woensdag 27 december 2017

De laatste van dit jaar

Hoi Karin,
The thing goes skra pahpahpah! Heb je dat nummer al gehoord? Fucking episch! Het is nu bijna 04:00 midden in de nacht en opeens voelde ik inspiratie in me opkomen als maagzuur na een avondje kaasfondue. Wat ik overigens bijzonder lekker vind maar dat terzijde.

Treffend bericht postte je op Facebook. Over de beste wensen, vrolijk kerstfeest en die shit. Je had het bij het juiste eind hoor. Al heb je, al dan niet tactisch wel een element overgeslagen aan je verhaal. Namelijk het stukje hoe snel je wordt vergeten. Hoe snel men slechts een herinnering wordt en geen deel meer uitmaakt van het heden. Anders gezegd, van andermans heden.

Ook dit jaar hadden we een tof contact. Met jouw Rotterdamse visie beantwoordde je mijn berichtjes. Jouw jaar bestond helaas met name uit leggen te liggen. Zaken uit handen te moeten geven aan jouw wijkzus maar ook aan anderen. Opeens gezinsuitbreiding in de vorm van een logge enthousiaste pup. Arme Sniper, hij was niet meer de diva des huizes want opeens was daar een andere hond die ook aandacht vroeg.

Als je aan mij vraagt hoe mijn jaar was, dan kan ik je daar geen eenduidig antwoord op geven. Het was moeilijk, het was verrekte moeilijk maar 2017 kende ook mooie momenten. Leermomenten, momenten van verdriet, verliefdheid, eenzaamheid, samen iets bereiken, grenzen verleggen, weten wie je echte vrienden zijn, contacten verbreken hoe moeilijk dat ook was. Verbijstering om wat er in de wereld zoal gebeurd. Ultieme blijdschap omdat de mooiste club op aarde kampioen werd. Ontluistering over al het geweld jegens hulpverleners, terreur en aanslagen. Dat, hoe moeilijk ook, ik mij aansloot bij een sportgroepje dat zich moet uitsloven in verlaten parkeergarages, dat met een touw door de stad marcheert. Opdrukken, crunches. Doorzetten is het enige devies,

Ondanks dat jij uit de roulatie bent hielden we contact en dat vond ik super fijn. De ene keer meer dan de andere keer maar dat draadje tussen ons bleef bestaan. Ik heb je mee mogen maken tijdens je werk, hetgeen wat jij met hart en ziel doet. Daar zag ik, wat ik op de sociale media zag. Iemand met hart voor haar werk, voor de burgers en de wijk. Je onvoorwaardelijke liefde voor Rotterdam, voor jouw wijk, jouw kindje Spangen. Wat op zondag een oase van rust is, tenzij Sparta thuis moet voetballen.

Lieve Karin, ik kom je in 2018 opzoeken. immers moet je mij het mooie concept van Heilige Boontjes nog laten zien en wil ik natuurlijk alle verhalen horen over Guus. Ik hoop zo dat je weer herstelt. Volgens mij ben je goed op weg. Buffelen bij de fysiotherapeut! Ondertussen van een afstand nauwlettend in de gaten houden wat er op jouw grondgebied gebeurt.

Ja, joh, jij en ik sluiten voor ons beiden een bijzonder jaar af. Nog een paar dagen en dan marcheren we zo het nieuwe jaar in. Met de volle 30% er weer tegenaan! Grapje natuurlijk.

Dankjewel voor je lieve steun! Komend jaar probeer ik weer mijn draadje op te pakken en weer te bloggen. Naast de verslagjes over het sporten.

Liefs en je bent een topper!


dinsdag 19 december 2017

Sporten met Eef deel 7

Tragisch nieuws. Heden de laatste training van het jaar. Met een iet wat melancholisch gevoel en een stoffig kerstliedje op de radio spoedde ik me richting de praktijk. Oerend hard door de bocht want het was al bijna 19:00. Zoef de haas was er niets bij.

Afijn we deden onze knipperlichtbandjes weer om en de kudde kon vertrekken. Jottem! Gezien de sloffe wind besloot onze bendeleider om weer naar de parkeergarage te gaan. Uiteraard deden we onderweg nog wel wat oefeningen. Te beginnen bij het traditionele tikkertje. Dat dit nog geen olympische sport is, is mij een raadsel.

Na deze folklore gingen we ons landingsgestel trainen. Trillende hammetjes mensen. Helaas ontbraken er ook een paar bendeleden. Onze twee kwebbeltantes bijvoorbeeld. Vormen altijd de kopgroep en brengen heel wat gezelligheid mee.

In de parkeergarage meldde onze bendeleider ons eerst aan. Gezien de vorige keer de gevestigde orde wilde weten wat wij daar kwamen doen. Zoals verwacht was ook deze keer de bergetappe onderdeel van het programma "Go with Flo" Dat wekelijkse onderhoud aan het landingsgestel begint wel zijn vruchten af te werpen.

Sommigen waren vandaag in optima forma en draafden de bergpas op alsof er aan de finish een pot goud stond. Anderen waren minder optimistisch en hielden hun eigen tempo aan. Onze bendeleider stond ons als een volleerd cheerleader, zonder die zwaaidingen, ons aan te moedigen. Wat een held.

Aan de top van de berg mochten we onze buikspieren trainen. Het gezucht en gepuf kon beginnen. O, we hebben ons ook nog in IKEA-sferen gewaand want we mochten planken. Voor de noobs onder ons, dat is je lichaam in een horizontale positie brengen en zo stil mogelijk houden mét alle spieren aangespannen. Zwaar man!

Omdat één van onze bendeleden iets had gebakken wat voldeed aan de eisen van Sonja Banketbakker gingen we weer terug naar onze thuisbasis. De dame in kwestie had een kerstbrood gebakken en dat smaakte goed. Daar had ze echt haar best op gedaan. Zodoende sloten we het jaar met elkander gezellig af.

Notitie voor onze bendeleider: Super bedankt voor de toffe trainingen. Je bent echt een topper, en nee niet zo eentje in een glitterpakje met een castratenstemmetje. Tof hoe je telkens weer iets nieuws verzint en ons weet te motiveren en enthousiasmeren.

Lieve lezers, dit is de laatste sportblog voor dit jaar. Niet getreurd, in het nieuwe jaar komen ze er weer aan. Bedankt voor het lezen en tot gauw.

dinsdag 5 december 2017

Sporten met Eef deel 6

Ja mensen, vanavond trekken er weer duizenden hulpsinterklazen en pieterbazen door Nederland om ergens al dan niet hard op de deur te kloppen en in willekeurige hoeken iets lekkers te strooien.

Omdat wij alles ons geloof in de sint zijn verloren ging de training vanavond dus gewoon door. Niet voor één van onze bendeleden want zij had nog de ijdele hoop om mee te mogen naar Spanje en zat zichzelf dus bewusteloos te zingen voor de haard.

Daar gingen we dan, kop ploeg, het middensegment en de staartgroep. Richting de kerk, langs de vijver door naar het Marktplein. Onze bendeleider had de gang er goed in dus moesten de mensen met een kort landingsgestel extra hun best doen om de lange vlugge lieden bij te houden.

Mijn energielevel was -900% na een nacht ziek zwak en misselijk te zijn geweest en niet te hebben geslapen. Auw auw auw maar ik moest en zou deze training meemaken. Goed, we gingen een soort spelletje doen dat je iets moest doorgeven aan een andere speler terwijl je in een squadhouding over de vlakte marcheerde. Dit alles deden we geheel in het zicht van de mensen die zich gesetteld hadden bij Nielz. Dus lieve lezers, mocht u ons treffen bij De Leukste Thuis, "ja dat waren wij!"

Na het betere rek- en strekwerk gingen we richting de parkeergarage. Kuitspieren trainen, de trap op rennen, opdrukken, iets met hang- en trekwerk en nog veel meer. Op het dak van de garage moest onze bendeleider aan de gevestigde orde uitleggen wat zijn bende daar kwam doen. Arendsoog gooide zijn Italiaanse charme wel in de strijd dus dat kwam helemaal goed.

Vet balen dat mijn medicatie haar werk niet deed. Vooral omdat het dan niet zo gaat zoals ik graag zou willen. Pijn dus. Grom. Nadat we de bergpas van de Javagarage hadden beklommen op allerlei bijzondere manieren mochten we nog even onze buikspieren trainen. Dat deden we niet door een potje oud Hollands moppentappen voor gevorderden, neen door middel van crunshes en iets met pinguïns. Voordat u allen massaal met Wakker Dier aan de telefoon hangt, we moesten ons als die beestjes bewegen. Wiggle wiggle wiggle!

Nou en daarna gingen we weer naar de praktijk. Was een leuke training. Dus mocht u denken "Dat wil ik ook!" linkje onderaan dit bericht. Mocht u voor het maximale willen gaan? Dan is er ook de traditionele bootcamp maar dan gaat u wel met een andere bendeleider op pad.

https://www.fysio-gravenesch.nl/ klik klik klik voor als je ook de binnenstad van Almelooooooo onveilig wil maken.

Dit was hem weer mensen, bedankt voor het lezen, reacties mogen en niet vergeten.... lief zijn!

zaterdag 2 december 2017

Terug van weggeweest

Hoi Karin,

Zo dat is even geleden. Ik ben zoals je weet op vakantie geweest en de week erna moest ik weer zo wennen aan mijn leven hier. Het was een heel gedoe om weer mijn draai te vinden. Veel pijn ook. Hiervoor ga ik naar de fysiotherapeut. Zo ook de handtherapeut. Die beste man staat garant voor het betere sjor- en trekwerk. Auw! Tape om mijn pols en rust houden.

Hoe gaat het met jou? De laatste tijd hebben we helaas wat minder contact. Ik zag dat je wat meer actief bent op je werk? Goed zeg. Hopelijk ben je snel weer terug op je post. Zo kwam ik onlangs nog een foto van ons tegen toen ik bij jou op het werk was. Dat was echt leuk!

Mentaal gaat het weer wat minder. Zou het liggen aan de donkere dagen? Het heeft hier zojuist gesneeuwd. Dat vond ik wel mooi om te zien. Vind ik zo sereen. Niet dat ik nu een sneeuwpop kan maken maar toch, de eerste vlokjes dansten olijk naar beneden.

Net naar de voetbal gekeken. Dat was ronduit verschrikkelijk. Heracles speelde zo bedroevend slecht, daar zakt je broek toch van af. Feyenoord heeft gelukkig gewonnen. Overigens, vandaag ben ik op een intens gore plek geweest. De vuilstort maar deze vuilstort was zo vies en stonk zo hard. Gatsie! Hele zwermen meeuwen kwamen ons tegemoet. Ik was met de klusjesman van mijn tante op pad. Ze had weer de geest en toen moest de oude kast eruit en een nieuwe erin. Dus gingen we met het oude meubilair naar de kringloop. Zij wilden het logischerwijs niet hebben. Die meuk was meer dan 30 jaar oud. Helaas mochten we het ook niet in de fik steken dus hebben we het netjes ingeleverd.

Deze week was het ook weer het feest der slapeloosheid. Heel de nacht wakker gelegen tot een uur of 6. Vreselijk. Dat is zo vermoeiend. Ik lag maar te draaien en te draaien en te malen en te malen. Compleet overprikkeld. Om nou midden in de nacht te gaan stofzuigen is ook weer zo een dingetje. Daar worden de buren niet vrolijk van.

O Harry is het hoekje om. Lag zomaar dood in de kooi. Och arme. Beestje was al ziek, kruipersziekte en daar is niets aan te doen. Joke is dus nu alleen. Misschien dat ik er nog een vogeltje bijneem. Is ze niet meer zo alleen.

Vanmorgen trouwens nog een work-out gehad. Niet in de sportschool maar buiten. Jeetje wat een dikke laag ijs op de ramen. Het had niet eens zo heel hard gevroren maar het was ontzettend mistig en die mist was aan gaan vriezen.  Mijn tante mikte vroeger altijd een pannetje warm water over de voorruit. Ongelofelijk dat er nog nooit eentje is gebarsten. Overigens vriest zo een nat raam zo weer dicht. Mijn flesje ijsontdooier was gaan lekken en dus helemaal leeg. Zucht.

Ik ben ook zo een type dat het flesje slotontdooier in de auto bewaard. Heel handig. Zoiets hoort dus in huis te staan of in je handtas. Vier je nog sinterklaas eigenlijk? Ik heb links en rechts al wel voor mensen een gedichtje geschreven maar heb helaas weinig inspiratie.

Afijn, ik ga nog even wat filmpjes kijken en dan lees je binnenkort weer meer over wat mij zoal bezighoudt.

Doei doei




dinsdag 28 november 2017

Sporten met Eef deel 5

Na twee weken vakantie en één keer ziek zwak en misselijk te zijn geweest was het vandaag weer tijd om aan te sluiten bij de bende. In de tijd dat ik met vakantie ben geweest is de temperatuur wel gedaald, het geen dat onze bendeleider zeer betreurt.

De sportzusjes kwebbel en kwebbel waren vandaag helaas niet voltallig aanwezig. Wel maakte iemand anders haar spetterende comeback en sloot een nieuwe deelnemer aan.

Om de draad niet kwijt te raden mochten we van onze bendeleider een touw uitlaten. Zo een grote zwarte. Als een soort sekte liepen we met een groot touw over onze schouders, nog net niet in polonaise door Almelo. Het feest begon bij de kerk. Nog even en er worden hosti's bij geserveerd. Het was tijd voor de warming-up dus het touwheisen voor dummies kon beginnen. In de wave wel te verstaan. Nu Oranje alweer niet naar een eindtoernooi gaat moeten we die wave toch ergens ten uitvoer brengen.

Zo kwam het dat we met het touw in de lucht paars aanliepen, dat we onze spierballen moesten laten zien en dat ons landingsgestel weer flink werd getest. Na de eerste oefeningen gingen we in colonne door naar de volgende plek om ons uit te leven.

Zo gingen we ook nog lunches doen. Zo een oefening waarbij ik steevast er achter kom dat ik een evenwicht van een natte beschuit heb. Oef! Ondertussen kwamen we aan bij het stadhuis waar we weer een Marvelshow gingen opvoeren door superman na te doen. Moesten we dat touw ook nog optillen én alles strak en in balans houden. Een mens wordt van minder overspannen.

