Nieuwsgierig dat ik ben open ik eerst Twitter. Ondertussen trek ik een sprintje naar de troon en lees bij wat er de afgelopen nacht getwitterd is. Ik ben als het ware een social media junkie. Mea maxima culpa. Anderzijds zou het mooi zijn als ik hier mijn werk van kon maken. Doen wat je leuk vindt, dat wordt altijd geroepen.

Afijn, klaarwakker uit bed gehuppeld en me in de klamottn gehezen. Vandaag is het matchday. PSV komt naar Almelo. Ik ben gematigd positief. Een puntje pakken zou mooi zijn. Ik ben benieuwd hoeveel verdwaalde lampjes er vanavond in mijn vak zullen zitten. Niet dat het mij wat uitmaakt verder, immers koester ik geen wrok jegens PSV.

Afijn, eerst maar even naar de bank om mijn saldo te checken. Ja ik weet het, daar is en app voor maar ik spaar koopzegels dus dan mag het. Daarna naar de Aldi. Ik had mijn winkelcyclus voor deze ochtend ternauwernood slim gepland. Ik ga in de ochtend dan is het nog niet zo druk. Aldi is altijd leuk, ze verkopen er een hoop nevenproducten zoals Beha's, strijkplanken, kussens, planten, fietsen, messensets enz. Net wat er in de aanbieding is. Ik had zin in sushi en die van de Aldi vond ik altijd erg lekker. Gewapend met de sushi en twee blikjes Golden Power spoedde ik me naar de lopende band. Mikte de goederen erop en hoefde bijna niet te wachten. Joepie! Ik heb er zo een hekel aan dat je grondwater staat op te wellen omdat het zo druk is.

Na de Aldi koers gezet naar de Jumbo(ooooo) ook daar hing men niet met de benen buiten boord dus hup snel alles bij elkaar vergaard. Ten midden van al het onnoemelijk trieste nieuws dat onze aardbol overspoelt was er ook goed nieuws. De Always inlegkruisjes waren in de aanbieding. Kennelijk gingen ze uit het assortiment of waren ze bijna over de datum. Alles voor een kuis kruis nietwaar? Na deze gelukzalige constatering begaf ik me richting de kassa.

Zodoende was ik snel klaar met boodschappen doen en kon ik weer richting huis. O nee wacht, nog even naar de fanshop van Heracles. Er was iets dat ik graag wilde hebben. Dat is gelukt. Thuis heb ik me in een net iets te strak shirtje gehesen. Fuck, toch echt vaker naar de sportschool en wat minder in mijn stortkoker pleuren. Ik vrees dat ik er vanavond met de hydraulische schaar uitgeknipt moet worden maar dat terzijde.

O en toen de sushi. Gatverdamme! Teveel komkommer en als er iets is dat ik super ranzig vind dan is dat wel komkommer. Komkommer is als het ware culinaire terreur! Het is alles overheersend en jaagt katten angst aan. Hoe kan het dan in vredesnaam zo zijn dat er mensen zijn die ze koesteren?

Nou ga ik nog even een siësta houden. Was namelijk een zeer kort nachtje. Vanavond naar het stadion. Ben benieuwd wat het wordt. Hopelijk is het niet zo koud als de vorige keer. Mja toen was het spel ook belabberd dus toen was ik er wel even klaar mee.

Wordt vervolgd lieve lezers.

Bubbels

Hallo lieve lezers,

Het is vrijdagavond, het ideale moment om de beha los te klikken en de vrijheid tegemoet te treden. Je weet wel, de vrijheid om 3 uur lang naar de herhalingen van Astro TV te gaan kijken of stiekem je mond vol te spuiten met slagroom uit zo een bus. Je territorium af te bakenen door een paar winden te laten. O nee dat doen dames niet... hoe doen wij dat eigenlijk? Door overal onze zooi te verspreiden waarschijnlijk. Te beginnen bij de beha die me elegant over onze schouder de ruimte in werpen. Yes, kunnen we eindelijk weer fatsoenlijk ademhalen.

Vandaag had vrij weinig om handen. Vanmorgen, voor mijn doen op tijd de stee uit gehuppeld. Vandaag kwam er bezoek. Even kijken of alles deugt. Is de troon glanzend schoon? Wasbak vlekvrij? Koffie paraat? Er zou toch nog weinig mis kunnen gaan dacht ik zo. Geen rare dingen in de koelkast? Geen cola drinken. Het moet lukken.

