Weet je wat één van de moeilijkste dingen in het leven is? Tegen wil en dank voor iets blijven gaan waarvan je diep van binnen weet dat het onmogelijk is. Je verlies nemen, accepteren en doorgaan, dat is soms zo een verrekte bittere pil die je wel moet slikken.
Waarom spelden mensen je zoveel onzin op de mouw? Dat ik een beperking heb wil niet zeggen dat je ongelimiteerd dooie mussen naar me kan gooien. Het betekent niet dat ik geen gevoel heb. Het betekent al helemaal niet dat je maar lukraak dingen kan beweren die 0.0 naar waarheid zijn gestoeld.
Wat voor de één een wissewasje is, is voor de ander iets dat snijdt in de ziel. In mijn ziel en ik vraag steeds weer af waarom. Waarom ben ik zo naïef om deze onzin te geloven. Waarom strijd ik voor iets waarvan ik weet dat ik nooit of ter nimmer dat doel zal bereiken. Waarom blijf ik tegen beter weten in geloven in sprookjes?
Waarom zit ik op een zondagavond jankend weer een blog te typen terwijl ik dit had kunnen voorkomen? Zoveel vragen maar o zo weinig antwoorden. Soms denk ik 'help me dan' maar anderzijds realiseer ik me dat deze wereld steeds meer individualistisch wordt. Samen sterk is een begrip dat steeds meer verdwijnt binnen onze samenleving.
Men zegt wel eens, 'wat heeft je leven voor een zin als je geen dromen meer hebt, geen hoop meer koestert?' ik zou het niet weten. Het bespaart je hooguit een heleboel teleurstellingen. Als je nergens vanuit gaat, dan kan je hooguit worden verrast. Is dat niet de aard van het beestje? Dat wij allen bij tijd en wijle stiekem op iets hopen? Dat we tegen beter weten in hoop koesteren?
Dit weekend heb ik iets voor mijzelf afgesloten. Dat is wel heel erg moeilijk. Soms moet een mens keuzes maken. Soms moet je kiezen tussen twee kwaden. Soms moet je alle signalen uit het verleden eens voor jezelf op een rijtje zetten en daaruit je conclusies trekken.
Misschien ben ik ook wel kinderlijk naïef en had één ieder in mijn positie dit van een kilometer afstand zien aankomen. Vergeef me, vergeef me dat ik soms, heel soms nog in sprookjes geloof. Ik ben gewoon niet wijzer. Soms vraag ik me af of ik dat ooit word. Gezien dat ik dikwijls mijn hasses aan dezelfde steen blijf stoten.
Soms moet je knopen doorhakken, je focussen op iets waar je rendement uithaalt maar waarom is iets wat in theorie zo gemakkelijk is, in praktijk zo verdomde moeilijk? Je kan zoveel logische redenen bedenken waarom je ergens mee moet kappen maar je gevoel.... het dwarsboomt zoveel. Je gevoel is soms een pad vol met valkuilen waar je met open ogen in lijkt te pleuren.
Zie mij hier nu zitten, zondagnacht, 00:13. Grote tranen van verdriet terwijl ik de enige ben die hier last van heeft. Dat is vaak het gekke. Anderen gaan vrolijk verder en jij voelt je klote van de bok. Nodeloos tijdverdrijf maar zo eenvoudig werkt het helaas niet.
Afijn, wellicht word ik weer wat rustiger van een filmpje van Enzo Knol.
Goede nacht lieve lezers
zondag 20 november 2016
woensdag 9 november 2016
Mijn pestverhaal
"And I find it kinda funny, I find it kinda sad
The dreams in which I'm dying are the best I've ever had
I find it hard to tell you, I find it hard to take
When people run in circles it's a very very
Mad world, mad world"
Ik ben eigenlijk heel erg lang gepest. Het begon op de basisschool. Ik zat op de Vrije School in Almelo. Een school die er een antroposofische instelling op nahoudt. Een soort boomknuffelaars. Afijn, mijn eerste twee jaar waren oké Ik was een blije kleuter die zich er niet bewust van was dat ze anders was dan de rest. Qua uiterlijk maar ook qua doen en laten. Het verliep op zich vredig. Ik speelde in de zandbak, we beelden ons in dat we een bus hadden en in de pauze speelden we buiten met de karretjes, een soort van houten kruiwagens waarmee me over het plein renden.