Samen met een ander bendelid kreeg ik een andere oefening toen we iets moesten doen wat ik qua hand niet kon. Dus zwaaien met die beentjes en niet omkukelen omdat je achterom keek. We kregen op de achtergrond gezelschap van wat jongelui die onze oefening met de squads meededen. Alleen zonder touw. Dat touw moest natuurlijk ook weer terug naar de praktijk dus daar gingen we weer.

Touw over de schouders en hup de straat oversteken. Onze bendeleider waande zich in de rol van een klaarover om zodoende het verkeer tegen te houden. Anders werd het zo een zooitje.We moesten ook nog oppassen dat we met touw en al ons niet om een lantarenpaal slingerden omdat de ene helft links voorbij de paal gaat en de andere helft rechts.

Het was weer een leuke avond. Onze bendeleider was content. Wij ook. Hij hoopt stiekem dat we morgen allemaal vergaan van de spierpijn. Nou ja zeg. Actieve klantenbinding?

Op naar volgende week! Wisten jullie dat je binnenkort ook op de donderdag kan komen trainen?  Kijk op: https://www.fysio-gravenesch.nl voor meer informatie.

Dit was hem weer beste lezers, tot de volgende ronde.



dinsdag 31 oktober 2017

Sporten met Eef deel 4

Vandaag was de bende van ellende flink uitgedund daar sommige leden nevenpraktijken hadden. Daar heb ik een theorie over, hoe minder zielen, hoe meer vreugde per ziel.

Onder dat motto trokken we weer ten strijde. Het hek dilemma was hot item. Ook in onze bende-app. Niemand zag er heil in om zich weer over het hekwerk te hijsen. Ik nog het minst. Het fiasco van vorige week staat nog vers in mijn geheugen gegrift.

Zo gingen wij in looppas richting de fontein bij Talamini. Daar barstte het feestje los. Tijd om het humani corporis op te warmen. Het was vandaag best frisjes dus tijd voor de lange broek. De enige actie in het centrum van Almelo waren wij. Hupsend, huppelend, knietje gevend enz. Het was een waar schouwspel echter met dit gure weer was er amper tot geen hond op straat. De natie zat gedwee bij de haard.

Vervolgens gingen we in een hogere versnelling richting het gemeentehuis. Uiteraard ging dit gepaard met een hoop geklets. Over het wel en wee van mijn hand, kinderen, het Italiaanse bloed van onze bendeleider en nog meer random zaken.

We waanden ons weer in IKEA-sferen. Immers mochten we weer planken. IKEA is inherent verbonden aan plankjes. Vraag maar aan Youp van het Hek. Na het planken gingen opdrukken. Dat vond mijn hand niet fijn. Doorbijten maar. Terwijl wij met deze geheel charmante oefening bezig waren zette onze bendeleider dat op de gevoelige plaat. Oef! We deden ook nog de supermanoefening. Die kon ik slechts deels uitvoeren. Als laatste nog een soort opdrukoefening gedaan waarbij je in de zithouding zit.

Pimpelpaars aangelopen keerden we praktijkwaarts. Om ons echte avonturiers te voelen begon het te regenen. Hij is fijn. Daar waar het stadsvervoer samenkomt stonden wij onze kuiten te trainen, op onze tanden te bijten en te denken aan wat nog komen ging. Met onze bendeleider weet je het maar nooit. Verder ons landingsgestel nog aan een laatste training training onderworpen en door naar de laatste ronde. U raadt het al, het elastieken.

Dit keer werd het rubber niet om onze enkels gespannen maar mochten we er aan trekken. Biceps trainen. Theezakjes strak spannen, oerkreten uitslaan. Gaan voor die banaan. Ik ging voor de peer daar ik banaan een ware verschrikking vind.

Precies om 20:00 arriveerden we bij ons hoofdkwartier. Helaas voor mij twee weken geen training. Omdat ik Tenerife onveilig ga maken. Op naar de Spaanse kust. Dus lieve lezers, u zult het even zonder de sportblogs moeten stellen.

vrijdag 27 oktober 2017

Klaagzang 2.0

Hoi Karin,

Sorry, de blog is pas laat online. Dat komt omdat vandaag in het teken staat van pijn. Ik zou willen dat ik je op ludieke wijze over mijn week kon vertellen maar helaas. Mijn week was één van de meest kutste weken van het afgelopen jaar.

Maandag kwam mijn woonbegeleidster. Ik was al gauw compleet overprikkeld. Zelf was ik bezig met mijn eigen klusje en mijn begeleidster ruimde mijn bureau op. Ze vroeg telkens waar iets naar toe moest en hierdoor was ik telkens afgeleid. Je raadt het al, een deel van de vaat was dus niet gedaan.

Met een compleet overprikkeld brein naar de stee vertrokken. Ik kon wel janken. Als mijn brein overprikkeld is, word ik altijd boos en/of verdrietig. Ik liep ook al te tieren door het huis omdat ik ruzie had met de vuilnisbak.

Dinsdag naar de training geweest. Dat ging wel goed. Al is het invullen van zo een g-schema nog wel een heel gedoe. Vooral het gedeelte waarbij ik mijn negatieve gedachten moet uitdagen. Mja, blijven oefenen. Ik was wel even blij omdat ik het boek van Bas Nijhuis binnen had gekregen. Je weet wel, die arbiter uit Twente.

De training was een drama. Van mijn kant uit. We moesten over een hekje klimmen. Met mijn postuur doe je dat niet zomaar even. Tijdens de training lukte er helemaal niets en daar baalde ik behoorlijk van. Faalangst en zelfhaat waren ook weer wakker en spraken mij liefdevol toe. Kuch.

De rest van de week ging gepaard met heel veel pijn. Met name in mijn hand. Dat werd steeds erger en erger. Naast de pijn in mijn nek. Trammadol werkt bij mij niet. Ik had voor de zekerheid een hogere dosering ingenomen omdat ik de laagste kreeg voorgeschreven maar 0,0 resultaat.

Volgende week dus naar de huisarts. Niet dat zij iets aan mijn hand- en nekproblematiek kan doen maar hopelijk kan ze een middeltje voorschrijven dat wel probaat is tegen mijn pijn.

Je zal wel denken "Crisis wat een klaagzang!" je hebt gelijk. Afgelopen week was gewoon klote. Ik heb trouwens nog wel een vet t-shirt besteld. Iets met de politie. Verrassend is het niet? Je zou bijna denken dat ik een voorliefde koester voor de politie. Haha.

Top dat je mijn kaartje niet meteen in de haard hebt geflikkerd. Het was een grapje. Omdat jij en ik beiden geen groot fans zijn van 020. In Volendam was het één en al 020 wat de klok sloeg.

Volgende week hopelijk een leuker berichtje.

Liefs vanaf het oostfront.




dinsdag 24 oktober 2017

Sporten met Eef deel 3

He bah, een sloffe wind. Dat voorspelt weinig goeds voor vanavond. Ik had alvast mijn duikbril tevoorschijn gehaald en de glazen met moed, beleid en trouw in de Glassex gezet.

Afijn onze bendeleider had de groepsapp aangemaakt dus het gekakel kan nu ook in digitale vorm zijn voortgang hebben.

Nadat de bende van ellende zich verzameld had vertrokken we, op naar No Pain No Gain. We begonnen aan illegale praktijken. Elegant over een spekglad hekje geklommen. Dat was, gezien mijn omvang geen sinecure. Waar ik een grapje van maakte was van binnen een ware hel. Ach ja, toch maar doen.

We gingen een soort van parcours doen in tweetallen. Zwangerschapsgymnastiek was er niets bij. Er werd gepuft en gezwoegd. We gingen weer planken, opdrukken en lunches maken. Neen dat waren geen broodjes gezond of een salade niçoise.

Daarna moest heel het zooitje ongeregeld het hekje weer over. Dat alles is zonder doden of gewonden geschiet. En hup, in looppas de wijde wereld in. "Van je hela hola hou er de moed maar in!"

Onze bendeleider vond dat we vandaag ons eens goed in het zweet moesten werken. We gingen onze al dan niet (klap) kuiten trainen. Werden we al zwoegend en zwetend op de gevoelige plaat gezet. Het was dat er brandnetels stonden anders was het voor mij "duuk'n in de struuk'n" geweest.

Afijn, daarna mochten we zo snel als we konden de trap op en in stevige pas tot het einde van het fietspad lopen. Echt iets voor mij. Stikdonker, zie geen klap. Ik zag mijzelf al eindigen op de EHBO, waar ze ook dit keer angstvallig hun adem inhielden.

Hadden we een stuk gemarcheerd, mochten we voor windmolen oefenen. We konden weer terug lopen maar nu zo snel als je kon, niet rennend, met zwaaiende armen. Daar gingen we hoor, de karavaan met de meest sportieve mensen voorop. In de kopgroep werd er heel wat afgekletst. Echt wel!

Nou, daarna was het tijd voor een dijk van een afsluiter. Het rubber werd weer tevoorschijn gehaald en rond de enkels gespannen. We gingen weer een mieters potje elastieken. Ditmaal werd er een beroep gedaan op de coördinatie. (Wat is dat?!) We hebben nog een balansoefening gedaan. Je hebt Heel Holland Bakt maar dit was Heel Holland Elastiekt.

Om daarna in parade weer terug te keren naar de praktijk. De derde ronde was tof. Wel zwaarder dan de 2e maar ach. Volhouden en Brinta eten en dan komt alles goed.

Een moedig bendelid groet u!

vrijdag 20 oktober 2017

Het lager drukgebied.

Beste  Karin,

Ik zag dat je hard werkt aan je  herstel? Wat goed van je! Zo zie je dat er veel mensen zijn die op hun manier aan hun herstel werken. De ene psychisch, de ander fysiek en heikneuters zoals ik aan beiden.

Mijn week was eigenlijk niet heel geweldig. Maandag in huis aan de slag geweest, zoals elke week. Fanatiek de lap door de natte cel gehaald zodat de wasbak weer blonk als een geolied babybipsje en de wcpot weer zo stralend wit was dat je een zonnebril moest dragen. De vloer had ik al eerder deze week gedweild. Beetje Glorix en de boel ruikt weer fris en schoon.

Dinsdag weer naar de cursus geweest. Deze week behandelden we de feitelijke weergave van een gebeurtenis waarbij we ons niet fijn voelden. We mochten er geen interpretatie aan toevoegen. Slechts wie, wat wanneer en wat er gebeurde en wat er werd gezegd. Dat is nog best moeilijk. Zie het als een getuigenverklaring. Ik ben zelf erg geneigd om er mijn eigen interpretatie aan toe te voegen en dat mocht niet. Oef!

Vorige week vrijdag met het antiek op pad geweest naar Lochem. Lekker hapje eten maar het voelde toch een beetje verloren. Generatiekloof ter grootte van het gat in de ozonlaag. Daarbij, logeren... ik slaap dan gewoon niet of nauwelijks. Gelukkig ging dat deze keer redelijk. Pammetje erin geknald en toen was het te doen. Toch heel vaak wakker en liggen woelen.

Sorry lieverd dat er weinig volgorde in mijn verslag zit. Het is in mijn hoofd momenteel een grote chaos. Allerlei gedachtes en gevoelens beïnvloeden me. Gisteren ben ik bijvoorbeeld amper het huis uit geweest. Enkel om boodschappen te doen. Het liefste was ik heel de dag in bed gebleven maar dat is ook geen oplossing. Als die klote depressie weer de kop op steekt is het meteen hommeles.

Deze week nog in Volendam geweest. Dat was wel gezellig. Paling gegeten aan het water met meeuwen die op de loer lagen. Het klotsende water, de zon die scheen, gewoon een mooie dag. Lekker de toerist uitgehangen. Bij hotel Spaander nog wat gedronken en de Aziatische invasie geobserveerd. Sommigen compleet met mondkapje. Hebben wij dolle Nederlanders minder last van, van smetvrees. Wij pleuren onze kinders met een gerust hart in de ballenbak. Om maar iets te zeggen.

Vandaag was mijn begeleider weer van de partij. Zijn we naar de Kruidvat gegaan. Een van mijn favoriete winkels. Shampoos snuiven en lekker snuffelen tussen de snuisterijen. Ik ben nog op jacht naar een epische pyjama maar de meesten zijn veel te heet. Ik lig nog altijd onder een dun lapje katoen. Daar waar mijn begeleidster al de winterjas aan had liep ik met slippers en korte mouwen over de Almelose vlakte.

Depressies zijn grillig mop. Mensen zeggen wel eens dat ze niets aan je merken. Omdat je vrolijk overkomt, grapjes maakt maar wat zich achter die façade afspeelt, dat weet lang niet iedereen. Iedereen gaat er weer anders mee om. Ik doe mijn best om wel dingen te ondernemen maar dat is niet altijd even gemakkelijk. Er zijn dagen dat ik het liefst heel de dag diep wegkroop onder de dekens. Niemand zien, geen contacten, alleen zijn in een donkere ruimte. Niet voelen, niet denken. Helaas is dat niet altijd een optie en is het zeker geen goede optie.

Afijn, vanavond mag ik weer in actie schieten omdat ik moet werken. Eens zien wat het gaat worden.

Tot volgende week!!!!

Liefs Eef

dinsdag 17 oktober 2017

Sporten met Eef deel 2

Vanavond was het weer zover. Nadat ik twee eieren had verorberd was het tijd om weer in actie te schieten. Mijn fsyio was ook weer present. Volgens mij draait die beste man meer uren dan dat de wind hemden heeft gedroogd.

Ons bende van ellende was wel gekrompen tot een 4 vrouwsformatie waarvan 1 nieuw bende lid. Collectief geveld door de griep. De harde kern ging vanavond weer de strijd aan met elastieken, verzuring, bankjes, zwaartekracht enz.

We begonnen onze tocht vol volle moed terwijl we het ach en wee van onze geleden spierpijn bespraken. Gelukkig, ik was niet de enige die last van spierpijn had. Gedeelde smart is immers halve smart.

De eerste oefeningen bestonden uit oefeningen met een elastiek. Het betere sjor en strek werk. Met wat gepuf en gezucht hebben we dat tot een goed einde gebracht. Alles onder scherp toezicht van Arendsoog. Even sjoemelen is er niet bij want hij ziet alles. Op de houding wordt ook gelet. Sporten onder goede begeleiding en dat voor een fijn prijsje. Daar teken ik voor. Heb ik later vanavond ook gedaan maar dat terzijde.