Met mijn visite wat nuttige zaken verricht. Het ging verrassend goed tot een bepaald ogenblik. Ik heb dan wel autisme maar ik ben niet dom. Het was te lang goed gegaan. De hints waren zelfs voor iemand als ik pijnlijk duidelijk. Gelukkig ben ik een expert in ontwijkingsgedrag dus slalomde ik er omheen. Pffff laat me nou toch eens mijzelf zijn! Daar hoort wat chaos e.d. gewoon bij. Ik voel me er goed bij, wat is dan feitelijk het probleem?

Na het bezoek even gaan slapen. Even wat rust creëren voor de volgende ronde. Even niet willen denken en voelen want dat is wat heel de dag mij parten speelt. Die stemmetjes die me vertellen hoe vreselijk ik ben, steeds weer die bevestiging krijgen, het zit me niet mee. De wekker rinkelde vrolijk dus hup uit de stee. Mijn begeleidster had me een berichtje gestuurd dat ze reeds voor de deur stond. Ik stuurde terug dat ik net wakker was en dat ik eraan kwam. Gauw naar beneden en ze binnengelaten. Nouja, voor eventjes was ze stelde voor om te gaan wandelen. Dat vond ik uiteraard prima.

Zo trokken wij als de 3-1 koningen zonder waar door de wijk. Wat omslachtig verteld hoe het met me ging. Hoewel het vertrouwd voelt, voelt het ook wat onwennig. Haar verteld over mijn gevoel betref afwijzing. Dat ik me zo snel afgewezen voel of gehaat en waar dit vandaan komt. Dat ik nooit een positief zelfbeeld heb opgebouwd en geen idee heb hoe dit moet. Met haar gesproken over mijn werk bij HLO en dat dit soms best aangrijpend kan zijn. Hoe ik dit dan weer van me afzet.

Het is niet gemakkelijk, ik zijn, al weet ik niet zeker of een ander zijn nu zoveel eenvoudiger is. Vorige week werd mij pijnlijk duidelijk dat sommige mensen ook een droevig verhaal met zich meedragen terwijl je dit van die mensen helemaal niet had verwacht. Om er een tegeltje tegenaan te werpen 'ieder huisje draagt zijn kruisje'

Ik heb wat series teruggekeken. Ik liep fameus achter. Nu heb ik alles weer op orde. Morgen weer naar de voetbal. PSV komt naar Almelo. Ik ben benieuwd. Ik moet me meer tot dingen gaan zetten. Als je met depressieve gevoelens zit is dat best heel moeilijk. Dan blijf je het liefst in je eigen veilige bubbel en zoek je de buitenwereld zo min mogelijk op. Veel mensen bij elkaar? Dat is niet fijn. Je eigen veilige bubbel ondanks al die draken van gedachtes. Ik vind het ook best moeilijk om mensen thuis toe te laten. Domweg omdat dit mijn eigen veilige plekje is. Zelfs hier presteer ik het om over me heen te laten lopen, dat anderen zeggen wat ik moet doen en wat niet. Ik sta erbij en kijk erna.

Keine leichte Sache! Ik snap eigenlijk niet waarom mensen altijd iets te zeiken moeten hebben over mij. Je kan toch, zelfs met mij een beetje blij zijn? Accepteren dat ik mijn leven op mijn manier leid? Iedereen maakt soms wel eens verkeerde keuzes maar i.p.v daar over te zeiken kan je ook denken, 'ach meisje kom maar, ik troost je wel' Het leven is een kwestie van vallen en opstaan en soms, in mijn geval heel vaak, ga je op je bek.

Afijn, het was me weer wat. Ik ga mijn begeleidster dadelijk nog een email sturen en wat filmpjes kijken. Ik zie wel wat morgen me brengt. Hopelijk de punten voor Heracles.

Gaat lekker zo

Hallo lieve lezers,

Ik ging net op het balkon op een emmer staan met bevroren water, louter om het ijs te controleren op de dikte van de korst. Dat was een groot succes want met een harde krak zakte ik er dwars doorheen en toen was alles nat. 