Waar het exact is begonnen weet ik niet meer precies maar op den duur merkte ik dat ik werd buiten gesloten. Mede door mijn beperking wist ik niet goed hoe sociale verhoudingen in elkaar staken. Ik merkte dat ik werd uitgelachen, dat men mij maar een rare vond. Ik was steeds vaker alleen. Er werd steeds steviger een stempel op mij gedrukt en dat deed pijn. Ik was een los element in een geheel dat naadloos op elkaar aansloot. Ik was geen meisje-meisje, was nog niet bezig met jongens, ik hield me niet bezig met uiterlijk. Het enige dat typerend voor mijn leeftijd was dat ik toen der tijd van paarden hield en zelfs lid was van De Penny.
Ik was meer een jongetje dan een meisje. Ik was mij daar niet echt van bewust en al snel zeiden ze tegen me dat ik beter een jongetje kon zijn. In mijn ontwikkeling liep ik wat achter op de rest, helaas was ik mij daar niet van bewust. Eigenlijk speelde ik in de pauze vrijwel altijd alleen buiten. Men vond mij raar en ik hoorde nergens bij.
Na de basisschool ging ik naar het IVVO te Hengelo. Speciaal onderwijs. Eigenlijk was het daar best oké. Oké ook daar kreeg ik soms nare opmerkingen maar dat was het wel. Ik had aldaar een vriendin waar ik heel veel mee optrok. Er waren wel een paar jongens die mij treiterden maar dat gebeurde vooral buiten de schooluren wanneer ik op de bus wachtte.
Vanuit het IVVO ging ik naar het Nijrees, ook speciaal onderwijs en daar werd mijn leven een hel. Ik was ondertussen ook nog terug gegaan naar het IVVO, gewoon om eens te buurten. Dat had ik beter niet gedaan. Zodra ik op het schoolplein aankwam werd ik ingesloten door een groep van 15 a 20 leerlingen. De leraren gingen naar binnen en toen begon het. Geduw, getrek en gescheld. Ik ben gevlucht en ben huilend luk raak Hengelo in gerend. Ik was zo bang! Ik had destijds ruzie gekregen met dat vriendinnetje en volgens die mensen had ik haar gepest. Dat kan ik mij niet zo heugen, in mijn beleving is dat absoluut niet waar. We hadden ruzie en waren het niet eens.
Afijn, op het Nijrees was het verschrikkelijk. Het tweede jaar kwam ik in een klas met verschrikkelijke mensen. Ik werd uitgescholden, dag in dag uit. Ik werd bedreigd met de dood, ze gooiden met mijn boeken, een jongen nieste in mijn haar waardoor zijn slijm en snot in mijn haar zat. Het was verschrikkelijk en de leraren deden niets. Ze waren kwaad omdat ik tegen de conrector had gezegd dat zij wel eens afwezig waren in de klas. Wat moest ik anders? Het was de waarheid en ik was in paniek! Er werd helemaal niets ondernomen en de pesters konden gewoon hun gang gaan. Ik kreeg tig keer per dag te horen dat ik lelijk was, dat ik dom was, dat ik een mietje was. Ik probeerde het te negeren maar dat was wel heel moeilijk. Hoe dikwijls ik in de pauze niet huilend op de plee heb gezeten. Hoe dikwijls ik gespijbeld heb... het is niet op twee handen te tellen. Ik deed er alles aan om uit de buurt van die mensen te blijven.
Waar ik ook kwam, men vond mij een rare. Vanuit het Nijrees ging ik naar het AOC. Je zou zeggen dat wanneer mensen ouder worden ze stoppen met pesten maar niets bleek minder waar. Ik had twee meiden in de klas. K en K en zij roken vanaf de eerste dag dat ze mij zagen mijn bloed. Het was niet zo bedreigend als op het Nijrees maar het was niet leuk. Er was nog een meisje, zo een primitief type dat mij filmde, geen idee waarom maar zij vond het leuk. Ook op deze school werd er vrijwel niets aan gedaan.
Eigenlijk stopte het pesten pas toen ik naar het volwassenenonderwijs ging. Je kan wel stellen dat ik van mijn 7e tot mijn 21e ben gepest. Zoiets schaad je ontzettend. Ik heb ook nog op de scouting gezeten en daar werd ik ook vreselijk gepest. Zelfs getrapt. Er was een meisje dat bij de scouting zat dat ook bij mij op school zat en mij daar ook pestte. Het was vreselijk! Het ergste was dat de leiding hier gewoon aan meedeed. Mijn vader heeft mij toen ook van de scouting gehaald. Jammer want los van het gepest vond ik de activiteiten wel erg leuk!