Door in looppas naar de bankjes. Een van de bendeleden had nog met de gemeente gebeld om ze te laten verwijderen maar helaas. Dus konden we weer zwoegen en zweten tot we purper zagen. Gelukkig was het aarde donker en zagen mijn sportkompanen mijn gestuntel niet. De mensen van de SEH hielden hun adem in. Nog 3 kwartier te gaan in extra staat van paraatheid. Daarna kon er weer geklaverjast worden.

Ondertussen lagen we half op apegapen maar de trossen waren los dus in volle vaart terug naar de praktijk van Aart en dat rijmt. Nog een paar laatste oefeningen gedaan wederom in het serene licht van de kerk.

Eenmaal terug in de kleurrijke praktijk (waar in december een schitterende kerstboom prijkt) hebben de bendeleden en ik ons ingeschreven. Hoppa! Recht zo die gaat. Voordat ik naar huis ging nog de bolide van één van onze bendeleden bewonderd. Zo, nou, dat is me een strakke bak die alle andere strakke bakken overbodig maakt. Wat een beest van een auto. Echt een plaatje. Gewoon brute kracht onder de kap en een robuust uiterlijk.

Met een voldaan gevoel huiswaarts gekeerd. Het was weer helemaal top. Lijkt het jou nou ook vet hip om mee te doen? Je weet hoe je me kan bereiken.

maandag 16 oktober 2017

Over en sluiten

Ik ben boos, gefrustreerd. Soms voel je zoveel woede, omdat je niet begrepen wordt. Zoveel woede omdat er een overdaad aan prikkels is. Ik kan er niet tegen wanneer mensen altijd en eeuwig voor een ander antwoorden. Voor de ander iets invullen, figuurlijk dan. Altijd interrumperen zonder dat dit nuttig is. Man, ik word gek van die mensen die zichzelf graag horen kletsen. Prima, maar vertel dan iets nuttigs waar de mensheid iets aan heeft. Dat gezemel in de ruimte heeft niemand iets aan.

Op dit moment ben ik zo boos. Hatelijk als iemand je voor het lapje houdt. Hatelijk als iets alleen van jouw kant moet komen. Sommige contacten van me zou ik liever afschrijven. Hetgeen dat ik gisteren ook heb gedaan. Soms kom je op een punt dat je niet meer met elkaar door een deur kan en dan moet je voor jezelf kiezen. Hoe egoïstisch dat ook is. Als een contact met iemand louter berust op irritatie, onbegrip en veroordeling dan is het beter om er mee te kappen. Die beslissing had ik al veel eerder moeten nemen. Niets pappen en nathouden maar gewoon de bijl door de knoop. Tot hier en niet verder. Ik wars van mensen die zichzelf als de redder van de planeet beschouwen en daarom mensen die in hun ogen slecht zijn de les te lezen. Lik mijn reet is ook een wals. Ik ben meer dan mijn keuzes qua voedsel maar in hun beperkte brein gaat die vlieger niet op. Prima maar dan is het tot hier en niet verder.

Ik overweeg ook om een ander contact te verbreken. Als je bemerkt dat jij je gek investeert in een contact en dat dit niets oplevert... waar doe je het dan nog voor? Een vriendin van me zei al "Wat wil je met dit contact?" Nou, gezelligheid, vriendschap, gelijkwaardigheid maar dat zit er niet in. Dus stopt het hier en nu. Ik heb al zo weinig energie en ga deze proberen zo nuttig mogelijk te investeren. Het is gewoon triest om mijzelf soms bezig te zien. Hopende op wat nooit zal zijn of zal gebeuren. Man, ik maak mijzelf volstrekt belachelijk en dat moet stoppen. Contacten die geen fuck opleveren stoppen. Contacten die slechts bestaan uit eenrichtingsverkeer een halt toe roepen. Hoe moeilijk dat ook is.

Misschien is dit wel het ideale moment om voor mijzelf te bedenken dat ik beter af ben zonder. Niet meer die frustratie. Geen deksel meer op de neus. Geen kansloze haast beschamende investering in iets wat een bodemloze put is. Mij richten op mensen die mij wel waarderen. Mensen die mij het gevoel geven dat ik bestaansrecht hebt. Die ook eens aan mij vragen hoe het gaat. Die me steunen. Met wie ik kan appen zonder dat ik het idee heb dat alles louter van mijn kant komt. Mensen die het negatieve in het leven niet stijf negeren. Hoe je het ook went of keert, ieder leven kent negatieve kanten en door deze te negeren kom je echt niet verder.

Dit was het dan. Soms moet een mens voor zichzelf kiezen. Niet telkens die afwijzing, niet telkens die deksel op de neus. Gewoon een ontzettend dikke middelvinger en tot nooit meer ziens.

donderdag 12 oktober 2017

De slag bij Waterloo

Ha die Karin,

Nou hij is niet meer zo van z'n roodkoperen hoor. Ik had je toch verteld dat ik een soort van ging bootcampen? Nou dat heb ik geweten.

Dinsdag had ik dus die CGT. Het was echt grafweer. Ik dacht dat het andersomdag was. Dat, toen ik ontwaakte het nacht was. Bleek niet zo te zijn gelukkig. Anders had ik achteruit moeten rijden en daar ben ik beslist geen ster in.

Over achteruit gesproken. Doordat ik vorig jaar foutieve gegevens heb doorgegeven denken ze bij het nutsbedrijf dat mijn telwerken achteruit lopen. Ik zei nog dat ik niet aan illegale praktijken deed op het het smokkelen van Mummelman na maar ze wilden een keiharde bewijslast. Zo geschiedde.

Afijn het bootcampen, daar heb je al het één en het ander over kunnen lezen. Ik was de jongste, de dikste en de onhandigste. Eigenlijk was een optreden als clown bij Circus Renz beter aan mij besteed maar ik ben allergisch voor kamelen.

De dag na de buitentraining kon ik wel voelen dat ik iets had gedaan. Gewoon zo een fijn gevoel van noeste arbeid te hebben verricht. Bij een kennisje op bezoek geweest en wild enthousiast begroet door haar hond. Een halve liter koffie weg gewerkt met moed beleid en trouw. Oké suiker en melk.

Die avond thema-bijeenkomst veiligheid binnen de GGZ. Joh, je hebt mensen die uren boeiend kunnen vertellen over het liefdesleven van de naaktslak ten tijde van de winterslaap en je hebt mensen die oersaai over boeiende onderwerpen kunnen kletsen. Daar kan geen slaaptablet tegenop. Laat dat soort mensen een cassettebandje inspreken en als je niet kan slapen, hop even afspelen en voila. Je ligt in coma.

Maar toen! Donderdag ik werd wakker vroeg mezelf af.... heb ik vannacht de slag bij Waterloo gestreden? Ik was van kruin tot enkel stijf als een plank en alles deed me toch een partij pijn. Ik verkeerde aan een mannengriep grenzende staat van ontbinding. Met moeite uit bed gekropen, pijnstillers genomen, gedoucht en nog even geslapen.

Nog wel even gewandeld met de begeleider. Hij vraagt eigenlijk nooit echt door. Omdat ik iemand ben uit wie je soms alles moet trekken is dat een iet wat wonderlijke combinatie.

Het is nu 02:00 en de spierpijn die in de loop van de dag afnam is nu in alle hevigheid terug. Hij is fijn.

Ik zag dat je weer voorzichtig wat werkzaamheden verricht voor de popo? Lekker bezig. Eigenlijk moeten ze jou ala de paus in zo een pausmobiel door de wijk rijden terwijl je leg. Kan je meteen de boel observeren. Goed idee of goed idee?

Liefs en tot volgende week

Eef

dinsdag 10 oktober 2017

Sporten met Eef deel 1

Hallo lieve volgers.

Onlangs had mijn fysio mij geadviseerd om weer te gaan trainen. Hetgeen geschiedde. Nu kwam ik vorige week op de Facebookpagina van zijn bedrijf een leuk berichtje tegen. Bootcamp voor noobs. Het stond er uiteraard in een andere bewoording. Dit is een soort bootcamp op een laag niveau waarbij je niet in de tijgersluipgang hoeft, en het aller belangrijkste, niet hoeft te rennen.

Ik en rennen.... met dat gestroomlijnde lichaam van me, van een Multipla en het gewicht van een sloopkogel is dat geen goed idee. Dus heb ik mij aangemeld voor deze heugelijke gebeurtenis en zo stond ik vanavond om kwart voor 7 al bij de praktijk.

Mijn behandelend fysio was ook inpandig om de groep even moed in te spreken. Aardige man is dat toch. Nadat we allemaal een lichtgevend bandje hadden gekregen kon de stoet vertrekken. In parade richting het centrum. Men kende elkaar onderling allemaal. Hoe dat toch altijd kan. Ik dacht dat zoiets alleen in een dorp voorkwam.

Nadat we eerst een stukje hadden gemarcheerd gingen we in het serene licht van de kerk de eerste oefeningen doen. Ik zag mijzelf al languit liggen omdat de coördinatie/motoriek het weer eens liet afweten. Iet wat houterig deed ik mee met de rest.

Op naar de volgende locatie. Katteklopkatteklopkatte... o nee, we zouden niet rennen. Wel in ferme pas marcheerden we door de elegante winkelstraten van Almelo. "De paden op de lanen in, vooruit met flinke pas!" Of zoiets.

Toen stuurde onze bendeleider ons zo het duistere parkje in. Het was er zo donker dat ik mijn eigen brillenglazen niet eens kon zien. Daar gingen we ons landingsgestel trainen door telkens vanuit stand te gaan zitten en weer te gaan staan. Ook aan de theezakjes werd gedacht.  Door een soort van op te drukken. Ook weer voor noobs maar hé je moet klein beginnen. Ja toch, niet dan.

Daar kreeg ik het wel warm va zeg. Oef! Keep calm and sweat yourself an excident. Door naar de laatste oefening. Iets met elastiek om je enkels en dan pasjes maken naar links en rechts. "Doe een stapje naar voren, en een stapje terug!"

Vervolgens ging heel de meute weer richting de praktijk. Onze roedelleider heeft het heel goed gedaan. Het was voor het eerst dat een bootcamp als deze plaatsvond binnen de praktijk. Op naar volgende week en nu linea recta onder de pomp.

Groetjes

vrijdag 6 oktober 2017

Knopen doorhakken

Hallo Karin,

Hoe gaat het met je? Ben dat liggen al zat? Wat een prachtig bed heeft Guus gekregen zeg. Meneer zal wel de koning ter rijk zijn? Hoewel Sniper dit prinselijke bed ook al had ontdekt. Wat is het toch een boefje.

Deze week was niet echt mijn week. Hoewel ik voor mijzelf wel een paar besluiten heb genomen waar ik best tegenop zag. Maandag is mijn begeleider geweest. Ik was hondsberoerd. Mijn PDS was volop aanwezig. Aanvankelijk wilde ik afzeggen maar zij vond dat geen goed idee. Zodoende dus toch nog wat gedaan en verder veel geslapen. Nog een oud begeleidster gesproken. Ik ken haar uit een periode dat ik heel veel woede ervoer. Schopte figuurlijk van me af. Wat een heisa wat dat zeg.

Dinsdag naar de kapper geweest om eens te horen hoe het ervoor stond met de wijk. Je weet zelf, ga je naar de kapper dan weet je gelijk weer alles over mevrouw Jansen, wie er weer een andere auto heeft gekocht en dat het wasmiddel alwéér duurder is geworden. (Dadelijk zeker, gezien het stijgen van de BTW.)

Had ik in de middag een vergadering. Dat ging beter dan verwacht. Soms moet je knopen doorhakken. Deze week staat wel in het kader van de door te hakken knopen. Later in de avond wéér een vergadering. Mijn concentratievermogen werd vandaag wel tot het uiterste getest. Oef!

Nog een heel avontuur beleefd met de nutsbedrijven. Naja, nutsbedrijf. Moest de meterstanden doorgeven maar doordat dit vorig jaar niet helemaal goed is gegaan kreeg ik allerlei errors en rook uit de laptop. Naja, bij wijze van spreken. Dus heb ik maar even gebeld. Wat een gedoe zeg.

O, ik ga trouwens meedoen aan de bootcamp van de fysio waar ik naartoe ga. Wil jij mijn schrijftalent erven? Komt het misschien toch nog goed met de de d en de t. Haha grapje. Ben wel heel benieuwd. Dinsdag gaat het gebeuren. Evenals mijn cursus. Cognitieve gedragstherapie. Er staat een hoop te gebeuren dus.

Als ik nog leef volgende week, dan hoor je hoe het ging!

Sterkte met je rug!

Liefs

vrijdag 29 september 2017

Muggen

Goeiesmorgens deze morgen,

Hoe staat het leven daaro in Rotterdam? Horizontaal waarschijnlijk want ik las ergens dat je niet tot nauwelijks mag zitten.  Lijkt me trouwens niets. Misschien kan je een paar rebussen uitvergroten en laten afdrukken en die dan aan het plafond bevestigen. Hebbie nog wat te doen.

Ik zag trouwens dat volk en vaderland wel aan je denkt ten tijde van lijden. Flora en voedsel. Een probaat middel tegen eeh... alles toch? Gelukkig passen de beestjes goed op je. Heb je de mannen des huizes aangespoord om te stofzuigen e.d? Zegt tegen je halve trouwboek dat hij een zakdoek om zijn hoofd moet knopen en "I want to break free!" moet zingen. Dan komt het als vanzelf allemaal dik in orde.

Je zou wel denken "Hoezo is zij zo vroeg wakker?!" Tja, ochtendstond heb goud in de kont. Gezien ik het vuil nog weg moet brengen, de afwas moet doen en mijn deurmat recht moet leggen ben ik maar op gaan staan.

Heb je gezien dat er een verschrikkelijk ongeluk is gebeurd bij Pernis en dat men daardoor uren in de file stond? Je kan beter in de ArenA zitten. Ja mop, hier in Twente zijn we wildvreemd betreft files. Als hier een file van 2 kilometer staat wordt het Legers des Heils al gebeld voor soep en dekens. Kan je nagaan.