Afijn, deze week is niet echt mijn week. Ik vind het moeilijk om mijn gevoelens te uiten. Op papier lukt dat wel maar wanneer ik face to face met iemand praat dan valt het stil. Omschrijven wat er echt in me omgaat lijkt haast een onmogelijke opgave. Ik voel me zo dikwijls niet begrepen, afgewezen en verdrietig. Je wil je vrienden ook niet opzadelen met jouw sores, zeker niet als zij al genoeg aan hun hoofd hebben. Uiteindelijk speel je het spel toch alleen. Moet je het alleen doen en dat valt me soms best heel zwaar.

Wat is gebeurd daar verander je niets meer aan. Je kan het alleen maar anders doen in de toekomst. Soms is een hoofdstuk einde verhaal hoeveel pijn dat ook doet. Soms moet je het hoofd buigen voor de vijand, hoe moeilijk dat ook is. Soms is hij sterker, leuker, dapperder en kan je niet anders dan afdruipen en een andere weg inslaan.

Mijn begeleidster had een paar dagen vrij. Ik zie ze vrijdag en zal proberen haar uit te leggen hoe ik me echt voel. Het is heel gemakkelijk om je te verbergen achter een glimlach. Het is heel gemakkelijk om ergens luchtig over te doen zodat wat waar is misschien wel een klein beetje minder waar wordt... gevoelsmatig want het hijgt in je nek en wacht zijn kans af om je te pakken. Om genadeloos toe te slaan.

Hoe leg je de pijn uit van onzekerheid? Van angst voor de toekomst? Zoveel dingen wel willen maar niet kunnen. Van de week kreeg ik een vacature gemaild van iemand die dat goed bedoelde. Ik wist me er geen raad mee. Alles wat men zocht, dat ben ik niet. Ik vind mijzelf dikwijls grenzeloos dom en onbekwaam. Hoe verzint iemand het dat zo een beroep iets voor mij kan zijn?

Het is moeilijk om me tot iets te zetten. Het liefst van al dan sliep ik heel de dag. Omdat ik weet dat dit niet kan probeer ik me toch tot dingen te zetten. Even de deur uit, even een andere omgeving. Niet gemakkelijk maar ik besef dat dit moet. Ik moet hoofdstukken afsluiten, ik moet mijn conclusies trekken en daarmee ook keuzes maken. Afstrepen. Voltooid verleden tijd maar ik vind dat, ondank het verdriet o zo moeilijk. Steeds weer die confrontatie... waarom toch? Ik moet het ontwijken maar iets in me blijft het opzoeken.

De toekomst benauwd me, zal er ooit iets van me worden? Ik durf er eigenlijk niet aan te denken. Zal ik ooit samen zijn met iemand? Zal ik ooit een dikkere huid kunnen kweken zodat niet alles me zo intens blijft raken? Er is iets wat ik heel graag wil maar daarvoor moet ik wachten tot na de zomervakantie. Honger is de beste saus zou je zeggen. Toch presteer ik het om me afgewezen te voelen.

Soms heb je zo een noot aan iemand die je begrijpt. Die een arm om je heen slaat en tegen je zegt "huil maar meisje" i.p.v dat ik te horen krijg dat ik stom ben dat ik me zo laat leiden, dat ik niet goed wijs ben, dat ik sterker moet zijn. Jezus, hoe? Als ik dat kon dan had ik dat immers al lang gedaan. Ik ben gewoon niet sterk. Soms wil je gewoon twee armen om je heen. Een knuffel, een lief woord. Geen verwachtingen, geen vernederingen helemaal niets. Gewoon een stukje liefde.

De ene ziet me niet voor vol aan en de ander onderschat me. Ik mis soms zo iemand die me op waarde weet te schatten. Die ziet wat ik kan en respecteert wat ik niet kan. Stiekem weet ik dat ik best wat kan maar mijn gevoel schreeuwt me toe dat ik waardeloos ben. Dat ik een volslagen nietsnut ben die niets in haar mars heeft. Dat ik geen bestaansrecht heb. Dat is wat de pesters van vroeger me dikwijls hebben laten voelen.

Afijn, het is weer eens midden in de nacht. Tijd om te gaan slapen.

Slaapwel

Mijn moeder zei vroeger....

