De advocaat van de duivel

Iedereen denkt wel eens "had jouw vader maar tegen de kachel gespoten, dan was het tenminste met een sisser afgelopen" ik kan mij immers niet voorstellen dat er iemand is die dit soort gedachten nooit heeft. Of het nou de kaasboer betreft die je een verkeerd stuk kaas heeft verkocht, een pedofiel, een inbreker of iemand die weerloze oude mensjes beroofd... er is altijd wel iemand waarvan je had gehoopt dat hij of zij uit die duizenden zaadjes niet de snelste was.

Het is gemakkelijk om te schrijven wat de gros der samenleving wil horen. Je oogst dan kinderlijk eenvoudig succes. Heel wat moeilijker wordt het als je pijnpunten benoemd en daar jouw opinie op loslaat immers wil niemand zijn of haar gevoelige snaar bespelen. Ik schrijf vaak vanuit mijn gevoel, waar ik voor sta en wat ik vind. Niet zelden leidt dat tot gedoe. Of men vindt dat ik te kort door de bocht redeneer of men vindt dat ik niet stilsta bij het menselijke gedeelte van het verhaal. Geloof mij, dat doe ik wel. Ik benoem alleen punten die in mijn opzicht niet kloppen of anders moeten.

Gelukkig heb ik nog geen dreigbrieven mogen ontvangen, haat berichten of nog erger stenen door mijn ruit maar ik besef wel dat, indien jij je niet vredig met de stroom laat meedrijven je kan rekenen op forse kritiek. Ontvriendt worden e.d. Terwijl ik denk, wat als jij nou eens jouw diepste duisterste gedachte omschreef... niet iedereen doet dat. Angst voor kritiek, uit respect of omdat men er domweg de behoefte niet aan heeft. Zachte heelmeesters weet u wel... de ene is blind voor de waarheid, de ander geloofd slechts in zijn eigen waarheid. Het enige dat ik wil doen is mijn gedachtegang projecteren. Wat ik schrijf is hoe ik het ervaar en hoe ik er over denk, dat is niet de waarheid. De waarheid is een vaag begrip geworden in een wereld waarin Jan en Alleman zijn of haar mening ten tonele brengt of woest tekeer gaat tegen mensen die dit doen.

Objectief naar iets kijken is een ware kunst. Objectief nieuws brengen ook. Noem 1 krant die echt objectief is en ik zal een week geen zagende columns schrijven over de samenleving. De Telegraaf is een krant die van rellen houdt, sensatie en doet er alles aan om het nieuws zo theatraal te brengen. De Volkskrant biedt met liefde een podium aan linkse azijn zeikerds. Het AD houdt zich liever bezig met Feyenoord en Tubantia met FC Twente. Trouw en het Nederlands Dagblad schrijven vanuit een religieus oogpunt en zo is elk medium 'besmeurd' en dus niet 100% objectief. Misschien is dat wel onmogelijk. Immers wordt een krant gemaakt door mensen en is het vrijwel onmogelijk om een 100% objectief stuk te schrijven.

Mensen die altijd ruzie hebben met Turken zullen heel anders tegen deze doelgroep aankijken dan mensen die er dagelijks mee werken en er geen hinder aan ondervinden. Aanhangers van Wilders kijken heel anders tegen asielzoekers aan dan aanhangers van de SP of Groenlinks. Elk mens wordt gedreven door zijn of haar idealen. Dat maakt dat er zoveel stromingen zijn in onze maatschappij. Wat een beetje jammer is, is dat het begrip en respect voor elkaars meningen ver te zoeken is. Men wil maar één ding. Gelijk en kijkt niet naar de standpunten van een ander en leeft zich niet in de ander zijn leven in.

Ik ben vrij rechts qua asielbeleid e.d. globaal gezien balanceer ik in het midden van de politieke weegschaal. Als ik schrijf over 'gelukszoekers' dan maakt dat veel los onder mijn volgers. Schrijf ik over mijn dagelijkse perikelen dan heb ik veelal de lachers op mijn hand. De vraag luidt, wil je een populair schrijver worden die schrijft over wat men graag wil horen en wat men grappig vindt of wil je ook de advocaat van de duivel zijn met alle gevolgen van dien.

Columns schrijven, het blijft een vak apart en je moet er tegen kunnen dat je naast leuke kritiek ook felle tegenstand te verwerken krijgt.

Dag dokter

Zo kwam ik laatst bij de dokter. Geen vreemd verschijnsel waar het niet dat deze dokter me aan het hart ging. Het zit namelijk zo ik moest naar de cardioloog. Is dat een dokter die vroeger loog maar nu de waarheid vertelt? In het MST kan je van alles verwachten. Afijn, ik ging naar de het thoraxcentrum waar ik werd ontvangen door een dame in een gehaakte witte trui. Ik bevond mij tussen de senioren die mij aanstaarden alsof ik Nelson Mandela was die de vogeltjes dans deed op zijn Zweeds. Ja mensen, het is een hard gelag.

