Ik vraag me wel eens af "waar is het misgegaan?" Soms ken ik het antwoord, soms ook niet. De laatste 2 maanden is er iets misgegaan, een kwestie van een missende chemie, misverstanden en onbegrip. Je kan dan twee dingen doen. Deze koers verder varen met als gevolg dat jij jezelf tegen blijft komen, dat jij je steeds minder gelukkig gaat voelen en dat je steeds bozer wordt of je kiest om van route te wisselen, een andere koers in te slaan. Achter je jouw schepen te verbranden maar dat is niet zo gemakkelijk als de haven die je zo zorgvuldig hebt opgebouwd opeens aan haar lot overgelaten moet worden.
Ik besef dat ik niet de meest gemakkelijke mens op aarde ben. Ik kan ontzettend eigenwijs zijn, in mijn eigen wereld leven en ik geef altijd te laat mijn grenzen aan. Dat is lastig. Binnenvetters zijn nou eenmaal niet de meest simpele mensen om mee samen te werken. Ik besef ook dat je domweg niet met iedereen door één deur kan lopen. Soms ontmoet je mensen waarvan je denkt "Oei" en je weet dat dit hem nooit gaat worden. Het vonkt en het knettert, als je dan op elkaar bent aangewezen is dat knap ingewikkeld. Vooral als de ander een walgelijk en misselijkmakend toneelstukje opvoert. Waar twee strijden hebben twee schuld maar voor deze persoon lijkt die vlieger niet op te gaan.
Al ruim 2 maand zit ik met een keuze in mijn hoofd die ik maar niet kan maken. Op deze manier word ik niet gelukkig maar hoe moet het dan? Het antwoord ken ik wel maar het is geen gemakkelijke stap. Soms probeert een mens nog eens wat, soms probeer je het uit te stellen maar in dit geval is het uitstellen van executie. Of de bom nu valt of over een paar weken, ze gaat vallen. Vertrouwen is een essentieel iets en als dat ontbreekt of wordt geschonden dan is de schade aanzienlijk. Hoe verder, die vraag stelde ik me telkens terwijl ik diep van binnen het antwoord maar al te goed wist. Voor 90% ben ik nu zo ver om de knoop door te hakken met het bijltje dat ik er eerst bij neer wilde leggen. Loslaten is zo moeilijk. Loslaten wat eerst je kindje was.... loslaten waar je toch zo een 2.5/3 jaar aan gesleuteld hebt.
Steun kwam er uit onverwachte hoek, steun uit de richting waar ik eigenlijk naar toe wil maar zal mijn schip hier niet ook stranden? Verzanden in mijn onvermogen tot sommige dingen? De ene mens is meer autoritair dan de ander. Ik ben meer iemand die zich vredig met de stroom laat meedrijven maar hierin wel excentriek wil zijn. Mezelf wil zijn en geen kudde dier. Hoe ironisch als je weet dat mijn bijnaam schaapje is. Ieder mens wil binnen deze maatschappij zijn of haar eigen plekje hebben. Zijn of haar eigen comfortzone creëren en opkomen voor diens idealen en of standpunten. Dat heb ik afgelopen week gedaan maar het mocht niet baten. Ik stuitte op een stortvloed aan protest en onbegrip. Ik voelde me verlaten, zelfs in mijn eigen veilige wereldje. Ik voelde me niet begrepen, verraden en in de steek gelaten door iemand die er juist voor me had moeten zijn. Dat is met recht een hard gelag. Wat dan rest is de recovery. Op zoek naar een weg van "hoe nu verder" en misschien wel deuren achter me sluiten en ze voorgoed gesloten houden.
Het valt niet mee om de juiste keuze te maken. Het is niet altijd gemakkelijk om je nederlaag te erkennen en te accepteren. Het is niet gemakkelijk om bepaalde schepen achter je te verbranden maar soms heb je geen andere keuze.
donderdag 14 januari 2016
zaterdag 9 januari 2016
Bij de politie
Dat ik een groot fan ben van de politie moge duidelijk zijn. Op Twitter volg ik diverse dienders en ik vind het altijd reuze interessant wat ze tijdens hun werk meemaken. Een van de agenten die ik volg is Piet Kats, hij blogt over zijn werk http://politieverhalen.blogspot.nl en dat is erg leuk om te lezen. Hij schrijft op een bijzondere manier over wat hij en zijn collega's zoal meemaken tijdens hun werk.