Mijn moeder zei vroeger altijd tegen me, wanneer we op pad gingen "Ben je naar de wc geweest?" nou lieve lezers, ik snap nu waarom! Zo straks ging ik even naar de Kruidvat om daar een cadeaubon te verzilveren en ik moest nog iets hebben van de hamstergigant.

Op de heenweg was er niets aan de hand. Ik speelde Pokémon Go mdat ik graag mijn 10 kilometer ei uit wilde laten komen én omdat ik graag een Abra wilde vangen. Dat ei is helaas nog niet uitgekomen maar ik had mijn Abra. Ik wilde met een diepe lage stem brullen "Ik ben de Abra-catcher" maar dat leek me niet zo een goed idee.

Afijn, ik heb nog een gym overgenomen dus helemaal in de gloria stoof ik de Kruidvat binnen. Ik vroeg aan het meisje achter de kassa of zij de VVV-geschenkenbon accepteren en dat deden ze. Zodoende ging ik even bij de make-up kijken of daar nog iets van mijn gading lag en toen gebeurde het. Ik moest dus plassen. Omdat ik normaliter het prima een tijdje op kon houden besteedde ik er niet echt aandacht aan. Wat heet, ik zorgde nog voor ravage door een potje oogschaduw uit mijn klauwen te laten vallen. Dit vervolgens netjes gemeld. Logisch, iedereen had het gezien. Ik ben ook zo onhandig. Als een soort Hans Klok begint alles in omgeving spontaan te bewijzen wat de werking van de zwaartekracht inhoudt.

Goed, met mijn buit ging ik nog even naar de AH. Gauw gauw, ik weet immers waar alles staat. Mikte ik nog even een pak babydoekjes in mijn tassie. Nou, de druk op de ketel werd snel opgevoerd. Alsof je een thermometer in kokend water zet. Ik had voor mijzelf een mantra. "niet lachen" "niet lachen" lachen is namelijk funest wanneer je blaas op knappen staat. Als een soort van Tsunamie komt het dan allemaal naar buiten. Ik liep alsof ik een soort van spasme had met gekruiste benen richting mijn huisje.

Zie maar eens om met gekruiste benen een trap te beklimmen. Ik had mijn mantra veranderd in "puffen, niet persen" Foei!Als een volleerd zwangerschapsgymnastiekjuf liep ik dus puffend de trap op. Gauw de boks los en laat de bevalling maar beginnen.

Dus lieve lezers, soms zijn de adviezen die ouders ons gaven of geven best nuttig. Altijd eerst even naar de wc voor je de wijde wereld intrekt. Mannen kunnen snel even tegen een boompje gaan staan maar wij vrouwen kunnen ons zitvlees moeilijk achter een buxus parkeren. Stel je voor dat je wordt betrapt, dan denkt men meteen dat het volle maan is.

Vijfje deel 2 - Het homohuwelijk

Dag lieve lezers, zoals jullie weten schrijf ik verhaaltjes waar in 5 door jullie gekozen woorden voorkomen. Deze keer gebruikte ik de woorden van Dan the Man!

Vingerhoedje, keukentrapje, kaasschaaf, vissenhaakje, homohuwelijk

KLAZINAVEEN - In Klazinaveen werd deze week het eerste homohuwelijk voltrokken. 

Gans het dorp rukte uit om deze bijzondere gebeurtenis mee te maken. Mark en Tim stapten vandaag in het huwelijksbootje. Wij van omroep Kats Mooi waren natuurlijk erbij om voor u verslag te leggen. 

Tim wist ons te vertellen dat hij Mark had ontmoet op de spoedeindehulp. Tim had namelijk een vishaakje in zijn voet. Hij was er pardoes op gaan staan. Met lichte blosjes bekende hij dat naaktvissen beslist zijn nadelen had. 

Mark gniffelt "ik moest jou verzorgen, althans dat was het plan want toen kwam er een kaasschaafgewonde binnen die zo bloedde dat je pats boem tegen de vlakte ging" 

Het stel lijkt er gemoedelijk op terug te zien. Tim "Mark is soms ook onhandig hoor, pas geleden stond hij de ramen te wassen en opeens zie ik hem in slow-motion met keukentrap, emmer en al zo in de bosjes verdwijnen" 

Bij de plechtigheid waren vele genodigden aanwezig. Zoiets had Klazinaveen nog niet eerder meegemaakt. Een van de bewoners vroeg schoorvoetend of wij Klazinaveen belachelijk zouden maken opdat Herman Finkers dat ook al eens deed. Wij zijn de beroerdste niet dus daar werken wij gaarne aan mee.  