Afijn, al wachtende hoorde ik diverse diepzinnige gesprekken van man tot vrouw. "Herman, he'j oe papiern wa bie oe" "Jan doar wil ik zittn, goa i doar moar zittn" als klap op de vuurpijl was er zelfs een echtpaar die samen het omkleedhokje betraden. Zouden die vrouwen collectief van mening zijn dat manlief seniel geworden was?

Ook ik werd doorverwezen naar zo een hokje en mij werd verzocht de bovenkledij geheel te verwijderen. Ik trok mijn shirt en BH uit en staarde naar mijzelf in confronterende spiegel. Met een schuin oog las ik het bordje waarop stond aangegeven hoe de gang van zaken was betreft het hartfilmpje. Ja, mijn hart heeft meer ervaring op de filmset dan dat ik ooit zou hebben. Terwijl ik mijn buik inhield en zat te wachten tot het mijn beurt was vroeg ik mij af hoeveel mensen met bizarre tatoeages hier de revue al waren gepasseerd. U weet wel met het recept van appeltaart, het hoofd van Frans Bauwer of een dansende aardappel.

Ik werd opgeroepen en mocht plaatsnemen op het beklaagdenbankje. Ja, ik ben te dik maar daar werd nu nog niet over geklaagd. Men spoot een één of ander obscuur goedje op mijn lijf en de plakkers werden bevestigd. Ik moest vooral rustig blijven liggen. Alsof ik van plan was om nu in paniek te slaan en te gaan spartelen als een baby, nee je kan je lot beter kalm en bedeesd ondergaan.

Het hartfilmpje had weinig om handen en voor ik het wist stond ik, gedoopt in de alcoholspray weer in het bewuste kamer. Ik spande de BH om mijn lijf, trok het shirt aan en kon wachten op ronde nummer twee. Wederom was ik getuige van diepzinnige gesprekken en vroeg mij af of dit het lot is van de mensheid. Eindigen met vrouw of manlief in de wachtkamer van het Thoraxcentrum om voor de 4e x te vertellen waar de parkeerkaart zit en dat je toch echt alle papieren terug hebt gekregen toen jij je aanmeldde. Op zich is dat best een tragische gedachte. Dan kan je beter eindigen als een ANWB echtpaar dat op zondag over een één of andere Heuvelrug wandelt en bij paaltje zoveel een krentenbol met kaas eet en koffie drinkt uit een 30 jaar oude thermoskan.

Het tweede en laatste deel van mijn avontuur betrof wederom iets met apparatuur. Ik moest wederom mijn kolossale torso blootgeven en werd weer beplakt met allerlei plakkertje. Ik moest af en toe diep zuchten. Hetgeen dat ik tot een ware kunst heb verheven. Dit als je weet hoe mijn leven eruit ziet. Neen, ik ben geen dame die zwangerschapsgymnastiek geeft. Stel je voor, Afijn nadat ook dit kunstje was voltooid kwam de dokter. Hij luisterde naar mijn hart en ik dacht, een hart vol smart... hij moest eens weten. Hij bekeek de filmpjes en ander live episch filmmateriaal en er volgde een gesprekje.

Mijn hartslag te hoog, mijn gewicht te hoog en zijn verwachtingen te hoog. Ja ik besef dat ik moet afvallen. Hoe doe je dat zo 123 als je geen goede vrienden bent met Sonja Bakker en gek bent op kaas en chips? Verder zag alles er goed uit. ik moest alleen nog even langs de draculapolie om wat buisjes bloed af te laten tappen. Zo geschiedde.

Shoppen

Ik ben nou niet echt wat je noemt een 'kansenpareltje' maar ik betwijfel of ik het nou echt zo slecht doe. Ik heb gewoon de capaciteit om elke keer weer in bizarre situaties te belanden. Voor anderen zouden die situaties hoogstens vervelend al dan niet hachelijk zijn... voor mij maken ze de wereld tot een breed spectrum van allerlei prikkels en uitdagingen.

Zo ging ik vandaag naar Enschede. Naar de Primark en lunchen met een vriendin. Ik zie in alles avontuur, zelfs in een ritje met de bus. Je komt dan allerlei types tegen. Zo was er een vrouw in de bus die met zoveel goud was behangen dat het grootste gedeelte van de bus aan de andere kant van de bus moest plaatsnemen anders zouden we in de bocht onherroepelijk kapseizen. Deze vrouw voerde een diepzinnig gesprek met een apparaat in de bus dat zijn dienst weigerde. Die wilde zeker ook een betere CAO? Er hingen ook een kudde pubers verveeld in de stoeltjes maar ze waren wel zo aardig om hun tassen ook van een zitplaats te voorzien zodat een oudere dame moest staan. Gelukkig had ze een goed landingsgestel want het was wel een parcours van bochten en de chauffeur rook duidelijk de koffie. Ik zwiepte met mijn logge lijf van links naar rechts. Ook ik stond en hield mij vast aan zo een bacteriële lus aan het plafond.