Mijn passie voor de politie zat er al vanaf jongs af aan in. Ik vond het altijd schitterend en wilde als klein meisje niets liever dan werken bij de politie, automonteur worden of cabaretière. Geen van deze drie is gelukt. Het werk bij de politie bleek door mijn beperking geen optie. Als autist is het niet gemakkelijk om aan het werk te gaan bij de politie, simpel omdat je een paar essentiële vaardigheden mist. Ik vond dat bijzonder jammer. Iets wat je zo graag wil maar wat domweg niet kan, dat is een hard gelag. Ik heb het nog geprobeerd als vrijwilliger. Helaas, ook hier geen succes hoewel ze van mening waren dat ik voor een andere vrijwilligersfunctie bijzonder geschikt was. Ik ben even de naam kwijt van die functie. Helaas was die functie toen niet beschikbaar.
Een van mijn maten heeft een hekel aan de politie en noemt hen allemaal matennaaiers. Ik vraag me echt af waar die haat jegens de politie vandaan komt. Ik ben ook wel eens bekeurd door een agent. Geflitst en van de bagagedrager van mijn fietst gerukt. Dingen die voortkwamen uit mijn eigen gedrag. Rij je te snel en word je geflitst? Dan is dat toch echt je eigen schuld. Er zullen onder de politiemensen echt wel een paar dienstkloppers zitten maar ik kan me niet voorstellen dat de gemiddelde diender het leuk vindt om een aantal uren achter elkaar in een Ford te zitten met een flitsapparaat. Ik zie op Twitter met regelmaat berichten verschijnen over het feit dat de administratiekosten betreft een proces verbaal weer omhoog is gegaan. Onlangs kwam Henk Buis, diender in Almelo en alom bekend in het nieuws omdat hij zijn volgers vroeg of hij nu wel of niet een boete uit moest schrijven voor een dame die per abuis op een invalideplek had geparkeerd. Het bleek een dame te zijn die in de bijstand zat. De boete was hoger dan de waarde van haar auto. Over het wel of niet schrijven valt te twisten, wat het wel aantoont is dat niet iedere agent er op kikt om een bon uit te schrijven. Het is per situatie verschillend en aan de agent wordt gevraagd om de inschatting te maken, maar ook om te schrijven terwijl dit soms tegen zijn/haar gevoel ingaat.
Een tijd terug speelde FC Twente de bekerfinale tegen Ajax. Er was veel ME aanwezig in hartje Enschede. Met mijn ex-vriendje gingen we natuurlijk kijken op een groot scherm. Ik vond al die ME prachtig en liep naar een ME-er toe en tikte hem op zijn schouderbeschermers. Vol blijdschap keek ik hem aan en wilde graag even in het busje kijken. Dat mocht. Een van de ME-ers bleek voor Ajax te zijn en we maakten lol. Er werd een foto gemaakt en ik tikte een andere ME-er op zijn helm. Het was leuk, er werd wat geklierd en mijn vriendje en ik vervolgden onze weg. Ik las later in de krant dat er iemand was gearresteerd omdat hij/zij een ME-er op de helm had getikt. Ik was het niet. Ik denk dat het ook te maken heeft met hoe jij je opstelt.
Met Heracles ging ik een tijdje mee naar uitwedstrijden. Soms moesten we wachten tot we het stadion binnen mochten. Er was een keer een moment dat jongens van de harde kern van Heracles stoeiden met de politie. Niets aan de hand en het gevolg was dat het fouilleren zonder problemen verliep. Niet elke agent is, zoals een maatje van me dat noemt, een matennaaier. Het is maar net hoe jij jezelf opstelt. Ben je iemand die alleen maar de boel wil verstieren en om aandacht roept? Dan krijg je die ook. Werk je mee en maak je een lolletje, laat je zien dat je van goede wil bent, dan kan je een hoop bereiken.
Juist doordat de mensen van de politie steeds vaker bloggen, Twitteren of Facebook gebruiken krijg je inzicht in wat zij nou doen en wat zij tijdens hun werk tegenkomen. Ik vind dat een mooi fenomeen want op deze manier krijg je een mooie inkijk in het reilen en zeilen van de politie. Piets Kats heeft een aantal volgers, bezoekers waar ik jaloers op kan zijn. Zo zie je, als je open bent, eerlijk bent kan je een hoop bereiken. Laten we wel wezen, hoeveel jongetjes wilden vroeger maar wat graag politieagent worden?