Het eerste homohuwelijk werd een feit. Terwijl veel inwoners met de trekker weer naar huis gingen, gingen Tim en Mark in besloten kring hun feestje vieren in café De Vingerhoed. Dit café heet zo omdat de uitbaatster al 32 jaar vingerhoedjes spaart. Wie er eentje voor haar meebrengt die ze nog niet heeft, die krijgt een gratis pintje. 

Wij hebben het woeste wilde feestgedruis verlaten en gingen met paard en wagen weer naar de bewoonde wereld. 

Intensietijdscrisis

Hallo lieve lezers, nu weer een persoonlijk verhaal over mij en mijn leven.

Mensen stellen soms dat ik denk in uitersten maar ook dat ik zo intens kan reageren. Dat is iets wat ik moeilijk kan ontkennen. Mea maxima culpa! Het antwoord is niet zo snel uit te leggen maar ik ga toch een poging doen.

Bij mij komt alles heel hard binnen, of dat nu geluiden zijn, prikkels, emoties, kritiek, ik mis domweg de buffer die bepaalde informatie filtert waardoor het minder rauw op mijn dak valt. Als iemand iets onaardigs tegen mij zegt is het voor mij haast onmogelijk om gewoon daar mijn schouders over op te halen. Als iemand mij wijst op mijn persoonlijke mankementen, dan kan ik daar gerust een dag of twee dagen door van slag zijn. Domweg omdat het als een soort meteoriet mijn gevoel raakt. Het slaat als het ware een krater in mijn gevoel dan is alles ontregelt.

Mensen stellen wel eens dat mensen met autisme niet gevoelig zijn. Dat is dus klinkklare nonsens. Als ik voor mijzelf spreek, die zijn er, misschien wel ten overvloede, ik weet er alleen niet altijd goed mee om te gaan of het in goede banen te leiden. Yo Sherlock dat is het hetzelfde. Afijn, ik handel ook vrijwel altijd uit de emotie. Dat leidt soms tot bonje of onbegrip. Iets wat ik goed bedoel wordt door de anders soms gezien als creepy shit. Ik bemerk dan dat ik gefaald heb in iets waarin ik helemaal niet wilde falen. Ook zoiets doet mij pijn. Als iemand voor mij een bijzondere betekenis heeft, dan ga ik daar op mijn manier mee om maar dat is niet altijd verstandig. Als je nooit hebt geleerd hoe je een gezonde afstand - nabijheid moet creëren, dan is de kans groot dat je in je eigen valkuil pleurt.

Mijn emoties zijn ook, hoe moet ik ze noemen, puur... ongefilterd. Ik kan intens boos zijn, intens gelukkig (helaas de laatste tijd niet zo vaak) intens vrolijk, intens verdrietig en die gradatie daarvan is niet altijd matchend met de situatie. Dus wat gebeurt er? Onbegrip en boosheid. Iemand stelde ooit dat het leven geen bitterbal is, nou dat is iets wat ik hartgrondig kan beamen. Het is voor mij een kluwen aan wegen, prikkels, signalen die ik keer op keer weer moet zien te ontcijferen. Alsof op elk hoekje, in elk steegje iemand staat die een andere taal spreekt dan de mijne. Dat valt niet mee.

Men zei eens dat ik mijn eigen authentieke ik moet zijn maar hoe moet dat als deze ik keer op keer wordt afgerekend om wie hij is? Mijn emoties en gevoel horen bij mij zoals (voorlopig) zwarte piet bij Sinterklaas hoort. Tom bij Tim, handboeien bij de politie en meeuwen bij de visafslag. Ik doe mijn best om er mee om te gaan, ik bespreek dit ook met mijn begeleider maar dat neemt niet weg dat het geen pijn doet om jezelf keihard tegen te komen. Dat neemt niet weg dat het geen pijn doet om op je mankementen gewezen te worden. Zeker niet als je eigenlijk al een totaal om door de plee te trekken zelfbeeld hebt.