Ik krab me gek. Er huizen nog wat muggen hierzo en de weten mijn lijf wel te vinden. Nogal wiedes gezien mijn omvang maar goed. Dat jeukt dus als een malle. Die beesten zijn gewoon half lijp. Dat zijn de Folkert van de G's onder de insecten.

Van de week, voorlopig voor het laatst bij de fysio geweest. Het gaat weer beter dus gaan we er weer tegenaan. Trainen en eiwistshakes naar binnen slobberen. Daar had ik je recent al over bericht.

Deze week is er vrij weinig gebeurd. Ik had aanvankelijk een afspraak in Amersfoort maar deze ging helaas niet door. Schuiven we door naar de volgende ronde. Ergens dit jaar.

Nou mop, ik ga nog even kijken naar Toen Was Geluk Heel Gewoon. Je zei al dat je daar weinig van had gezien maar ik vind het fantastisch. Ik kan daar dus helemaal blauw om liggen eeh leggen.

Pas goed op je eigen en we houden contact

Dag dag

vrijdag 22 september 2017

Sweat yourself an exident.

Lieve Karin,

Daar leg je dan te leggen, mét de wetenschap dat er twee repen 'sjokelaa' in het keukenkassie ook leggen te leggen. Als in die wetenschap de ene leggende de andere leggende fysiek ontmoet... dan komen ze er beiden niet goed van af. Kan je nog volgen?

Zondag ben ik naar de sportschool geweest, een bijzonder heugelijke gebeurtenis. Iet wat paradoxaal is wel het feit dat ik met 't ootootje naar de sportschool ging maar goed. Het was loei druk joh! Vroeger ging men naar de kerk op zondag, bidden dat schoonmoeder deze dag lag te creperen van een één of andere buiktyfus zodat je op je gemak Studio Sport kon kijken. Ja toch, niet dan?

Afijn, ik begin met mijn warming-up. Zweette me de pleuris en zag naast mij een vrouw van ruim de Libellegerechtigde leeftijd een heus bergparcours wegtrappen, daar is de Tour de France niets bij. Zo hé! Ze werd dan ook niet goed. Gek hé op die leeftijd. Gelukkig kwam ze weer een beetje tot d'r positieven anders had ik aanspraak moeten doen op mijn kennis van de EHBO en die is wel ver weg gezonken.

Door naar de krachttraining. Stond daar een gozer te rekken en te strekken. Ik dacht altijd dat mannen niet zo flexibel waren maar deze leek wel op Twisty. Met volle moed er tegenaan. Niet te zwaar want ik moest nog een nieuwe wcrol ophangen en na een te intensieve training kan je geen theezakje meer tillen, echt waar.

Ik kreeg me toch een partij honger! Ik waande me opeens in Afrika. Honger, bolle buik en wachtende op de hulptroepen. Alleen het kleurtje klopte niet maar daar mag je tegenwoordig niets meer over zeggen anders krijg je gezeik. Hulptroepen kwamen niet dus toen maar naar beneden gegaan en twee handjes walnoten naar binnen gewerkt. Terwijl ik eiwitten stond te kanen moest ik opeens aan Mies Bouwman denken. Hoe zou zij staan inzake de zwartenpietendiscussie?

Na het schransen tijd voor de laatste ronde. Godskelere wat zijn sommige mensen sterk. We hebben van die apparaten waar je van die gewichten aan moet hangen. Daar hangt zoveel aan, dat krijg ik met geen mogelijkheid in beweging.


Nou, ik heb het gevoeld hoor. Drie kwartier krachttraining. Het theedrinken kwam er dus niet meer van. Alle mannelijkheid in me zorgde ervoor dat ik zwaar leed. Eiwitten was het devies. Dus hop naar de Kruidvat voor een pot poeder en mixen maar.  Volgens mij ga je gewoon naar aardbei meuren als je dat spul lang genoeg consumeert, echt waar. Dat je op de loopband staat en mensen om je heen denken "Hierzo, heb je er weer één!"

Met spierpijn nog eens gaan trainen. Dat was geen succes. De spierpijn werd hierdoor alleen maar erger. Pijnstillers hielpen geen kut en ik besefte dat No Pain, No Gain een voldongen feit is.

Ondertussen hebben ze in jouw rug gebeiteld. Ocherm. Als het maar iets goeds oplevert. Je loopt er nu wel lang genoeg mee te hannesen. Heb het wel met je te doen hoor maar jouw kennende sla jij je eigen als een echte Rotterdammert hier doorheen. Met Sniper die over je waakt.

Godskelere viel mijn laptop opeens uit. Ben ik een stuk tekst kwijt. Met mijn chaotisch brein weet ik niet meer wat ik allemaal had geouwehoerd. Oja! Deze week veel onrust in mijn hoofd. Ik ben ergens heel onzeker over en ik voel me ook wat bedroefd. Pfff. Mijn gebakje is glansrijk door de APK gekomen. Jottem!

Houd moed kanjer! 














vrijdag 15 september 2017

Cityhoppen in Nederland

Hoi Karin,

Zo, ik zit en heb nu de tijd om de week met je door te nemen. Afgelopen zondag was een toestand joh! Ik had een kaartje van de Kruidvat en besloot de Randstad eens te bezoeken. Ik was ergens uitgenodigd en omdat het altijd leuk is om mensen beter te leren kennen zette ik koers richting de Randstad.

Werkzaamheden. Het zal ook eens niet zo zijn. Niet getreurd, voor zo een leuk bezoekje wil ik wel een halfuurtje omreizen. Het ging goed. Mooi weer, rust, goeie muziek maar toen! We stonden knol te schieten op Apeldoorn. Wisselstoring. Het is toch niet te filmen?

Ik heb er vervolgens 4 uur over gedaan. Je moest eens weten hoe dikwijls mensen naar het toilet gaan tijdens een treinreis. Als ik daar met een schoteltje bij was gaan staan, ik was schathemeltjerijk geworden. Echt!

Het bezoek was echt mieters maar daar heb ik je al uitgebreid over verteld. Maandag heel de dag geslapen. Dinsdag weer naar mijn fysio geweest. Kon ik hem tenminste vertellen dat comfort te afspraak had gehandeld. (hij keek er vorige keer een beetje gevaarlijk bij haha) Zijn logo is trouwens blauw-groen. Helemaal top, zijn immers mijn lievelingskleuren. Afijn, hij was content dat ik naar de sportschool was geweest. Ik ook, want dat sporten geeft ook meer rust in mijn hoofd.

Deze week verder niet veel uitgevoerd. Het slapen gaat nog altijd moeizaam. Er speelt heel veel in mijn hoofd en dat maakt het lastig. Verder moet mijn auto naar de keuring. Voor het eerst. Die regel is klaarblijkelijk verandert.

Vandaag is mijn begeleidster geweest en hebben we opgeruimd, de vaat gedaan en de was opgevouwen. Zelf deed ik het meeste, zij stuurt aan. Ondertussen bespreken we het ach en wee der wereldproblematiek. Zoals dat je, wanneer je emballageflessen in de machine stopt, dit met geduld moet anders stagneert het zooitje.

Naja, voor jou wacht er ook een spannende week. Ik zal aan je denken. Aan kaarsjes branden doet ik niet want dat resulteert bij mij altijd in rampspoed. Net als het reizen met de trein of boodschappen doen bij de Aldi. Godsklere wat zijn ze daar traag. Ik dacht dat ik er met kerstmis nog zou staan. De evacuatie was aanstaande.

Overigens, zijn mensen als ze boodschappen gaan doen opeens volslagen krankzinnig geworden? Het is niet te geloven wat voor een wantoestanden er dan ontstaan op parkeerplaatsen. Om te bewijzen dat de natie niet als geheel verloren kon worden beschouwd heb ik een automobilist maar voor gelaten. Anders stond die arme man er nu nog. Ja, ik heb geen geduld in het verkeer maar voor het rijdend antiek moet je soms een uitzondering maken. Ja toch, niet dan.

Nou, ik gaat maar eens bruine genotsknots opentrekken. Effe een goudgele kletser naar binnen laten plonzen.

Groetjes en liefs

vrijdag 8 september 2017

Let op, hoogspanning!

Hoooooooooooooooooooooi Rotterdammertje!

Zeau nou we zijn weer een week verder hoor. Heb je de kerstballen al opgediept? Hopelijk laten ze Diewertje Blok onder haar zerk liggen. Met haar gesodemieter omtrent Sinterklaas. Afijn, je merkt het al. Ik ben mopperig. Niet een beetje mopperig maar staatsgevaarlijk, ontoerekeningsvatbaar en waar is de koffie- staatsgevaarlijk

De week begon met ochtendmisselijkheid. Neen, ik ben niet zwanger, ik had iets verkeerds gegeten. Yuk. Pijn, moe er zat geen puf in. Wel in huis bezig geweest en daar orde geschept. Is nu niets meer van te zien. Volgens mij is Irma ook stiekem over de Windmolenbroek getrokken. Toch?

Dinsdag naar meneer Aart geweest. Mijn fysio. Hij heeft me dringend verzocht om te gaan trainen. "Ja meneer!" Voelde wel even vet ongemakkelijk. Iets met comfortzones maar hij 'hep' wel gelijk. Dus ben ik gaan graven in mijn kast om aldaar een shirt en een broekje op te diepen. Mijn sportpatta's zijn nog pleite. Hoe dat nou kan? Ik heb de gave om dingen in het niets te laten verdwijnen.

O, had ik je al verteld dat ik momenteel heel slecht slaap. Het is verschrikkelijk. Ik ben zo ontzettend druk in mijn hoofd dat zelfs een poging om overdag bij te slapen niet lukt.

Woensdag was ik dus weer voor dag en dauw wakker. Zo kwam het dat ik om 07:45 begon aan mijn training in het Polmanstadion. Dat was leuker dan ik dacht. Vooral het zwaaien en sjouwen met gewichten. Gelukkig was het niet zo druk. Uurtje getraind en toen weer naar huis. Ik vond deze week om diverse redenen bijzonder spannend. Er zaten een hoop stressfactoren in.

Donderdag rustig aan gedaan. Nog altijd last van mijn darmen. Begeleiding is geweest en in de avond heb ik naar Cover-up's gekeken. Mensen die een horrortatoeage lieten omtoveren tot iets geweldigs. Ik vind dat zo gaaf. Oja, ook nog gewerkt deze week. Vanavond mag ik weer.

Dit weekend ga ik voor chaos en verderf zorgen. Altijd als ik met de NS reis dan gaat er iets mis. Hopelijk ontaardt het niet in De Punt taferelen. O foei Eef!

Vandaag collecte gelopen. Dat ging niet echt soepeltjes. Nog een hond gevangen. Moet je voorstellen, baasje staat te roepen in de deuropening en ik liep in de stromende regen achter Fikkie aan. Ik vertel je nog wel eens keer hoe het allemaal ging. Feit is wel dat ik het vreselijk eng vind om te collecteren en hierdoor nog meer sociaal onhandig word dan dat ik al ben. 

De disco van de buren draait nog als een tierelier. Tot volgende week! We babbelen wel op Feestboek.


dinsdag 5 september 2017

Comfortzones


Zo, weer eens in de spits gereden. Ik moest naar Nijverdal voor een vergadering. Een spier in mijn schouderblad is heel de tijd aan het trillen. Echt een apart gevoel.

Ik heb vanmorgen toch naar iets raars gekeken! Purno de Purno. Dat is echt zo krankzinnig. Hoe stoned moet je zijn om zoiets te bedenken. Voor het geval je niet weet waar ik het over heb, check even Youtube.

Vanmorgen wakker geworden na een hele korte nacht. Het is de laatste tijd zo druk in mijn hoofd, echt verschrikkelijk. Hierdoor zijn mijn nachten heel kort. Vandaag stond er een bezoekje aan de fysio op het programma. Ik zag daar een beetje tegenop door iets wat er eerder was gebeurd. Gelukkig zei mijn fysio er niets over.

Hij zei wel dat hij wil dat ik weer ga trainen. Ik heb eigenlijk gewoon die schop onder mijn Gluteus Maximus nodig. Het is wel moeilijk om weer te gaan. Stukje lichaamsbeleving. Uit die comfortzone stappen en vooral gaan op een moment dat het er niet zo druk is.

Vanmorgen werd ik nog getrakteerd op een buitengewoon seksistisch berichtje. Ik weet nog niet goed wat ik er mee moet. Vooral omdat de ander vindt dat zoiets moet kunnen. Ik vind van niet. Hij leest mijn blogs gelukkig niet. Zowel "Ie bint 'n oale viesterd!" Een geintje is leuk maar het moet wel respectvol blijven. Als dat respect ver te zoeken is, dan ben ik er wel klaar mee.

Afijn, weer naar de sportschool dus. Eens zien waar mijn hippe sportbroek naar toe is. Hijs ik me in de sportkleren en gaan met die banaan. Ooit eens shocking klem gezeten in de legpress. Oei, iets te veel gewicht eraan gehangen. Dat was een penibele situatie. Je moet overigens ook niet achterom kijken als je op de loopband staat want dan ga je op je plaat. In mijn geval viel ik, als een stervende plofkip pardoes naast het apparaat en dat doet zeer. Vooral aan je ego.

We gaan er dus maar het beste van maken. Deze week is een week vol spannende dingen. Pffff en mijn hoofd loopt al zo over.


zaterdag 2 september 2017

Toffe pik?


Het is een willekeurige ochtend ergens dit jaar. Terwijl ik nog wat lig na te bieren pak ik slaperig mijn telefoon om te kijken of er nog iets spectaculairs was gebeurd ten tijde dat ik in coma verkeerde.

"A een berichtje" ik open het en lees "Hoi, ik moet plassen, gaat lastig met een stijve" Ik probeer dit te visualiseren en het eerste dat in mij opkomt is de Trevifontijn... Nah, nee eerder zo een lullig bubbelend dingetje in de vijver. Ik besluit hier toch op te reageren omdat mijn drang naar feitelijke informatie ongeremd is. "Hoe heb je dat opgelost?" De fontein stond hoogstwaarschijnlijk alweer kurkdroog gezien het al enkele uren geleden was dat dit bericht was verzonden.