Als je in je leven zoveel haat en bagger over je heen hebt gekregen dan ga je geloven dat je het niet waard bent om te bestaan. Je gaat geloven dat je een verschrikking bent, een monster, je gaat geloven dat je het vreselijkste wezen op aarde bent en dat doet heel veel pijn. Het maakt je zo verschrikkelijk onzeker! Nu nog ondervind ik daar het resultaat van. Nog altijd ben ik verschrikkelijk onzeker, heb ik af en toe last van zelfhaat en vind ik het heel erg moeilijk om de ander te vertrouwen. Vind ik het moeilijk er van uit te gaan dat iemand iets goed bedoelt. Nog altijd beschouw ik mijzelf als bijzonder minderwaardig.
Pesten maakt zoveel kapot. Heel dit verhaal is bijna 10 jaar geleden. Toen werd er al gepest en nu nog steeds. Er zijn campagnes op poten gezet maar ik heb niet de illusie dat dit helpt. Kinderen/jongeren zijn zo hard voor elkaar, dat is ongelofelijk. Soms lees ik wel eens reacties onder bepaalde vlogs en schrik van de haat. Men gunt elkaar niets en scheldt te kust en te keur met kanker. Beweert dat de ander dom is en ga zo maar door. Het is bizar wat voor een cyberwars er gaande zijn. Cyberpesten is dan ook echt iets van de laatste jaren. Het stopt niet! Hoeveel actie je ook voert.... pesten zal nooit stoppen! Daarom ben ik ook zo sceptisch over campagnes e.d. mensen die pesten hebben daar schijt aan en worden daar niet anders van.
Hoeveel mensen hebben zich al niet van het leven beroofd door het pesten? Tientallen! Domweg omdat mensen die pesten heet vermogen van empathie missen, omdat het ijskoude vreselijke mensen zijn die totaal geen besef hebben van waar ze mee bezig zijn. Dat besef komt er ook niet.
The dreams in which I'm dying are the best I've ever had
I find it hard to tell you, I find it hard to take
When people run in circles it's a very very
Mad world, mad world"
Ik ben eigenlijk heel erg lang gepest. Het begon op de basisschool. Ik zat op de Vrije School in Almelo. Een school die er een antroposofische instelling op nahoudt. Een soort boomknuffelaars. Afijn, mijn eerste twee jaar waren oké Ik was een blije kleuter die zich er niet bewust van was dat ze anders was dan de rest. Qua uiterlijk maar ook qua doen en laten. Het verliep op zich vredig. Ik speelde in de zandbak, we beelden ons in dat we een bus hadden en in de pauze speelden we buiten met de karretjes, een soort van houten kruiwagens waarmee me over het plein renden.
Waar het exact is begonnen weet ik niet meer precies maar op den duur merkte ik dat ik werd buiten gesloten. Mede door mijn beperking wist ik niet goed hoe sociale verhoudingen in elkaar staken. Ik merkte dat ik werd uitgelachen, dat men mij maar een rare vond. Ik was steeds vaker alleen. Er werd steeds steviger een stempel op mij gedrukt en dat deed pijn. Ik was een los element in een geheel dat naadloos op elkaar aansloot. Ik was geen meisje-meisje, was nog niet bezig met jongens, ik hield me niet bezig met uiterlijk. Het enige dat typerend voor mijn leeftijd was dat ik toen der tijd van paarden hield en zelfs lid was van De Penny.
Ik was meer een jongetje dan een meisje. Ik was mij daar niet echt van bewust en al snel zeiden ze tegen me dat ik beter een jongetje kon zijn. In mijn ontwikkeling liep ik wat achter op de rest, helaas was ik mij daar niet van bewust. Eigenlijk speelde ik in de pauze vrijwel altijd alleen buiten. Men vond mij raar en ik hoorde nergens bij.
Na de basisschool ging ik naar het IVVO te Hengelo. Speciaal onderwijs. Eigenlijk was het daar best oké. Oké ook daar kreeg ik soms nare opmerkingen maar dat was het wel. Ik had aldaar een vriendin waar ik heel veel mee optrok. Er waren wel een paar jongens die mij treiterden maar dat gebeurde vooral buiten de schooluren wanneer ik op de bus wachtte.