Als je dan weer keihard op je bek bent gegaan dan valt het niet mee om de draad weer op te pakken. Het moet, dus ik doe dat ook, maar gemakkelijk is  het niet. om evenwichtig in het leven te staan heb je bepaalde bagage nodig en wanneer je die mist dan is dat gewoon ontzettend moeilijk. Ik kan me dus ook intens schuldig voelen omdat ik het niet verkeerd wil doen. Oké soms zou je een blonde bimbo in een patserbak verrot willen schelden omdat ze je afsneed maar gemiddeld gezien wil ik de dingen net zo graag in balans hebben als ieder ander.

Dus lieve lezers, het is niet altijd gemakkelijk. Het blijft een proces van heel, heel, heel vaak op je bek gaan, en weer verder gaan.

Vijfjes deel één - Cakejes bakken

Hallo lieve lezers, in het kader van "geef me de vijf" hier een verhaaltje met de woorden

Dood, cupcake, hopeloos, leven, kat - bedacht door Spekje.

Overigens is dit concept bedacht door een goede vriend van me, 

Het was op een mooie zaterdagochtend in maart toen Renske bedacht dat het wel een goed idee was om cupecakes te bakken. Terwijl manlief uitgebreid de krant las ontdeed zij zich van haar nachtgewaad en hupte als een jonge hinde onder de douche. Met haar haren vol shampoo maakte ze een hanenkam en keek trots in de bijna beslagen spiegel. Haastig ontdeed ze zich van het sop, droogde zich af en schoot in de kleren.

Mika, hun kat sloeg alles gedwee gade en rekte zich een mauwend uit. Renske mopperde toen ze kapseisde omdat ze op één been huppend haar skinny jeans aan probeerde te trekken. Toen ze eenmaal haar make-up had gedaan en haar haren in een slordige staart had gebonden was het tijd om naar de Appie te gaan.

Onderweg foeterde ze fanatiek naar haar medeweggebruikers en maakte een obsceen gebaar naar een fietser die zomaar overstak zonder te kijken. Ze parkeerde haar Fiat Pinda en zette koers richting de winkel. Het was weer schering en inslag. Overal stonden van die wijven die hun karretje diagonaal in het gangpad parkeerden om vervolgens de laatste roddels uit de wisselen. Hoofdschuddend baande zij zich een weg door de karretjes en mikte haastig de spullen die ze nodig had in het karretje.

Opeens hoorde ze een daverende klap. Verschikt keek ze om en ze wist niet of ze dit nu grappig moest vinden of sneu. Een oudere dame was met haar scootmobiel pardoes tegen een schap met potjes groente gereden. Ze zag er vrij hulpeloos uit, zo tussen alle boontjes, erwtjes, spinazie en rode kool. Al gauw kwamen er mensen toegesneld om de dame te helpen al bleek de manager van de supermarkt minder in zijn nopjes.

Ze liep naar de kassa en rekende af. Wat een avontuur weer dacht ze en ze reed vervolgens naar huis. Haar man Frank zat nog aan tafel en mompelde iets onverstaanbaars. Mika had een plaatsje gezocht in de zon. Ze begroette haar man en zette de radio aan. Ze rolde met haar ogen, ook dat nog! "Er is leven na de dood" werd er gedraaid. Ze wist zeker dat ze dat liedje de komende dagen niet meer uit hoofd ging krijgen.

Terwijl ze het beslag in de papieren vormpjes spoot ging de deurbel. Frank was ondertussen gaan douchen dus met een verhit hoofd liep ze naar de deur. Jehova getuigen. Daar zat ze nou net op te wachten. "Denkt u dat er leven na de dood is?" luidde de vraag. Ze zuchtte en haalde haar schouders op. "Geen idee, ik sta net kwakjes in bakjes te spuiten dus als u mij wilt excuseren?" Ze mikte de deur dicht en slofte naar de keuken. Niet veel later konden de cupcakes de oven in.

Ze plofte op de bank met een glas Carnei, wellicht wat vroeg maar na alle gebeurtenissen deze ochtend was ze er wel aan toe. Ze zette de tv aan om naar een één of ander woonprogramma te kijken. Nog even geduld en dan waren de cakejes klaar. Het was het ochtendje wel weer.