Afijn ik ga door naar Twitter. Ook hier een bericht in mijn inbox. "Hoi, hou je van groot of klein?" Hmm, mijn buik rammelt en als hij het heeft over de grootte van een portie sushi, dat graag groot. (ja, ik heb altijd zin in sushi, behalve na het kotsen) Ik besef dat hij dit niet bedoelt dus, terwijl ik me op mijn buik draai, denk ik na over een gewiekst antwoord. "Te groot komt mij de neus uit, te klein wordt lastig want ik heb geen vergrootglas!" Oké dat laatste is gelogen, alleen heb ik geen idee waar dat vergrootglas zich bevindt. Ik verwachtte dat dit antwoord afdoende was maar de afzender hield vol. "Vrouwen willen toch een grote?" Ik zucht en gaap eens ongegeneerd. Hier kan dat, op straat gooien ze dan meteen met kroppen sla.  Afijn, hij wil dus echt weten wat ik leuk vind? Sommige dingen moet je aan de fantasie overlaten lijkt me. "Ach, wat is groot? Zolang hij maar niet zo lek is als mijn dakgoot ben ik al snel tevreden!" Dit geschreven hebbende, hup ik uit de stee. Ik vermaak me kostelijk met de gedachte dat afzender nu nog altijd geen idee heeft. Zucht. Sommige vragen.

Nadat ik me heb gedoucht en in de kleding heb gehesen sta ik schaamteloos uit het pak melk te slobberen. "wat zal ik vandaag weer eens niet gaan doen?" Vraag ik me af. Telefoon trilt. Hij houdt wel voet bij stuk. "De mijne is zeker niet klein!" O we spelen met gelijke wapens? Immers is zijn berichtje net zo abstract als die van mij. " Oké" is mijn antwoord en ik hip op mijn bureaustoel om op Youtube naar kattenfilmpjes te kijken. Je moet je dag immers wel goed beginnen.

Nu een berichtje op Instagram. Godverdegodverdegodver! Die app werkt niet of nauwelijks. Eénmaal geopend verschijnt er een foto van iets dat het midden houdt tussen een Bifi en een Türingerbratwürst. Wat moet ik daar nu weer mee? Ik stuur terug dat ik de folder van de Keurslager al had gezien. Terwijl ik kijk hoe een kat in de wasbak lazert, nogmaals gezoem. "Doe jij het vaak?" Ik schud mijn hoofd. Hij bedoelt hiermee vast niet of ik vaak de was doe. O verhip, de was. Ik hup weer van mijn stoel en loop struikelend richting de wasmand. Wie zet er nou gezinsverpakking toiletpapier midden in de kamer? Juist, ik anders staat het er over een paar dagen nog. Ik voed de wasmachine, flikker er zo een gelletje met gel in en hop laat maar draaien.

"Ik doe elke dag boodschappen. Jij?" Dat antwoord zal hem vast niet bevallen. "Ik zou het best eens met je willen doen" Ik trek mijn wenkbrauwen op. Als je het wil doen met een mega walvis... dan ben je wel erg wanhopig. Ik besluit het gesprek te beëindigen met " Ik niet met jou, sorry!" Ik ben chagrijnig dus de filmpjes van katten die ergens grandioos in falen gaan mijn humeur niet opvijzelen.

Soms doe je gekke contacten op. Soms is een beetje klieren wel leuk hoor. Het lijkt nu misschien dat ik allerlei verkeerde mannen aantrek, dat valt gelukkig reuze mee. Soms is het gewoon hilarisch.

vrijdag 25 augustus 2017

Een Guus-tsunami

Hey Karin,

Hoe staat het leven daar in Rotterdam? Ik zag dat je werd bedolven onder een Guus-tsunami en dat Guus dacht dat je dat niet door had? Boef is het ook!

Volgens mij heb ik beslist een roeping gemist. Naast bier, beddengoed, ondergoed, sokken en slippers laat ik nu ook parkeerschijven verdwijnen. Zo kwam het dat ik op een drafje naar de winkel moest om er eentje te scoren zodat ik deze achter het vensterglas kon leggen.

Mijn buren hebben sinds een aantal weken een heuse buurtdisco geopend. Terwijl ik even een siësta hield werd ik getrakteerd op een vette beat en niet veel later kon ik ook nog horen welke liedjes ze ten gehore brachten. Nu bent ik niet bepaald het type dat uit haar plaat gaat op de dansvloer dus ik was er niet echt van gecharmeerd.

Ondertussen nog noeste arbeid verricht en het hokje van de parkieten open gezet zodat het wat kan doortochten. Dit resulteert in enige bedrijvigheid in het luchtruim want Joke vliegt graag naar de deur van de woonkamer om daar te gaan zitten krijsen.

Ik ben deze week ook nog aan de slag geweest in huis. Zo heb ik de koelkast ontruimd en mijn verzameling t-shirts van een hele grote stapel gereduceerd tot een wat kleinere stapel zodat ik niet, elke keer wanneer ik de kas open, word bedolven door een zooitje katoen.

Verder heb ik nog naar vlogs gekeken die zijn opgenomen in Rotterdam. Niet zo een dwaasheid als Flikken Rotterdam dat grotendeels in Mokum is opgenomen. Gewoon authentieke plaatjes van de mooie havenstad met alle bijzondere tentjes en toko's die het te bieden heeft. Zo vind ik de Burger Trut wel een hilarische naam voor een eettentje. Rodi schijnt echt een begrip te zijn. Daar krijg je zoveel patat dat je daar een heel Afrikaans dorp mee kan voeden. Heel iets anders dan een Haags bakkie.

Over Haagse bakkies gesproken, ik kreeg ooit ergens zo een grote mok thee dat ik er baantjes in kon trekken. Ik heb er uren van op de pot gezeten want thee drijft vocht af. Of zo iets. In elk geval was het een hele plons.

Jammer zeg, van je rug. Lijkt me echt frustrerend. Heel de dag een beetje liggen te leggen. Wat een toestand. Misschien moet je maar een schietschijf op het plafond plakken om vervolgens met een katapult daar cherrytomaatjes op af te vuren. Mot je wel een beetje mikken maar voor een agent moet dat geen probleem zijn.

Doe jij je man de groeten? Leuk dat hij je soms tagt in zijn stukjes huisvlijt waarin jij wordt genoemd. Als we elkaar weer treffen zal ik een kraamcadeautje meenemen voor Guus. Iets wat flink meurt want daar houden honden van , haha!

Nou mop! Ik wens je nog altijd een voorspoedig herstel. Misschien moet je  met je man eens naar Lourdes. Je eigen laten onderdompelen in het heilige water. Heb je zomaar ineens een paardenstaart.

Groetjes en liefs 

zondag 20 augustus 2017

Kut smeris!

Stel je wordt 18 en je wil bij de politie, door jeugdigen en mijzelf ook wel de 'popo' genoemd. Dan doe je dit toch omdat je jouw steentje bij wil dragen aan de veiligheid? Dan doe je dit toch omdat je passie voor het vak hebt? Dan doe je dit toch omdat je wil dat de omaatjes gewoon met hun hondje over straat kunnen? Dat het geen parkeerchaos wordt bij scholen?

Ik kan me niet voorstellen dat je moedwillig kiest om vernederd te worden, uitgescholden te worden, te worden bespuugd of zelfs slachtoffer te worden van geweld? Want, zo stellen sommigen, wanneer dit een agent overkomt dan is dat part of the job.

Huh? Het is dus normaal dat je een politieagent slaat? Uitscheldt voor kankerlijer o.i.d. bespuugt, mishandelt enz? Dat rechtvaardigt dit walgelijk gedrag van sommige burgers? Mag een agent daarom geen emotioneel verhaal posten nadat hij/zij angstige momenten heeft beleefd en dat graag kwijt wil aan de soms genadeloze populatie?

Mensen stellen ook dat politieagenten geilen op het uitschrijven van boetes. Ook weer een sprookje om hun eigen gedrag te rechtvaardigen. Als men nou parkeert in de daarvoor bestemde vakken, of zich aan de snelheid houdt dan kan de politie inderdaad doen waar ze ook voor bestemd is. Boeven vangen!

Controleert de politie op snelheid bij scholen, dan is iedereen boos, gebeurt er een ongeval dan is weer iedereen boos want de politie controleert nooit. Snapt u het nog?

Ik las onlangs misselijkmakende reacties onder een artikel over wat politiemensen met PTSS kosten. Op de eerste plek lijkt mij zo een artikel niet relevant en op de tweede plek, wat wil men met zo een artikel bereiken?

De mensen die reageren met teksten als "hadden ze dit beroep maar niet moeten kiezen" snappen niet dat het niet normaal is wat politiemensen dag in dag uit moeten doorstaan, Dat deze mensen hun vak jaren en jaren met moed beleid en trouw hebben uitgevoerd, tegen muren zijn opgelopen maar steeds vanuit het besef dat zij de wereld een stukje beter en veiliger konden maken. Verdienen zij het dan om aan PTSS te lijden?

Misschien moeten mensen eens gaan beseffen dat als er niemand meer voor het vak van politieagent kiest het einde pas echt zoek is.

O en de volgende keer dat je een agent uitscheldt.... realiseer je dan even dat deze beste man of vrouw net iemand heeft moeten reanimeren, dat deze persoon misschien net aanwezig was bij de uithuisplaatsing van een kind, dat hij zij net de aangifte heeft opgenomen van een meisje dat is verkracht, dat hij zij net als eerste ter plekke waren bij een verschrikkelijk verkeersongeval. De keerzijde van hun vak maar waar zij zich wel met hand en tand voor inzetten.

donderdag 17 augustus 2017

Pijntjes en demonen

Hallo Karin,

Hoe gaat het met je? Ik heb een roerige week achter de rug. Zaterdag ging ik naar de eerste wedstrijd van Heracles van dit seizoen. We moesten spelen tegen de 'Neuzen' nou dan weet je het wel. Gezien we tegen Emmen een wanprestatie hadden geleverd had ik er niet of nauwelijks vertrouwen in.

Bij het stadion kregen we een cadeautje. Een soort van cape. Enig maar met mijn omvang ga ik daar niet mee lopen maar het idee was leuk. Ik scoorde een gele natte kletser en zeeg neer op mijn zitplaats. Kevin Blom was de arbiter van dienst. De ene helft meent dat hij een jood is, de andere helft meent dat hij een kakkerlak is.

Het was een mooie pot, zeker omdat wij met 2-1 wisten te winnen en dus bleven de 3 punten, punts, in Almelo. Hiep hoi!

Mijn week was verder niet echt fantastisch. Maandag druk bezig geweest in huis. Bleek de vuilcontainer kapot dus kon ik met mijn afval geen kant op. Dat is knap klote als het wat warmer wordt. Stank, je weet toch! Desalniettemin toch het nodige gedaan in huize Schaap en dat was nodig ook. Weet je, zo een depressie, je komt tot niets en je moet dan echt aangezwengeld worden.

Ik ben nog in gesprek geweest met de wijkagent. Toen ik zaterdag terug kwam van de wedstrijd was er onder mij sprake van een heuse party. Geen probleem maar waarom moet er zo ongelofelijk hard met de deuren worden gegooid? Het ging dusdanig hard dat mijn kopjes en glazen hun lichaamsbeweging wel weer hadden gehad. Ook verderop in de week was het weer een kabaal van jewelste.

We hebben hier in de wijk een nieuwe Subway. De kleinste Subway van Nederland maar ze maken er wel de lekkerste broodjes. Met een zakje vol kleingeld trok ik ten strijde om met muntjes van louter 20 cent een broodje van 4 euro nog wat af te rekenen. Het meisje aan de kassa lag in een scheur, die humor snapte ik niet echt maar het kan ook komen doordat mijn bril iet wat uit zijn voegen was gerukt. Hij stond scheef op mijn kop. Ik was er waarschijnlijk per abuis op gaan zitten.

Hoe gaat het daar? Guus wordt een volwassen hond maar beseft dit zelf nog niet? Best tof. Ik kan wel in elke blog schrijven dat ik een bakkie pleur met je wil doen, dat wordt ook zo saai dus is mijn suggestie nu om een appelflap te scoren. Geen idee wanneer we elkaar weer gaan treffen maar ik kijk er wel naar uit.

Wist je trouwens dat ik soms zo ontzettend eng droom dat ik in paniek wakker word met het gevoel dat ik geen seconde heb geslapen? Helaas was het deze week ook weer zover. Man, man, man wat werd ik angstig wakker. Ik kon wel janken. Mijn hart zat in mijn keel. Het was zo gruwelijk en het gekke was dat ik in mijn droom met geen mogelijkheid de politie kon bereiken of dat de politie naar me luisterde. De angst, het op de vlucht zijn, het is zo afschuwelijk. Ook al is het maar een droom, je beleeft het alsof het de wrange werkelijkheid is.

Ik werd dus wakker in een bed met kletsnatte lakens van het zweet waarin ik mijzelf compleet had verstrengeld. Angst regeerde dus tijd om even iets te drinken en afleiding te zoeken om uit die emotie te komen.

Vandaag ook nog naar de fysio geweest. Schaap haar nek en rug vinden het leven momenteel niet leuk. De nek en de rug wordt gemasseerd en dat doet zeer. Dus zit ik te kermen terwijl ik de zwangerschapsperikelen aan hoor en er het mijne van denk.

Zo zie je, mijn leven is nooit echt saai. Ik worstel met mijn depressieve gevoelens maar probeer er tegelijkertijd ook het beste van te maken en dat valt niet altijd mee. Net zoals het niet altijd even meevalt met jouw rug.

Hou moed maatje en tot gouw en vergeet niet dat je mijn favoriete Rotterdammert bent.

donderdag 10 augustus 2017

Ring van Antwerpen

Hoi Karin,

Hier ben ik dan met mijn weekanalyse. Hoe was jouw week? Ik zag dat Guus je bijna tegen de vlakte heeft gelopen in zijn enthousiasme naar een plastic flesje?

Met mij gaat het stilletjes weer wat beter. Maandag werd ik wakker met gevoel dat ik de ring van Antwerpen was. Aan gort en volledig overreden. Alles deed pijn, ik was dood moe en mijn kop zat vol snot.  Vreselijk. Ik had mijn testament al geschreven want als je een echte mannengriep hebt dan is je lot bepaald.