Vanuit het IVVO ging ik naar het Nijrees, ook speciaal onderwijs en daar werd mijn leven een hel. Ik was ondertussen ook nog terug gegaan naar het IVVO, gewoon om eens te buurten. Dat had ik beter niet gedaan. Zodra ik op het schoolplein aankwam werd ik ingesloten door een groep van 15 a 20 leerlingen. De leraren gingen naar binnen en toen begon het. Geduw, getrek en gescheld. Ik ben gevlucht en ben huilend luk raak Hengelo in gerend. Ik was zo bang! Ik had destijds ruzie gekregen met dat vriendinnetje en volgens die mensen had ik haar gepest. Dat kan ik mij niet zo heugen, in mijn beleving is dat absoluut niet waar. We hadden ruzie en waren het niet eens.
Afijn, op het Nijrees was het verschrikkelijk. Het tweede jaar kwam ik in een klas met verschrikkelijke mensen. Ik werd uitgescholden, dag in dag uit. Ik werd bedreigd met de dood, ze gooiden met mijn boeken, een jongen nieste in mijn haar waardoor zijn slijm en snot in mijn haar zat. Het was verschrikkelijk en de leraren deden niets. Ze waren kwaad omdat ik tegen de conrector had gezegd dat zij wel eens afwezig waren in de klas. Wat moest ik anders? Het was de waarheid en ik was in paniek! Er werd helemaal niets ondernomen en de pesters konden gewoon hun gang gaan. Ik kreeg tig keer per dag te horen dat ik lelijk was, dat ik dom was, dat ik een mietje was. Ik probeerde het te negeren maar dat was wel heel moeilijk. Hoe dikwijls ik in de pauze niet huilend op de plee heb gezeten. Hoe dikwijls ik gespijbeld heb... het is niet op twee handen te tellen. Ik deed er alles aan om uit de buurt van die mensen te blijven.
Waar ik ook kwam, men vond mij een rare. Vanuit het Nijrees ging ik naar het AOC. Je zou zeggen dat wanneer mensen ouder worden ze stoppen met pesten maar niets bleek minder waar. Ik had twee meiden in de klas. K en K en zij roken vanaf de eerste dag dat ze mij zagen mijn bloed. Het was niet zo bedreigend als op het Nijrees maar het was niet leuk. Er was nog een meisje, zo een primitief type dat mij filmde, geen idee waarom maar zij vond het leuk. Ook op deze school werd er vrijwel niets aan gedaan.
Eigenlijk stopte het pesten pas toen ik naar het volwassenenonderwijs ging. Je kan wel stellen dat ik van mijn 7e tot mijn 21e ben gepest. Zoiets schaad je ontzettend. Ik heb ook nog op de scouting gezeten en daar werd ik ook vreselijk gepest. Zelfs getrapt. Er was een meisje dat bij de scouting zat dat ook bij mij op school zat en mij daar ook pestte. Het was vreselijk! Het ergste was dat de leiding hier gewoon aan meedeed. Mijn vader heeft mij toen ook van de scouting gehaald. Jammer want los van het gepest vond ik de activiteiten wel erg leuk!
Als je in je leven zoveel haat en bagger over je heen hebt gekregen dan ga je geloven dat je het niet waard bent om te bestaan. Je gaat geloven dat je een verschrikking bent, een monster, je gaat geloven dat je het vreselijkste wezen op aarde bent en dat doet heel veel pijn. Het maakt je zo verschrikkelijk onzeker! Nu nog ondervind ik daar het resultaat van. Nog altijd ben ik verschrikkelijk onzeker, heb ik af en toe last van zelfhaat en vind ik het heel erg moeilijk om de ander te vertrouwen. Vind ik het moeilijk er van uit te gaan dat iemand iets goed bedoelt. Nog altijd beschouw ik mijzelf als bijzonder minderwaardig.
Pesten maakt zoveel kapot. Heel dit verhaal is bijna 10 jaar geleden. Toen werd er al gepest en nu nog steeds. Er zijn campagnes op poten gezet maar ik heb niet de illusie dat dit helpt. Kinderen/jongeren zijn zo hard voor elkaar, dat is ongelofelijk. Soms lees ik wel eens reacties onder bepaalde vlogs en schrik van de haat. Men gunt elkaar niets en scheldt te kust en te keur met kanker. Beweert dat de ander dom is en ga zo maar door. Het is bizar wat voor een cyberwars er gaande zijn. Cyberpesten is dan ook echt iets van de laatste jaren. Het stopt niet! Hoeveel actie je ook voert.... pesten zal nooit stoppen! Daarom ben ik ook zo sceptisch over campagnes e.d. mensen die pesten hebben daar schijt aan en worden daar niet anders van.