Ooit

Hallo lieve lezers!

Ik zie net dat mijn blog "Mario" heel veel views heeft gehaald. 1131, dat had ik nooit verwacht. Heus, daar was het me niet om te doen maar het is toch een overweldigend aantal. Afijn daar wil ik het vandaag niet over hebben.

Gisteren, zondag was voor mij een zware dag. Ik werd wakker met een naar gevoel. Ik had vreemd gedroomd en dat doet iets met me. Het is zondag, normaliter een dag waarop ik weinig doe en wat op mijn lauweren rust. Nou, vandaag niet. Vandaag viel ik als het ware uit een vliegtuig en pleurde keihard tegen de vlakte der realiteit. Man wat deed dat pijn. In een waas van tranen zag ik wat voorgoed achter me lag, in een waas van tranen realiseerde ik me dat ik het weer eens grondig verkeerd had aangepakt. De vijand had gewonnen. Het hief het zwaard om het, spreekwoordelijk in mijn rug te boren. Deze strijd was over en uit. Wat mij restte was mijn wonden te likken, wat mij restte wat te janken over mijn eigen stompzinnigheid. wat restte was om ergens diep verscholen een schuilplaats te zoeken voor de harde buitenwereld.

Een wereld die ik o zo vaak niet begrijp, een wereld waarin ik eigenlijk nog altijd niet mijn eigen plekje heb verworven, een wereld waarin ik gevoelsmatig nog altijd niet 'ik' mag en kan zijn. Het is een hard gelag. Ik voerde een gesprek met iemand die op diens manier bijzonder voor mij is. Wat ik niet besefte was dat ik een hoop dingen verkeerd had aangepakt en dat veroorzaakte zondag dus een soort van clash. Hoewel het diens bedoeling niet was om mij pijn te doen was het alsof ik in mijn blootje in een wak was gevallen. Ik voelde hoe alles ijskoud werd en hoe ik verstijfde. Ik wil het niet lezen, ik wilde het horen, niet horen wat wel waar was. Niet weer beseffen dat ik faliekant faalde in iets waar ik juist niet in wilde falen. Ik snikte van verdriet maar wist dat dit me niet verder zou brengen. Die harde realiteit moest ik onder ogen zien en dat viel me verdomde zwaar.

Je eigen ik ontwikkelen in een wereld die zo hard en meedogenloos is, dat is één van de moeilijkste dingen die er zijn. Jezelf durven zijn met het besef dat je dit eigenlijk al jaren en jaren niet meer mocht. Je werd afgestraft omdat je niet was wat men van je verwachtte, omdat je niet was wie men hoopte dat je zou zijn. Afgewezen worden, het doet keer op keer nog zoveel pijn. Het went nooit, ook al weet je dat het bij je leven hoort, het zal altijd pijn blijven doen.

Vannacht stond mijn slaap dan ook volop in het teken van boosheid, machteloosheid, verdriet, angst, onkunde en onbereikbare doelen. Eigenlijk een mengelmoes van wat ik nooit heb kunnen verwerken of waar ik tot nu toe nooit mee om kon gaan. Littekens van binnen en van buiten zijn stille getuigen van een strijd die ik elke dag moet leveren. Elke dag sterk moeten zijn, elke dag moeten incasseren, elke dag moeten beleven waarin je faalt. Je moet dapper zijn, sterk zijn, je mannetje staan maar wat doe ik? Ik laat over me heenlopen, heen en weer, heen en weer, ik laat het toe dat mensen me pijn doen, ik laat het toe dat mensen me het gevoel geven dat ik om door te plee te trekken ben. Omdat ik niet meer ben dan een tamme. Ik zou zo graag een willen uithalen, ik zou zo graag eens flink willen schelden maar ik kan het niet. Ik durf het niet... ik ben het konijntje dat naar de grote koplampen van een auto kijkt en die verstijft.

Ik hoop zo dat er een moment komt dat gisteren geen pijn meer doet, ik hoop zo dat er een moment komt dat het verleden geen metgezel meer is van het heden. Een dan hoop ik dat ik sterker uit de strijd zal komen.

Lieve Mario

Hallo lieve lezers, de beste wensen voor 2017!
Mijn eerste blog van dit jaar draag ik op aan Mario, een politieman die tijdens de nacht van oud en nieuw zwaar gewond raakte.