Zo moe mop, ik ben wel wakker geweest omdat mijn begeleider kwam. Ik heb haar een warm welkom geheten in mijn huis vol bacillen. Ik voelde me een wrak! Toch nog nuttig werk verricht. Mijn bureau opgeruimd en zij heeft mijn huis gestofzuigd. Weinig tot geen energie dus ben ik om 20:00 uur naar de stee gegaan en ben daar de dag erop om 10:30 weer uit gegaan.

Overigens had ik een dringende behoefte aan karton. Dus is deze veelvraat naar de Mac gereden voor een grote friet zonder saus. Lekker man. Niet goed voor me maar ach. Ik had mijzelf al gelukkig geprezen dat ik 40!!!! rollen wcpapier had ingeslagen. Dus ik kon snotteren voor life!

Ik heb mezelf nog in de nesten gewerkt door de discussie aan te gaan met mensen die een vegan lifestijl erop nahouden. Niets mis mee, maar douw het mij niet door de strot. Je weet hoe subtiel en integer ik kan zijn. Ahum.

Woensdag heeft deze snotterbel gewerkt. Gezien we met een ruime ploeg waren gaf ik de geest na mijn eerste gesprek. Het was wel goed zo en ik had tevens een halve dienst gedraaid. Wetende dat ik deze maand nog wel gevraagd zou worden om bij te springen.

Woensdag stond ook in het teken van mijn herstel. Moet je voorstellen, om 09:00 moest ik me melden. Je kent me, ik ben een nachtdier en mijn dag begint pas om 11:00. Het was voor het goede doel maar Jezus wat was ik moe en snotterig. Ik zat erg in mijn hoofd. Wellicht niet handig maar Eef om 09:00 ergens laten opdraven is ook niet handig. Zeker niet als ik ziek ben.

Ik moet trouwens enorm lachen om de humor van jouw halve trouwboek. Misschien word jij er soms een beetje simpel van, ik vind het briljant. Met name de berichtjes over jullie woeste wezens in huis. Vooral de diva is zeer gevaarlijk. Haha.

Ik zou willen dat ik je een spectaculaire week kon brengen maar gezien ik geveld was door een heuse mannengriep valt er bar weinig over te vermelden. Wel vet hip dat we Europees Kampioen zijn geworden met de dames. Wij doen wat we moeten doen, kunnen die kerels nog iets van leren. Ja toch, niet dan.

Nou stoere chick, je fan uit Almelo denkt aan je. We gaan zodra het kan samen een bakkie pleur kantelen en klagen zoals vrouwen dan kunnen. Zeg je even tegen je halve trouwboek dat hij niet zo moet mokken wanneer ik Guus schattiger vind dan hem? Zie foto en reactie.

Het is nu half 1. Ik snotter nog altijd en O toch nog sensatie!!!! Ik was deze week kadaverstaven aan het bakken toen opeens de pleuris uitbrak. Mijn rookmelder ging af. Hemel wat een lawaai. Ding ligt op mijn keukenkastje. Wonderlijke plek maar mijn plafond is zo fucking hard dat je daar geen boutje in geschroefd krijgt. Conclusie: De rookmelder van de Action werkt!

Nu echt doei dag en tot zien,

Kusje voor de brigadier

Groetjes Schaapie

donderdag 3 augustus 2017

Hossen door de bossen

Hey Karin,

Jij denkt nu vast "Hep dat wijffie een carnavalsliedje geschreven joh?" Nee, ten spijt. Ik moest alleen een olijke titel bedenken.

Omdat ik nu her en der verspreid in de week blogs post heb ik besloten één vaste dag in de week te kiezen waarop ik met je mijn week bespreek. Dat wordt dus vrijdag.

Vanmorgen kwam er een servicemonteur van Bosch. Eerder dan gepland dus lagen de vers gewassen beha's nog op de bank. Van die verwassen exemplaren dus charmant is anders. Overigens vind ik het vreselijk, vreemden in mijn huis. De beste man kwam iets vervangen wat mogelijk zou kunnen leiden tot een grote boem! Gezien ik geen behoefte had aan een doorzonwoning was het een nuttige actie.

Rond half 7 vertrokken naar het station. Niet dat Almelo zo groot is maar ik moest mijn kaart nog opwaarderen en de auto parkeren. Op het station kwam ik tot de ontdekking dat ik geen eenheidsworst ben. Ik was echter nog niet zeker of ik mij hier nou gelukkig mee moest prijzen of dat ik huilend buiten de toom viel. Dat ik buiten de toom viel was een feit.

Nadat ik een loei heet saucijzenbroodje naar binnen had gewerkt ging ik op reis naar Enschede. Ik bevond mij in een volstrekt idiote situatie, ik zal hem voor je schetsen. Een man rond de 50 zat openlijk te flirten met een meisje van rond de 20 waar zijn halve trouwboek bij zat. Die ene helft riep telkens "oeh je telefoon gaat, voel hem door mijn tas heen trillen"

In Enschede was het een drukte van belang. Ik zocht Ruud zoals je kon zien op de beelden op Facebook. Helpt reuze, mijn plan van aanpak. Not! Gelukkig vonden we elkaar en konden we richting ons vak sjokken. Nou mop, dit is er één hoor. Een fitnessstadion. Jezus wat moesten wij een graf eind lopen en vervolgens 100 trappen beklimmen. 10 kilo lichter kwam ik boven. (was het maar zo.)

Gesetteld en wel troffen we onder onze stoelen een soort van condooms aan. Die moest je met een rietje opblazen en dan kon je er mee rammen. Tegen elkaar aan wel te verstaan. Dan hoor je een klepperend geluid. Welke idioot dat ooit heeft bedacht, geen idee maar het is wel lachen.

Wedstrijd was een juweeltje. Al heb ik zo dikwijls de wave gedaan dat ik nu nog open- en dichtklap. Ik heb er ook een paar ruw verstoord doordat ik het timingsgevoel van een gemiddelde schoonmoeder heb.

Gelukkig was daar de overwinning en explodeerde het stadion. Men liep te gillen en te schreeuwen alsof ze wereldkampioen waren geworden. De uittocht kon beginnen. Dus weer een kilometer of 10 marcheren. Een vriendin van me stond op me te wachten elders bij het stadion omdat deze tutmeloen niet alleen met de trein terug durfde. Na wat stagnaties haar, en haar gezelschap gevonden.

Vervolgens gingen we in kuddeformatie met de trein terug naar de beschaving. Heet dat het was. Veevervoer. Ik zei nog dat ik een besmet ei naar binnen had gewerkt maar niemand gaf ene shit. Jammer. Anders waren er wellicht een aantal gevlucht.

In Almelo heb ik mijzelf nog nuttig gemaakt. Een vrouw en haar dochtertje stonden hopeloos verloren te wezen want er reden geen bussen meer. Nee goh! Ze moesten naar dezelfde wijk als de mijne dus ik zei "ga maar met mij mee." zo geschiedde. Ben je nu trots op mij? Vast niet want ik heb gekeerd op een plaatst waar dit eigenlijk niet mocht. Mea maxima culpa.

Heb je nog gekeken naar de dames eigenlijk of was de tv in beslag genomen door de mannen? Ik heb je niet meer online gezien. Hopelijk gaat alles goed.

Ik ga zo maar eens doen waar ik over het algemeen goed in ben namelijk slapen.

Tot volgende week vrijdag maar weer. Liefs Eef

dinsdag 1 augustus 2017

Schaap meldt zich

Beste Karin,

Wat las ik? (retorische vraag) Je bent weer voorzichtig aan de slag gegaan aan de kit? Wat goed van je! Ik vind het echt klote dat je herstel van de rug zo lang duurt. Ik heb het vandaag nog over je gehad toen ik met een collega van je uit Almelo en bakkie pleur ging doen. Ik vertelde trots dat ik twee keer met je mee ben geweest op patrouille en hoe tof dat was. Hij vindt Rotterdam ook een mooie stad. Terecht natuurlijk want Roffa is beslist een van de mooiste steden van Nederland. Je kan er, in tegenstelling tot Mokum, voor een schappelijk prijsje iets te nassen halen of een vloeibare boterham.

Ik mis je een beetje op Twitter maar snap ook wel dat je wellicht daar weinig te melden hebt. Wat wordt Guus al groot zeg. Ik weet nog dat je me een foto liet zien van een pluizige pup die iet wat daaps de wereld in keek. De tijd gaat eigenlijk vet snel. Behalve in de supermarkt. Als je daar eenmaal in de rij aan de kassa staat heb je het idee dat het 10 jaar later is wanneer je het pand verlaat en dus zijn je aankopen onherroepelijk bedorven.

Trouwens, ik kocht vandaag eieren en zei tegen het meisje aan de kassa dat men eieren haast niet meer durfde te verkopen. Bleek ik de grafzerk open te hebben getrokken want het blaagje wist niets. Hoe kan dat nou? Ik heb mijn eitjes aan een zorgvuldige test onderworpen en ze zijn veilig. Dus kan Schaapje weer een lekker eitje bakken. Ja toch, niet dan.

Lief, die foto van Guus en jullie diva die op de thuiskomst van een gezinslid zaten te wachten. Leuk hé, dat beestjes net als wij een ingebouwde klok hebben. Zo voel ik het oestrogeen in me naar boven komen als ik in de Kruidvat langs de Zwitsal loop. Mijn biologische klok tikt al jaren niet meer want ik ben vast besloten om geen moeder te worden. Dus ook al komt er een wolk oestrogeen in me naar boven, ik negeer het, koop een kilo blauwe orka's en begeef me huiswaarts om aldaar achter de geraniums sherry te drinken en woordzoekers op te lossen.

Lijkt me trouwens echt tof om je weer eens te zien. Op naar de grote stad met al haar avonturen en ingewikkelde systemen. Om verstrooid te vragen waar het pastaplein is. Of wel Macaronieplein. Jahaaaa ik weet dat het Marconieplein moet zijn maar als taal iets is waar je blij van wordt dan ga je er een beetje mee stoeien.

Met mij gaat het trouwens wat minder goed. Mijn depressieve gevoelens vieren hoogtij. Ik weet met mijzelf geen blijf maar word dan wel weer blij als ik foto's zie van jullie Woezels. De diva en de doerak. Ik ben blij voor je dat je weer kan doen wat je zo graag doet ook al is het op kleine schaal. Ik vind het naar dat je een beetje vergeten bent. Niet door mij hoor. Ik zal mijn favoriete Rotterdammert niet zo 123 vergeten. Jammer dat de afstand tussen ons zo groot is. Anders hadden we een bakkie kunnen doen bij Heilige Boontjes en steen en been kunnen klagen over de maatschappelijke problematiek op Twitter. Lijkt me enig. Of we gaan als duo ten strijde trekken op het WK rebus oplossen voor dummies. Winnen we glansrijk, ik verzeker je dat.

Nou, ik ga zo maar eens naar de stee want morgen moet ik naar de kappert. Ik heb zo een lange pony dat ik even dacht dat ik in Noorwegen woonde en te kampen had met het fenomeen 24 uur donkerheid. Ik oefen dus voor Samson en roep tegen iedereen wahwah. Dat levert iet wat verstrooide blikken op. Snap jij dat nou?

Ik hoop dat je snel wat opknapt lieverd. Dit is gewoon huilen met de lamp uit. Volgende keer bij de IBT niet meer met mannen smijten. Volg mijn voorbeeld en smijt met koffiekopjes, Hoewel dat dan weer geen onderdeel van de IBT is maar dat terzijde.

Hopelijk treffen we elkaar gauw een keer. Anders, doe een roadtrip naar Twente om te genieten van onze elegante sferen en onze landelijke luchten. Laat ik je de mooiste plekjes wel zien. Ja mop ook hier hebben we koffie en sjokelaaaa.

Dag dag favo Rotterdammert en ik stuur je gauw een verslag van mijn avonturen die nog op de planning staan. Ik ga o.a. naar de halve finale van onze leeuwinnen dankzij een vriend van me die kaartjes heeft gekregen. Hip toch?

Liefs uit Almelooooooo

zaterdag 22 juli 2017

Daar ben ik weer

Hoi Karin,

'hebbie' mijn weer. Ik zag dat je vandaag tourwinnaar bent geworden door naar het postkantoor te fietsen? Dat zoiets nog bestaat joh. Verkopen ze daar ook nog strippenkaarten?

Ik was vanmorgen vroeg wakker. Dat zat zo, iemand in de wijk had besloten om met de haakse slijper in de weer te gaan. Zo een figuur zou je toch met liefde een bos distels toesturen via pleurop?

Van de weeromstuit ben ik toen maar de stee uit geploft en heb me in mijn werkkloffie gehesen, terwijl ik al puffend en klagend door mijn woning struinde. Onlangs had ik een beha gekocht in mijn maat. Althans, volgens het etiketje, dat ik, voortvarend dat ik ben er al had afgerukt. Kwam ik tot de conclusie dat je het gevaarte nog niet om een lantarenpaal kon spannen. Het leven is niet eerlijk. Ik heb toen scheldend en tierend aan mijn vetplant uitgelegd dat dit soort issues je dag kunnen breken. Dan had ik niet eens een eitje in huis.

Nadat ik me dus had aangekleed ben ik met Frits, mijn auto naar de andere kant van de stad gereden om daar tot de conclusie te komen dat het wel handig is om je aankomst bij iemand van te voren te melden, voor het geval ze onverhoopt weg zouden zijn. Gelukkig kwam alles goed en zo kwam het dat ik in de vroege ochtendstond stenen aan het sjouwen was. Vrienden van me zijn aan het bestraten en ik besloot om ook mijn steentje bij te dragen.

Zo heb ik geleerd hoe je met een stenensnijder moet werken. Een apparaat dat ook dienst kan doen als martelwerktuig. Met mijn gebruikelijke "whoeij" en "whiej" was de toon gezet. Overigens gingen we zwaar aan het gemeentebier want met die grafhitte zweet je je eigen helemaal de tyfus.

Mijn lunch was trouwens best lekker. Een Berlinerbol. Ken je die? Zoet! Je gebit sterft ter plekke af aan betonrot. Ik voelde me net de parkeergarage van Eindhoven. Dat kwam meer doordat mijn spieren me lieten weten dat al dat gesjouw en gesleep wel genoeg was geweest.