Hoeveel mensen hebben zich al niet van het leven beroofd door het pesten? Tientallen! Domweg omdat mensen die pesten heet vermogen van empathie missen, omdat het ijskoude vreselijke mensen zijn die totaal geen besef hebben van waar ze mee bezig zijn. Dat besef komt er ook niet.
zondag 6 november 2016
Gewoon een prachtig mooie dag
"Als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht, als een vlinder vrij en altijd voor het leven op de lucht" - Boudewijn de Groot
Vandaag was een bijzonder fijne dag. Ten tijde dat het allemaal niet zo lekker verloopt is zo een dagje waarop je helemaal blij wordt meer dan welkom. Vandaag stond een dagje Rotterdam op het programma. Ik ging op bezoek bij een agente waar ik veel contact mee heb en waar ik ook al eerder bij op bezoek ben geweest.
Het was echt een fijn bezoekje. Ik werd rondgeleid door het mooie Rotterdam en we hebben honderduit gebabbeld over van alles en nog wat. Ook over het feit dat de ene persoon wél te kampen krijgt met PTSS en de ander niet en hoe dat nou kan. Soms maken mensen hele heftige dingen mee alleen de ene ontwikkelt PTSS en de andere niet.
Rotterdam is naar mijn mening een schitterende stad! Zo zijn we ook langs De Kuip gereden. De agente in kwestie is naast betrokken en recht door zee ook bijzonder geestig door haar Rotterdamse uitspraken. Niets geen Hoog Haarlems maar gewoon de taal van Rotterdam. Ik vind dat prachtig. Dan is iets puur, dan is iets echt. Wat je ziet is wat je krijgt. Daar heb je tenminste iets aan. Immers heb ik een gruwelijke hekel aan die verdomde Gooische R.
Overigens was ik bijna reddeloos verloren geweest als ik geen navigatie op mijn telefoon had gehad. Ik dacht slim te zijn maar dat pakte heel anders uit. Oeps! Hierdoor was ik veel te laat op mijn afspraak maar gelukkig was dat niet erg. Oef!
Eigenlijk is het best bijzonder om mensen te ontmoeten die soortgelijke dingen hebben meegemaakt in het verleden en hierdoor begrijpen hoe zoiets is. Je hoeft dan niet alles uit te leggen. Het is ook wel fijn om met iemand samen te zijn die niet veroordelend is. Dat biedt namelijk de ruimte om meer dingen te delen. Als je in een wereld leeft waarin de meeste mensen je wél veroordelen op wie je bent, op hoe je functioneert en op wat je niet kan, dan word je daar wel schichtig door.
Soms steekt de wereld verdomd moeilijk in elkaar. Wat bedoelen mensen nu precies, hoe moet je het interpreteren... bedoelen ze het positief of is het een sneer. Ik vind dat, mede door mijn verleden en mijn beperking bijzonder moeilijk. Je kan zaken vaak op verschillende manieren opvatten.
Onlangs stuurde ik iemand een berichtje. Het was niet eens bedoeld om een heel gesprek op gang te brengen. Ik kreeg toen een reactie waarvan ik niet goed wist wat ik er mee moest. Mijn eerste gedachte was dat ik vakkundig was afgekapt. Die gedachte heerst nog steeds. Dat maakt dat ik dan geneigd ben om mij stil te houden. Waarom zeggen mensen niet wat ze bedoelen?
Voorbeeld: Ik stuurde iemand een berichtje om deze met iets te complimenteren. De reactie was op zich oké maar de laatste zin in het berichtje was "fijne avond nog" m.a.w. pleur op. Althans, dat is wat ik dan denk. Terwijl het niet mijn insteek was om een hele conversatie te houden.
Soms zijn de signalen die anderen uitzenden zo ingewikkeld. Wat bedoelen mensen precies, hoe bedoelen mensen het... je eigen stemming speelt hierin ook een rol. Het is soms knap ingewikkeld. Zeker wanneer je een heftig pestverleden hebt ben je geneigd om zaken eerder negatief op te vatten dan wanneer je dat niet hebt. Als je zoals ik zo enorm gepest bent dan denk je eerder "zie je wel, ze vinden me een teringwijf"
Afijn, dit geworstel is er altijd. Vandaag eventjes niet. Dat was wel fijn. Hoewel ik altijd op mijn hoede ben. Ik heb vaak het idee dat mensen mij uitlachen of me nakijken. Soms heb ik daar lak aan maar soms komt dat ook keihard binnen. Dat is lastig.