Dan komen er verzetshelden binnen. Te herkennen aan een lucht waar je hele volksstammen mee kan verjagen. Ik heb het dan niet over lijf luchten maar over Air Wick stinkspray's. Nooit meer beslagen ramen met zo iemand in de bus immers niemand durft nog adem te halen. Zuurstofmaskers in bussen zou wel gewenst zijn. Zo zit je dus in een situatie dat je moet voorkomen te kapseizen maar dat je ook zo adem moet zien te halen dat je niet katzwijm tegen de bodem belandt. Ja, het leven van een busreiziger gaat niet over rozen.

Afijn, busreis overleefd? Op naar de Primark. Daar hebben ze van die tassen waar ik dus niet mee uit de voeten kan. Wat een onhandige krengen zijn dat. Ik houd de kledij het liefst gewoon op mijn arm maar dat mag niet van die opgewonden sprekende pakken. Je weet wel, beveiliging. Dan begint het meest mens onterende wat er bestaat. Je vindt een shirtje waarvan je denkt "Waaah" maar dan... als je zoals ik erg stevig bent is het vinden van jouw maat geen koud kunstje. Hoe deprimerend is het dan als jij jezelf door 20 knaapjes met maat s en m hebt heen gewerkt maar helaas geen XL aantreft. Bedroefd en met Sonja Bakker in je hoofd stort jij je dan maar op de volgende lading textiel, vervaardigd door verwaarloosde dakloze kindertjes in Thailand. Wederom vang je bot. Het is een hard gelag en je ziet jezelf al rondscharrelen bij Ulla Popken.

Dan vind je toch iets in jouw maat. Met de blijdschap alsof je net een kind hebt gebaard mik je het in dat kreng van een tas/mand en op naar de volgende afdeling. De BH's! Nou dat was ook een deceptie op zich. Hanteren ze daar de maten van perfect gestroomlijnde al dan niet aan anorexia lijdende mensen? Een BH cup C is daar net groot genoeg om twee eieren in te herbergen en om een bezemsteel te kopen. Beledigd besluit ik om meer water te gaan drinken en naar Ter Stal te gaan. Daar kloppen te maten tenminste met de omvang van waar ze voor bedoelt zijn. Van de BH's door naar het nachtkledij. Weer voor ranke slanke dennen en niet voor zwaargewichten. Toch wist ik in al die plunje iets te vinden. Gelukkig een tent zonder vent. Hup in dat gruwelijk irritante mandje.

Dan door naar de verboden afdeling. Neen Primark heeft geen afdeling met genotsknotsen ter grote van een honkbalknuppel, condooms waar je met je hele gezin in kan kamperen en opblaaspoppen met het gezicht van Patricia Paay maar wel de mannenafdeling. Daar heb ik een broek gevonden. Spijkerbroek, donkerblauw met pijpen zo lang als de A1. Gelukkig heb ik een paar handige mensen in de familie die deze wel kunnen inkorten. Ook vond ik een meesterlijk shirt. Ik houd van doodskoppen, Helaas was het Walking Dead shirt niet meer in mijn maat.

Zo zie je, naar de Primark gaan kan een heel avontuur zijn. Ik deed bijna 3 salto's van jolijt toen ik een trui vond met mijn geboortejaar erop. Ja, nu is dat nog leuk, als hangende tieten hebt een slappe reet en kraaienpootjes dan zoek je subtiel dekking. Afijn ook maar in het mandje gemikt. Het is nu nog topisch maar stel je voor dat het echt winter wordt.

Nou, zo gingen we richting de kassa. Vond ik nog 5 tandenborstels voor een euro en een reistandenborstel. Wat weer handig is voor als ik onverhoopt een date heb, en net een kilo kibbeling met knoflooksaus naar binnen heb gewerkt. Wagawagadoedoe!

Na de Primark nog even door Enschede gewandeld en toen op naar de sushitent voor onze verlate lunch. Yum yum! Alleen hadden ze het tempo van een slak in de winterslaap. De sushi was super lekker. Zelfs eentje met zalmeitjes gehad. knap knap knap in je mond. Het was wel een geworstel maar met een beetje behendigheid lukt het je om de boel te eten zonder dat het een slachtveld wordt.

Het was een leuke dag! Leuk gezelschap dus voor herhaling vatbaar.