Vanavond ga ik met diezelfde vrienden tapas happen bij onze plaatselijke tapasdealer. Lekkâh! All You Can Eat concept dus zet die laadklep maar open. Ze hebben daar van die pepertjes gevuld met kaas. Scherp joh! Als je nadien de blaastest moet ondergaan smelt het pijpje ter plekke. Mijn vader zei vroeger altijd dat je dan geen vlooien in je buik had. Onvoorstelbaar wat men de jeugd poogt wijs te maken.

Zo maakte men ons ook al wijs dat als een tand uit je ponem was gelazerd en je deze op een schoteltje onder je bed zette, je daar poen voor kreeg. Knappe tandenfee die geruisloos ons alarmsysteem weet te trotseren. Ja toch, niet dan.

Nou, ik moet me haasten om de bus tet pakken. Ik hoop trouwens dat het euforische gevoel dat je deze middag had nog even stand houdt. Een beetje positiviteit ken je wel gebruiken dacht ik zo.

Houd moed en houdoe he!

Groetjes Eef 


donderdag 20 juli 2017

Aan mijn favoriete Rotterdammert.

Hoi Karin,

Daar leg je dan te liggen. Wat zo een IBT-oefening al niet teweeg kan brengen. Ik las dat Guus dol enthousiast de dierenarts had begroet en meteen maar besloot om het één en het ander daar te verbouwen! Wat is het toch een boef. Inzetbaar voor al uw sloopwerkzaamheden.

Ik zag dat je het bijna failliete Griekenland had bezocht met de mannen? Komt die Souvlaki ondertussen je neus uit of koos je voor moeders pappot tijdens het eten? De zogenoemde Nederlandse keuken.

Hier zit een duif zich te barsten te koeren. Iets in de trend van "Vogeltje wat zingt gij vroeg, pang dat was wel lang genoeg!" Helaas mag je in ons land niet met een dubbelloops jachtgeweer op ongedierte schieten dus blijf ik oefenen met mijn katapult door met steentjes op blikjes te schieten. In huis dus niemand die het ziet. Gelukkig maar want onlangs miste ik dusdanig dat mijn favoriete melkbeker het slachtoffer werd. Volledig aan gruzelementen. Iet wat teleurgesteld besloot ik dat ik wellicht moest inzien dat mijn richtingsgevoel en ik even goede vrienden zijn als Wilders en Roemer.

Jammer dat jouw vakantie door jouw blessure zo zijn beperkingen kende. Wie gaat er dan ook met volwassen mannen gooien. Het dwergwerpen is al ingewikkeld genoeg en door het COC op de zwarte lijst gezet. Net als het verhuren van bejaarden die dienst konden doen als beveiligingscamera.

Mis je jouw grondgebied een beetje? Ik denk dat de burgers jou wel missen. Toen ik met je over jouw grondgebied flaneerde werd je alom herkend. Zelfs door een bestuurde van een vehikel waar jij wel even overheen zou marcheren. Bij wijze van spreken. Ik moet echt nog even wennen aan de omgangsvorm die de gemiddelde Rotterdammer(t) erop nahoudt.

Wist je trouwens dat ik vandaag sushi heb gegeten. Dit keer iets anders dan wat ik normaliter bestel. Het was wel lekker maar het was niet wat ik er van had verwacht. Een beetje als de voorrondes van het WK voor onze Leeuwen. Waar de leeuwinnen het weer een stuk beter doen maar dat terzijde.

Ik was vandaag solidair met je door ook de fysiotherapeut te bezoeken. Dame in kwestie, zwanger, vroeg of ik op het stoeltje wilde blijven zitten zodat ze achter me kon gaan zitten. Ze was een beetje dizzy. Vrouwen en hormonen... ik besloot haar verzoek te honoreren en zo werd ik op de pijnstoel geplaatst. Je moet haast wel een masochistische inslag hebben als je ter symptoombestrijding naar de fysiotherapie gaat. Of een CD opzet van Gordon of After Eight eet.

Ik hoop je trouwens dit jaar nog wel te zien en de elegante Rotterdamse sferen op te snuiven. Wellicht dat een bezoek aan Rodi daar ook bij behoort of een bakkie pleur scoren bij Heilige Boontjes. Even het zwarte goud door de slokdarm laten klotsen zodat we er met de volle 30% weer tegenaan kunnen. Ja toch, niet dan.

Dit weekend ben ik uitgenodigd om bij onze plaatselijke tapasdealer te komen eten. Zo zie je dat het afgraven van zand echt een band schept. Zolang ze het creëren van terpen, (dat zand moet toch ergens naartoe) maar niet aan banden leggen,

Nou mop, ik denk aan je en ik wens je veel sterkte toe. Het is wat, het lichamelijk herstel. Laat die mannen van je maar met de huulbessem door het huis veurn want dat is beslist geen karwei als je een zere rug hebt.

Geef je Guus en Sniper een aai van me? Guus is echt al een joekel. Wie laat inmiddels wie uit?

Zet hem op he toppert.

Groetjes uit het Oosten, waar de krenteweg de enige weg is.

Liefs schaapje

zondag 28 mei 2017

Waarom ik niet werk

Men vraagt me wel eens waarom ik niet werk. Tja, hoe leg je dat uit in een paar zinnen zodat het ook nog plausibel klinkt.

Ik heb wel gewerkt. Ik heb zelfs diverse weekendbaantjes gehad maar op de één of andere manier ging het steeds mis. Dat begon al in mijn stageperiode. Buiten mijn kolossale omvang en iet wat houterige manier van bewegen zie je weinig aan mij.

Het begon allemaal tijdens mijn stage op het AOC. Ik leer langzaam, heel langzaam, als het praktische zaken betreft. Het in het hoofd stampen van rijtjes kostte mij geen enkele moeite. Nog sterker, soms vergat ik dat ik een toets had over plantennamen. Tijdens het ontbijt nam ik de lijst door en ging met de benodigde kennis naar school waar men mij steevast een 'stuud' noemde. Dit omdat de theoretische vakken mij geen enkele moeite hebben gekost en soms zelfs saai waren, niet uitdagend. Terwijl de docent maatschappijleer eindeloos ons politieke stelsel poogde uit te leggen zat ik te tekenen of uit het raam te staren. Gedrag dat veelal door mijn klasgenoten niet werd geaccepteerd. Wat verbeelde ik me wel?

De praktijk bleek een onbegonnen zaak. Iets aanleren wat met motoriek van doen had was haast onmogelijk en duurde eindeloos. Daar waar mijn klasgenoten hele boeketten in elkaar draaide stond ik met een sneu struikje in mijn hand wat meer weg had van een bij elkaar geraapt zooitje. Ik kon het gewoon niet. Theoretisch wist ik exact hoe het moest. Nog sterker, ik kon je theoretisch perfect uitleggen hoe je een korenschoof boeket in elkaar moest draaien maar praktisch...

Zo kwam het dat ik tijdens mijn stages meer het Manusje van alles was dan dat ik deed waar ik voor werd opgeleid. Geduld is een schone zaak maar tijd kost geld dus was er geen tijd om mij eindeloos te kneepjes van het vak te leren.

Afijn, ik slaagde voor mijn diploma. Met hangen en wurgen en vette mazzel. Ik was niet van plan om in dit vak verder te gaan en zette koers richting de administratie. Omdat het niveau op het AOC lager ligt dan op het reguliere MBO kon ik dus op niveau 2 herbeginnen. Niet erg, ik fietste hier vrijwel moeiteloos doorheen maar bleef steken op het vak rekenen. Tja... met mijn discalulie is dat natuurlijk niet gek. Omdat mij vroeger altijd was voorgehouden dat wie kon rekenen die kon denken, was ik er van overtuigd dat van mijn denkproces weinig terecht kwam.

De stage die ik hier liep, verliep ook moeizaam. Het contact met collega's, het aanvoelen van sociale situaties, het was een ramp. Naast mijn geringe concentratievermogen en het feit dat ik al heel snel overprikkeld was. Ik kon dat toen der tijd niet goed handelen en dus wipte ik met mijn bureaustoel heen en weer en liep talloze malen zogenaamd richting de printer. Als ik werd gestuurd om iets te halen en ik werd onverwachts afgeleid dan was de kans groot dat ik met onverrichte zaken terug kwam en moest antwoorden "oohja."

Zowel in mijn stages als in mijn werk liep ik vast. Door een falend sociaal vermogen en inzicht maar ook door mijn temperament belandde ik in lastige situaties. Ook hier was het structureren van mijn werkzaamheden, ze vlot en snel uitvoeren en vooral het aanleren een groot probleem. Ik kon het prima beredeneren maar ik kon het niet. Ik kon de taken niet na behoren uitvoeren. Met hangen en wurgen bleef ik mijn baantje behouden maar ik voelde feilloos aan dat hier weldra een einde aan ging komen.

Ik ging verder met mijn opleiding. Ik wilde minimaal niveau 3 halen om voor mijn gevoel enigszins mee te kunnen tellen binnen de maatschappij. Qua niveau was het prima te doen, op het rekenkundige stukje na waar ik doelloos verloren door de bomen het bos niet meer zag. Wat een toestand. Ik moest dus ook een her-examen doen.

Ik liep zo vaak vast qua stage, qua werk dat mijn zelfvertrouwen, wat er toch al niet was steeds verder afnam. Mijn opleiding had ik behaald maar ja... je bent dan 21 en je moet toch verder. Dus kwam ik in het traject van de gemeente terecht. Hopeloos. Een coach die me niet begreep totdat ik hem de fysieke tekens van wanhoop liet zien. Ook tijdens mijn traject werd ik niet begrepen. Ik voelde me beperkt omdat het niveauverschil te groot was. Ik voelde me niet begrepen omdat ik niet op mijn knieën kon zitten. Ik voelde me boos omdat ik ergens in werd gedrukt waar ik helemaal niet wilde zijn en omdat de afspraken niet werden nageleefd. Het was een hel.

Na 2 jaar stopte het traject. Ik was nog eventjes extern geplaatst maar ook hier liep ik vast. Men plaatste me uit, zoals men dat noemde. Talloze stages, werkervaringen, het was allemaal mislukt en ik durfde min of meer amper nog een nieuwe ervaring aan te gaan. Als ik niet zeker weet hoe ik iets moet doen, wanneer en waar, dan doe ik het niet. Uit angst om weer te falen. Die angst is er sowieso. Bij elk nieuw project, bij elke nieuwe opdracht heerst die angst.

Ik kwam te werken bij Humanitas, nu Sensoor. Vrijwilligerswerk. Hoewel dit ook niet gemakkelijk ging en gaat, gaat het. Door goede feedback bemerk ik dat ik iets kan, namelijk chatten. Hoewel ik ook hier buiten de lijntjes kleur bemerk ik dat ik wel goede resultaten boek.

De grote boze buitenwereld durf ik nog altijd niet in hoewel ik wel dromen heb. Niet weer de teleurstelling niet weer vastlopen, niet weer de deksel op de neus krijgen. Ik ben recent begonnen aan een nieuw project wat zeker niet zonder slag of stoot verloopt. Wat de één een leermoment noemt is voor mij faliekant falen. Omdat het al zo vaak mis is gegaan.


maandag 1 mei 2017

Autisme en ik

Zoals velen van jullie weten heb ik een vorm van autisme. Dat is iets waar je mee wordt geboren en wat nooit meer overgaat. Je kan er enkel mee leren leven en je kan handvatten toegereikt krijgen om er zo goed mogelijk mee om te gaan.

Ik heb een heel andere kijk op de wereld dan neurotypicals. Ik denk zwart-wit. Iets is leuk of iets is ruk. Daar zit niets tussen. Immers, je bent toch ook niet een beetje zwanger. Neurotypicals brengen eindeloos nuances aan in dingen. Ze zijn een beetje moe, ze zijn een beetje overspannen, ze vinden het een beetje leuk. Wat is nou een beetje?

In mijn wereld is iets goed of fout. Je bent immers toch ook niet een beetje geslaagd voor je examen? Als je een cake bakt is hij of gaar of rauw. Ik kan met mijn cognitieve vermogen, met name voor een ander, best nuance aanbrengen maar dat is geconditioneerd gedrag. Het is en blijft of het een of het ander.

Wat een grote misvatting is, is dat mensen met autisme geen emoties ervaren. Dat doe ik wel. Vaak veel te veel. Wat voor mij moeilijk is om ze te reguleren. Neurotypicals hebben allerlei filters. Ik niet. Alle informatie die ik binnenkrijg pleurt rouw op mijn dak. Daarom ben ik heel erg prikkelgevoelig en heb ik een hekel aan harde geluiden. Bij Neurotypicals wordt een groot deel van de informatie die zij binnen krijgen dus gefilterd. Bij mij niet. Mijn brein moet alles als een RAW bestand verwerken. Dat kost bakken met energie met als gevolg dat ik vaak overprikkeld ben.

Mensen met autisme krijgen heel vaak het verwijt dat ze asociaal zijn. Dat is niet correct. Asociaal is vaak een bewuste keuze. Wij moeten door in de fout te gaan leren wat sociaal wenselijk is. Dat is echt niet gemakkelijk. Wat voor neurotypicals een tweede natuur is, is voor ons vaak een heuze lijdensweg.

Wat ook vaak gebeurt is dat autisme wordt gekoppeld aan cognitief onvermogen. Ook een fabeltje. Ja er zijn domme autisten maar dat geldt niet voor alle mensen met autisme. Hé toch nog nuance!

Toch is het elke keer weer een strijd om uit te leggen hoe iets voor mij voelt. Dat ik behoefte heb aan duidelijkheid. Wil weten waar ik aan toe ben en niets kan met nutteloze informatie. Immers, ik mis de filters dus ook die nutteloze informatie moet verwerkt worden en dat kost energie. Doordat ik al die details in me opneem heb ik behoefte aan houvast. duidelijke richtlijnen. Als ik niet exact weet wat er van me wordt verwacht dan word ik angstig of onzeker.

Mij doe je beslist geen plezier met feestjes of evenementen met veel mensen. Zoiets is voor mij een regelrechte kwelling. Ik snap ook totaal niet dat mensen vrijwillig meedoen aan de polonaise. Dat men klapt op de maat van de muziek. Ik voel me daar intens ongemakkelijk bij. Ik ben iemand die heel introvert is. Je zal mij niet snel enthousiast zien terwijl ik dat van binnen best kan zijn.