Lieve Mario,
Normaliter als ik de naam Mario hoor dan denk ik aan paddenstoelen, prinsessen, apen, schildpadden en lastige parcours. Je weet wel, Mariokart. Alleen nu even niet.

Het was oudejaarsnacht, ik was bij mijn vader en zijn vrouw en het was heel gezellig. Terwijl ik van de sekt genoot was jij op pad om de veiligheid te handhaven. Samen met heel veel collega's waren jullie actief maar kregen stank voor dank.

Terwijl ik in het logeerbedje kroop las ik nog de laatste berichten op Twitter en daarbij viel er eentje op. Er zou een agent zwaar gewond zijn geraakt door een aanrijding en diens collega's die hem wilden helpen werden belaagd door gekken. Neen, gekken stond er niet maar ik vond die term wel toepasselijk. Jouw toestand was kritiek. Gezien de foto's kon ik me amper voorstellen dat je het had overleefd. Jouw collega's die vochten voor jouw leven werden bekogeld met vuurwerk en uitgescholden. In wat voor een wereld leven we als dit de werkelijkheid is? Ik kan er met de kop niet bij.

Ik volg het werk van diverse mensen van de politie en weet ondertussen dat jullie één hechte blauwe familie zijn. Als er met één van jullie iets gebeurt, dan raakt dat de harten van iedereen met een blauw hart. Terecht, immers staan jullie samen voor de veiligheid in ons land. Een land waar men het werk van de politie onder een vergrootglas legt, een land waarin de daders de grootste slachtoffers lijken, een land waarin de politie alles wat zij doet moet verantwoorden. Eindeloos veel papierwerk. Het is niet te geloven. Van der Steur had nog de euvele moed om de dienstdoende hulpverleners te prijzen. De hulpverleners die net als jij met oud en nieuw op straat te vinden waren i.p.v thuis bij hun gezien en of geliefden. Zo een politiek in elkaar geknutseld berichtje deed bij mij de haren overeind staan.

Keer op keer geweld jegens hulpverleners. Wordt een politieagent tot moes getrapt? Je leest er amper iets over maar o wee als een politieagent zelf 'geweld' gebruikt. Dat wordt breeduit gemeten in de media. Wanneer komt de tijd dat de politiemensen en andere hulpverleners beschermd worden? Wanneer volgt er een zero-tollerence beleid? Wanneer worden daders van dit soort afschuwelijk gedrag beschouwt als daders en niet als slachtoffers?

Lieve Mario, dit verdien je niet. Ik ken je niet en jij mij ook niet maar zoiets wens je niemand toe. Het is nog niet duidelijk of je met opzet bent aangereden. Waar het mij omgaat is het totaalplaatje. Mensen die voor onze veiligheid paraat staat verdienen meer dan wat ze nu krijgen. Mensen die onze hulpverleners bedreigen, belagen en beledigen moeten ze fors straffen en niet met een wijzend vingertje een kwartiertje in de hoek zetten. De overheid zou meer vertrouwen moeten hebben in ons politieapparaat en de mensen die daar werken meer moeten steunen. Meer in bescherming moeten nemen want zoals het nu is, je weet het zelf, dat lijkt nergens op.

Lieve Mario, ik hoop dat je het redt. Ik hoop dat je beter wordt. Ik leef met jouw collega's en geliefden mee want dit gun je niemand. Houd moed! Ik ben atheïst dus bidden zit er voor mij niet in Ik denk wel aan je. Niet alleen ik, vele burgers en collega's met mij omdat wij allen vinden dat het anders moet. Omdat wij allen hopen dat jij er weer bovenop komt. Omdat we allemaal vinden dat het geweld moet stoppen en veel harder moet worden bestraft!

Een collega van je, Karin de Groen uit Rotterdam heeft een toepasselijke tweet verstuurd en deze werd talloze malen geretweet. De perst wist haar te vinden en zo ging het balletje aan het rollen. Hopelijk wordt politiek Den Haag wakker!

Ik heb je een kaartje gestuurd en hoop dat je hem zal lezen. Niet om het kaartje zelf maar omdat, wanneer je hem kan lezen, het weer beter met je gaat dan nu. Houd moed Mario, houd moed!