Het is dadelijk tijd om eens te gaan slapen. Vandaag was gewoon een prachtig mooie dag en dat zijn dingen die je, ik, moet koesteren.
Slaapwel suikertjes van me!
Vandaag was een bijzonder fijne dag. Ten tijde dat het allemaal niet zo lekker verloopt is zo een dagje waarop je helemaal blij wordt meer dan welkom. Vandaag stond een dagje Rotterdam op het programma. Ik ging op bezoek bij een agente waar ik veel contact mee heb en waar ik ook al eerder bij op bezoek ben geweest.
Het was echt een fijn bezoekje. Ik werd rondgeleid door het mooie Rotterdam en we hebben honderduit gebabbeld over van alles en nog wat. Ook over het feit dat de ene persoon wél te kampen krijgt met PTSS en de ander niet en hoe dat nou kan. Soms maken mensen hele heftige dingen mee alleen de ene ontwikkelt PTSS en de andere niet.
Rotterdam is naar mijn mening een schitterende stad! Zo zijn we ook langs De Kuip gereden. De agente in kwestie is naast betrokken en recht door zee ook bijzonder geestig door haar Rotterdamse uitspraken. Niets geen Hoog Haarlems maar gewoon de taal van Rotterdam. Ik vind dat prachtig. Dan is iets puur, dan is iets echt. Wat je ziet is wat je krijgt. Daar heb je tenminste iets aan. Immers heb ik een gruwelijke hekel aan die verdomde Gooische R.
Overigens was ik bijna reddeloos verloren geweest als ik geen navigatie op mijn telefoon had gehad. Ik dacht slim te zijn maar dat pakte heel anders uit. Oeps! Hierdoor was ik veel te laat op mijn afspraak maar gelukkig was dat niet erg. Oef!
Eigenlijk is het best bijzonder om mensen te ontmoeten die soortgelijke dingen hebben meegemaakt in het verleden en hierdoor begrijpen hoe zoiets is. Je hoeft dan niet alles uit te leggen. Het is ook wel fijn om met iemand samen te zijn die niet veroordelend is. Dat biedt namelijk de ruimte om meer dingen te delen. Als je in een wereld leeft waarin de meeste mensen je wél veroordelen op wie je bent, op hoe je functioneert en op wat je niet kan, dan word je daar wel schichtig door.
Soms steekt de wereld verdomd moeilijk in elkaar. Wat bedoelen mensen nu precies, hoe moet je het interpreteren... bedoelen ze het positief of is het een sneer. Ik vind dat, mede door mijn verleden en mijn beperking bijzonder moeilijk. Je kan zaken vaak op verschillende manieren opvatten.
Onlangs stuurde ik iemand een berichtje. Het was niet eens bedoeld om een heel gesprek op gang te brengen. Ik kreeg toen een reactie waarvan ik niet goed wist wat ik er mee moest. Mijn eerste gedachte was dat ik vakkundig was afgekapt. Die gedachte heerst nog steeds. Dat maakt dat ik dan geneigd ben om mij stil te houden. Waarom zeggen mensen niet wat ze bedoelen?
Voorbeeld: Ik stuurde iemand een berichtje om deze met iets te complimenteren. De reactie was op zich oké maar de laatste zin in het berichtje was "fijne avond nog" m.a.w. pleur op. Althans, dat is wat ik dan denk. Terwijl het niet mijn insteek was om een hele conversatie te houden.
Soms zijn de signalen die anderen uitzenden zo ingewikkeld. Wat bedoelen mensen precies, hoe bedoelen mensen het... je eigen stemming speelt hierin ook een rol. Het is soms knap ingewikkeld. Zeker wanneer je een heftig pestverleden hebt ben je geneigd om zaken eerder negatief op te vatten dan wanneer je dat niet hebt. Als je zoals ik zo enorm gepest bent dan denk je eerder "zie je wel, ze vinden me een teringwijf"
Afijn, dit geworstel is er altijd. Vandaag eventjes niet. Dat was wel fijn. Hoewel ik altijd op mijn hoede ben. Ik heb vaak het idee dat mensen mij uitlachen of me nakijken. Soms heb ik daar lak aan maar soms komt dat ook keihard binnen. Dat is lastig.
Het is dadelijk tijd om eens te gaan slapen. Vandaag was gewoon een prachtig mooie dag en dat zijn dingen die je, ik, moet koesteren.
Slaapwel suikertjes van me!
Abonneren op:
Posts (Atom)