Geloof mij, neurotypicals vinden zichzelf o zo sociaal maar ondertussen zijn ze vaak meedogenloos voor zij die niet tot de neurotypicals behoren. Hoe dikwijls ik niet te horen kreeg wat ik allemaal wel niet, niet kan. Dat ik mensen teleurstel, dat ik gevoelloos ben, dat ik dingen niet snap. Heus mensen. Wij auti's hebben net als jullie gevoel.

Ons leven is al een strijd op zich. Dat dus.... een nachtelijke noot. Nu slapen.













vrijdag 7 april 2017

Daar gaan we weer

Hallo lieve lezers.

Ik blijf het fascinerend vinden dat mensen bij elk politieoptreden schreeuwen dat het niet deugde. (m.u.v. het politieorkest) Gisteravond vonden er in Enschede apocalyptische taferelen plaatst nadat vak P, het vak van de harde kern, werd ontruimd.

De stadionspeaker was hiervan zo perplex dat hij zich vergistte en omriep dat heel het stadion moest worden ontruimd. Er ontstond toen logischerwijs tumult.

Afijn vak P werd ontruimd maar dat ging niet zonder slag of stoot. Stel je voor, je zal eens doen wat er wordt gevraagd. Nu kan je stellen dat de timing van heel deze actie wellicht niet heel slim was.

Vervolgens brak de pleuris uit. Er werd met stoelen gegooid en zelfs, hoe ironisch, een stalen ros. Een politieagente viel van haar paard en vervolgens diende ze als boksbal. Op internet is de verbijstering groot en de 1312's en de ACAB's vliegen je om de oren.

Zo was op een filmpje te zien dat een jongen ondersteboven werd gelopen door een aanstormend paard. (!!!) Even voor mijn beeldvorming, massa's mensen zijn op de vlucht, je hoort aanstormend hoefgetrappel en je blijft staan? Sowieso, wat doe je daar tussen de relschoppende lieden.

De persconferentie, die ik bijzonder summier vond was ook een bron van platte en basale commentaren van Twense boosmensen. Zo werd met vrouw Knol (we blijven in de sfeer van Twente) aangevallen op haar uiterlijk. Alsof dat iets zegt over haar capaciteit. Het optreden van de burgemeester vond ik tenenkrommend. Op de één of andere manier kwam hij bijzonder arrogant over. Pfff.

Wat is dat toch met sommige groeperingen dat ze overal tegen moeten zijn en bij het minste of geringste gaan matten? Met z'n allen knallen tegen de gevestigde orde. Hoezee.

Ik blijf het ook frappant vinden dat er mensen zijn die denken dat de popo die voor hun plezier doet. Zo wist één simpele ziel zelfs te stellen dat de ME dit zelf had georganiseerd om eens te kunnen oefenen. Serieus? Moet ik lachen of moet ik medelijden hebben.

Van de week postte een agent, ouwe rot in het vak, een berichtje dat hij zijn tranen niet kon bedwingen nadat hij een twee maanden oude baby tevergeefs had gereanimeerd. Hoezo bastard?

Als die politiemensen, want het zijn tenslotte mensen, hoopten allemaal dat ze weer thuis zouden komen. Zij handelden in opdracht en stonden midden in een soort van slachtveld. Een paard dat een been verstuikte, agente in het ziekenhuis om over de schade nog maar te zwijgen.

Is het dan echt zo moeilijk als men je vraagt te vertrekken dit ook gewoon te doen? Ik snap best dat de timing bijzonder ongelukkig was. Dat je het optreden wellicht buiten proportie vond ten aanzien van de drugsvangst en het geringe aantal mensen dat is gearresteerd maar blijf wel realistisch.

Fijn weekend mensen het wordt lekker weer.

zaterdag 25 maart 2017

Weekrapportage

Hallo lieve lezers,

Pfff ik ben echt kapot maar moet vanavond nog een dienst draaien. De late shift en daarna moet ik altijd even weer tot rust komen eer ik kan slapen. Het zal vannacht dus weer een latertje worden.

Deze week is tot nu toe redelijk verlopen. Ik had aardig wat afspraken staat, hetgeen dat voor afleiding zorgde. Er speelt wel het één en ander in mijn hoofd qua gedachtes. Dat heb je kunnen lezen in mijn vorige blog.

Maandag was een absolute baaldag. Ik had heel veel pijn in mijn nek en voelde me ellendig. Onrustig en verdrietig. Heel de dag geslapen en zodoende niet naar de vergadering geweest. Dinsdag was J. Ik zou in de ochtend met iemand naar Enschede gaan maar ik had er geen puf voor en nog altijd deed het gestel pijn. Bijkomend kwaaltje van het vrouwelijk probleem? Ik ben dinsdagavond wel eventjes bij iemand op bezoek geweest die een opdracht voor me heeft voor een mooi project ten behoeve van het KWF. Jeuj daar wil ik natuurlijk wel aan meewerken.

Donderdag op pad om foto's te maken bij zorgboerderij De Piet. Ik was kapot na een korte nacht maar gelukkig was het mooi weer en dan vind ik het minder erg. Het was erg gezellig bij de Piet maar toch vind ik het moeilijk om me ergens te vertonen omdat ik altijd het gevoel heb dat er op een andere manier naar mij gekeken wordt dan naar gewone mensen. Wat ik ook bijzonder vind is dat mensen, zodra ze horen dat ik ASS heb, meteen vragen of ik wel zelfstandig kan wonen. Zucht. Dat stoort me echt mateloos. Alsof je met ASS opeens een volslagen idioot bent.

Vrijdag naar de huisarts voor een verwijsbrief naar Dimence. Althans, dat was de insteek. Frau Dokter stuurde me naar de POH. Pfff. Ik kon er die ochtend om 9 uur terecht. Omdat er een schreeuwkoter in de wachtkamer zat ben ik gevlucht. Heb even wat te drinken gekocht en heb de resterende tijd in mijn auto doorgebracht. Met alle respect, om 08:00 een druk en schreeuwend kind... dat is voor mij een ramp van 12 op de schaal van Richter.

POH lijkt me oké. Ze vond mijn opinie over huisartsen en de GGZ bijzonder interessant en vond het ook belangrijk om mee te nemen tijdens het MDO. We hebben nu het één en het ander afgesproken dus eens zien waar het schip strandt.

Heel de week speelt er al iets door mijn hoofd waarvan ik niet goed weet wat ik er mee moet. Misschien moet ik een zogenoemde kosten- en batenanalyse maken. De voor en tegens tegen elkaar afstrepen. Dit euvel ligt me als een betonblok op mijn maag.

Worstelen met je zelfbeeld is gewoon ontzettend moeilijk. Vooral als je er heilig van overtuigd bent dat je overal te stom voor bent en dat je nergens bij hoort. Nu ben ik niet iemand die met de borst vooruit het "wij gevoel" promoot en hanteert maar toch.... zo een los elementje zijn in een samenleven waarin veel elementen met elkaar samensmelten behalve dat van jou, dat is beslist een naar gevoel.

Dus zo modderen we verder.....

Bedankt voor het lezen!

dinsdag 21 maart 2017

Zo kan het niet verder

Hallo lieve lezers,

Het is nacht, niet een beetje nacht maar gewoon hartstikke nacht. Eigenlijk zou ik al moeten slapen maar ik zit met een probleem in mijn maag. Of eigenlijk in mijn hoofd. Dat is niet gemakkelijk. Ik moet voor mijzelf een keuze maken die ik eigenlijk helemaal niet wil maken maar mijn verstand zegt me dat het beter is. Beter voor mij, beter voor die ander.

Dat klinkt allemaal zwaar, alleen dat is het niet. De keuze valt me zwaar maar soms moet je realistisch zijn. Soms moet je tot de conclusie komen dat je moet kiezen voor je eigen ontwikkeling ook al is dit wellicht vet egoïstisch.

Ik heb nu het gevoel dat ik in een cirkeltje blijf draaien en dat doet me geen goed. Ik word er onrustig van en het maakt dat ik ga piekeren. Ik voel me onbegrepen en dat is een naar gevoel. Soms kan je de ander domweg niet uitleggen hoe iets voor je werkt. Ik hou er niet van om mij in zekere zin machteloos te voelen. Ik hou er niet van om de regie niet in eigen hand te hebben.

Het is nog wel een proces dat ik vorm moet gaan geven, ik weet alleen niet goed hoe. Ik besef nu hoe gevaarlijk kwetsbaarheid kan zijn. Ik besef nu waar men mij voor waarschuwde. Soms moet je eerst op je muil gaan eer je dit soort dingen gaat beseffen. Het gevoel hebben dat ik klem zit bevalt me niet. Het beknopt mijn vrijheid en daar hou ik niet zo van.

Een goeie vriendin wees me er al op dat ik alert moet blijven. Ze heeft gelijk. Alleen iemand afwijzen is wel heel erg moeilijk. Ik ben niet het type dat mijn medemens moedwillig wil kwetsen maar een kat in het nauw maakt rare sprongen.

Mensen zijn welkom in mijn bubbel maar ik wil niet gevangen zitten in de jouwe. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik niet ik kan zijn.

Zo heeft de ene keuzestress in de winkel, zo heb ik nu keuze stress betreft een ingewikkelde situatie. Soms moet je tot de conclusie komen dat iets niet loopt. Zand in het mechanisme... Hoe maak je zoiets bespreekbaar? Hoe uit je zoiets zonder de ander te kwetsen? Ik ben iemand die heel veel accepteert maar soms moet je helaas een streep trekken. Wie is er nou voor wie?

Het is tijd om te gaan slapen,

Bedankt voor het lezen en tot gauw!


woensdag 15 maart 2017

Zeeuws Meisje

Hallo lieve lezers,

Vandaag begon mooi. Ik werd uitgerust wakker en had wat contact met E omdat het vandaag verkiezingsdag is. Ik stond te popelen om te gaan stemmen. Daarnaast moest ik nog op pad om cadeautjes te kopen voor Kimmy. Het hondje van de redacteur van onze wijkkrant. dat is nog een pupje. Ik was helemaal verliefd op hun vorige hond. Lizzy. Dat was echt zo een schatje om te zien.

Afijn ik ging op pad. Ik dacht dat ik in het gebouw met de apotheek wel kon stemmen. Niet dus. Oei. Ik kon bij de nabij gelegen kerk wel stemmen dus zo geschiedde. Nog een fotootje gemaakt voor E met het bewijs dat ik op hem had gestemd.

Thuis wat gedronken en naar Bert Visscher gekeken op Youtube. Die man kan me zo laten lachen.

In de middag naar de kit gefietst. Ik zou daar J ontmoeten. Leuk! Dat was heel gezellig. Nog twee hele leuke dingen gekregen voor mijn verzameling.

Omdat mijn ouders dichtbij wonen ben ik even aangemeerd want ik moest enorm nodig plassen. Ik wist niet dat zij nog bezoek kregen en omdat papa zei dat ik de Bitterlemon wel op mocht drinken ben ik aldaar op de bank geploft. Kwam er opeens bezoek. Mensen die ik heel lang niet had gezien en die mij dus nog kenden van toen ik nog slank was.

Ik kon wel door alle verdiepingen van de flat heen zakken. Ik vond het verschrikkelijk. Als ik had geweten dat zij bezoek kregen dan was ik als een haas er vandoor gegaan. (als een vette haas dat wel)

Ik voelde de blikken en schaamde me dood. Ik heb dus maar het rondje met de koekjes overgeslagen. Stel je voor dat ik een koekje zou eten. No fucking way! Ook de paniek dat er iemand naast me moest komen zitten. Wie wil er nou naast mij zitten? Ik schoof zover mogelijk opzij en probeerde me zo klein mogelijk te maken. Ik mijd feestjes met slanke mensen of mensen die me lang niet hebben gezien, ik mijd afspraken met mensen die me lang niet hebben gezien, ik mijd feestjes sowieso want ik vind ze vreselijk.

Volgende week heb ik een afspraak met iemand, hoewel dit eigenlijk gewoon heel leuk moet zijn, zie ik er als een berg (vet) tegenop. Verschrikkelijk. Ik heb het in mijn enthousiasme nog zelf voorgesteld ook. Diep van binnen vind ik het leuk maar ik weet dat het niet slim is.

Mensen hebben vaak een meedogenloos oordeel over mensen die dik zijn zonder dat zij de pijn en het verdriet achter al die rollen kennen. Iemand uit mijn familie heeft me dat met de paplepel ingegoten. Dikke mensen zijn vies, walgelijk en lelijk. Neen, dat waren niet mijn ouders die me dat hebben verteld.

Ik uit mijn verdriet omtrent dit item niet vaak. Het is iets dat in mij zit en wat me steeds laat voelen dat ik waardeloos ben. Dat ik geen liefde verdien, dat iedereen me haat. Het liefst zou ik zoveel mogelijk binnen blijven maar dat kan nou eenmaal niet.

Vanmiddag was ik in de supermarkt. Stond er een koppeltje midden in het gangpad. Ik kon er niet langs. Ik voel gewoon wat ze denken. "Als je niet zoveel patat in je stortkoker pleurde kon je er gewoon langs" dat is ook zo... als ik 60 kilo lichter was geweest, dan had ik er inderdaad gewoon langs gekund.

"doe er dan wat aan" is iets wat je dan vaak hoort maar als het zo gemakkelijk was, dan had ik dat toch allang gedaan? Het is ook de maatschappij die dikke mensen als monsters en melaatsen beschouwt. Laatst zei iemand tegen me "ik ben nog nooit zo zwaar geweest" ik dacht "huh?" als ze om mij heen moeten lopen moeten ze brood meenemen, als ze om jou heen willen lopen hoeven ze maar een halve pas te zetten. Mja dat zeg ik niet omdat iedereen recht heeft of zijn eigen verdriet e.d.

Onderstaande tekst van Blof vind ik heel passend op mijn situatie, en daarmee sluit ik ook deze blgo af.

"Het is altijd weer een strijd of je kiest voor eenzaamheid, een vreemde eend in elke bijt met het idee dat niemand kijkt"

Op de thee bij de dominee #25

 Het is triestig weer. Miezerregen en niet uitgesproken warm. Met de leenauto naar Wierden! Tieske ophalen voor een wandeling en daarna babb...