Mijn passie voor de politie zat er al vanaf jongs af aan in. Ik vond het altijd schitterend en wilde als klein meisje niets liever dan werken bij de politie, automonteur worden of cabaretière. Geen van deze drie is gelukt. Het werk bij de politie bleek door mijn beperking geen optie. Als autist is het niet gemakkelijk om aan het werk te gaan bij de politie, simpel omdat je een paar essentiële vaardigheden mist. Ik vond dat bijzonder jammer. Iets wat je zo graag wil maar wat domweg niet kan, dat is een hard gelag. Ik heb het nog geprobeerd als vrijwilliger. Helaas, ook hier geen succes hoewel ze van mening waren dat ik voor een andere vrijwilligersfunctie bijzonder geschikt was. Ik ben even de naam kwijt van die functie. Helaas was die functie toen niet beschikbaar.
Een van mijn maten heeft een hekel aan de politie en noemt hen allemaal matennaaiers. Ik vraag me echt af waar die haat jegens de politie vandaan komt. Ik ben ook wel eens bekeurd door een agent. Geflitst en van de bagagedrager van mijn fietst gerukt. Dingen die voortkwamen uit mijn eigen gedrag. Rij je te snel en word je geflitst? Dan is dat toch echt je eigen schuld. Er zullen onder de politiemensen echt wel een paar dienstkloppers zitten maar ik kan me niet voorstellen dat de gemiddelde diender het leuk vindt om een aantal uren achter elkaar in een Ford te zitten met een flitsapparaat. Ik zie op Twitter met regelmaat berichten verschijnen over het feit dat de administratiekosten betreft een proces verbaal weer omhoog is gegaan. Onlangs kwam Henk Buis, diender in Almelo en alom bekend in het nieuws omdat hij zijn volgers vroeg of hij nu wel of niet een boete uit moest schrijven voor een dame die per abuis op een invalideplek had geparkeerd. Het bleek een dame te zijn die in de bijstand zat. De boete was hoger dan de waarde van haar auto. Over het wel of niet schrijven valt te twisten, wat het wel aantoont is dat niet iedere agent er op kikt om een bon uit te schrijven. Het is per situatie verschillend en aan de agent wordt gevraagd om de inschatting te maken, maar ook om te schrijven terwijl dit soms tegen zijn/haar gevoel ingaat.
Een tijd terug speelde FC Twente de bekerfinale tegen Ajax. Er was veel ME aanwezig in hartje Enschede. Met mijn ex-vriendje gingen we natuurlijk kijken op een groot scherm. Ik vond al die ME prachtig en liep naar een ME-er toe en tikte hem op zijn schouderbeschermers. Vol blijdschap keek ik hem aan en wilde graag even in het busje kijken. Dat mocht. Een van de ME-ers bleek voor Ajax te zijn en we maakten lol. Er werd een foto gemaakt en ik tikte een andere ME-er op zijn helm. Het was leuk, er werd wat geklierd en mijn vriendje en ik vervolgden onze weg. Ik las later in de krant dat er iemand was gearresteerd omdat hij/zij een ME-er op de helm had getikt. Ik was het niet. Ik denk dat het ook te maken heeft met hoe jij je opstelt.
Met Heracles ging ik een tijdje mee naar uitwedstrijden. Soms moesten we wachten tot we het stadion binnen mochten. Er was een keer een moment dat jongens van de harde kern van Heracles stoeiden met de politie. Niets aan de hand en het gevolg was dat het fouilleren zonder problemen verliep. Niet elke agent is, zoals een maatje van me dat noemt, een matennaaier. Het is maar net hoe jij jezelf opstelt. Ben je iemand die alleen maar de boel wil verstieren en om aandacht roept? Dan krijg je die ook. Werk je mee en maak je een lolletje, laat je zien dat je van goede wil bent, dan kan je een hoop bereiken.
Juist doordat de mensen van de politie steeds vaker bloggen, Twitteren of Facebook gebruiken krijg je inzicht in wat zij nou doen en wat zij tijdens hun werk tegenkomen. Ik vind dat een mooi fenomeen want op deze manier krijg je een mooie inkijk in het reilen en zeilen van de politie. Piets Kats heeft een aantal volgers, bezoekers waar ik jaloers op kan zijn. Zo zie je, als je open bent, eerlijk bent kan je een hoop bereiken. Laten we wel wezen, hoeveel jongetjes wilden vroeger maar wat graag politieagent worden?
Abonneren op:
Posts (Atom)