Later

Iedereen droomt als kind over de toekomst. "was ik maar groot" is iets wat ieder kind wel eens heeft gedacht, ook ik. Immers als je groot bent mag je grote mensen dingen doen. Dingen die je als kind niet mocht maar o zo graag wel wilde doen. Tot diep in de nacht tv kijken, alcohol drinken, op een scooter rijden of met de auto, zelf beslissen wat je eet en wat niet, uit het melkpak drinken enz. Dromen over hoe succesvol je zal zijn, dromen over een gezin, dromen over god mag weten wat en wat waren die dromen mooi. Bijna zo mooi als sprookjes met de prins op het witte paard, dat je de held was van je eigen verhalen, dat alles mogelijk was want wat niet kon was immers nog nooit gebeurd.

Als het dan later is, wat is er dan nog over van je dromen. Ik keek vanmorgen in de spiegel en vroeg me af, wat is er nou van mij geworden? Geen baan, geen gezin, niet succesvol. Is dat de toekomst? Ik snap nog altijd geen barst van hoe dingen nou gaan. Elke dag is een dag waarop je kan zeggen, "is dit nou later?" ik ben nog altijd kinderlijk naïef, teken nog altijd poppetjes in het condens op de spiegel na het douchen en giechel om Shaun the Sheep. (hoe kan het ook anders) Eigenlijk val ik al heel mijn leven een beetje buiten de boot.

Als bijna dertiger heb ik in de loop der tijd veel littekens opgelopen en soms vraag ik me af, "heeft het me sterker gemaakt of juist kwetsbaarder" ik besef dat ik niet het type ben waar je de oorlog mee wint. Ik ben de eeuwige dromer, schrijver, derderangs poëet. Zelfspot is me niet vreemd. De dromen van vroeger heb ik nog altijd, al zijn ze wel iets bijgesteld. Dromen zijn toch een soort van houvast ten tijde dat het niet meezit, ten tijde dat je diep bedroefd bent om alles wat niet is gelukt en om wat nooit zal zijn. Als ik om me heen kijk zie ik alles waarin ik faliekant ben mislukt. De maatschappij verwacht tot het nodige van je, familie verwacht het nodige van je, het leven verwacht het nodige van je. Ik zie hoe mensen mama en papa worden, ik zie hou mensen wij worden, ik zie hoe carrièretijgers hun doel besluipen en binnen halen als een trofee. Ik hoor hun toekomstmuziek als een vrolijke melodie, haast sereen en suikerzoet. Ja, het verhaal met het gras en de buren is mij niet vreemd maar waarom lijkt het alsof mijn tijd stil blijft staan en alles om me heen verandert, succesvol is?

Sommige gevoelens, gedachten, ze zitten diep verankert en niemand of bijna niemand zal ze kennen. Het is alsof je moet spelen op een gitaar met maar twee snaren. De melodie is geen melodie meer maar een ritme. Niet altijd mijn ritme. Soms vraag ik me af wat er van me geworden was als ik een normaal brein had gehad, wat er van me was geworden als ik niet zo was gepest en getreiterd, wat er van me was geworden als ik de doelen die ik voor ogen had wel had behaald. Zou ik dan gelukkiger zijn dan dat ik nu ben? Het zal een eeuwig raadsel blijven. Ieder huisje draagt zijn kruisje, een kneuterig tegeltjestekstje maar wel de waarheid. Soms zou ik het kruisje en het huisje van een ander willen. Domweg om eens te kijken of mijn leven, mijn ikzijn nu echt zo verkloot is.

Ik ben nu vrij, vogel vrij maar toch vlucht ik telkens voor alles wat me bang maakt. Zit ik soms gevangen in mijn eigen gedachtes, bang voor de door mijzelf gecreëerde beren op mijn pad. Ik lijk misschien stoer, heb misschien een grote bek maar dat is allemaal schijn. Ik zit liever te schrijven, kerf hartjes in bomen met een pijltje met een letter van een niet bestaand vriendje, ik wandel liever een gat in de wind en zie in elke wolk wel een beest, demoon of fantasiedier. Ik ben niet het type dat kroeggevechten wint. Misschien wel een wedstrijd 10 voor taal, een wedstrijd spijkerpoepen of een wedstrijd frikandellen eten.

Soms vraag ik me af hoe het is om van iemand te zijn, ook al krijg ik heel snel een geestelijke astma-aanval als iemand te dicht bij komt. Soms vraag ik me af hoe het is om samen te zijn, soms vraag ik me af wat het "wij gevoel" precies inhoudt. Soms vraag ik me af hoe het is om thuis te komen en iemand zegt "schat fijn dat je thuis bent" het klinkt cliché maar ook verlang naar dit soort kneuterige Allerhande-Libelle momenten. Gewoon een knuffel, gewoon een kus, gewoon een "doe voorzichtig" gewoon een ruzie om niks, gewoon een "wij"

Ach, misschien doe ik het ook wel niet zo slecht. Oké ik help geen bejaarden met oversteken, loop niet door weer en wind met een collectebus voor welk goed doel dan ook maar toch doe ik mijn best om mijn steentje bij te dragen aan de huidige maatschappij die zoveel eisen stelt. Misschien ben ik wel zo een exemplaar dat altijd zwerver van haar eigen leeft blijft. Zo een type dat rondscharrelt bij de éénpersoonsmaaltijden rond sluitingstijd van de supermarkt, zo een type dat geloofd in de tandenfee en daarom, als de tijd daar is, haar gebit in een afgesloten kistje doet. Misschien ben ik wel zo een type dat wat vaker haar brievenbus moet wassen, haar stoepje moet boenen en niet trots moet zijn op een ferme boer. Misschien ben ik wel zo een type dat altijd een plastic tasje vergeet als het gaat boodschappen doen zodat ik aan het einde van het jaar tig tasjes heb. Misschien ben ik wel zo een type dat in het holst van de nacht droevige teksten schrijf opdat alles in de avond erger is dan overdag. Misschien ben ik wel het type dat iemand eeuwig lief kan hebben ook al is het niet de mijne.

Vrouwen

Vrouwen zijn toch rare wezens. Zo leren ze hun kroost om volledig zelfstandig naar het toilet te gaan. Dat gaat meestal goed tot het moment dat het meisjes betreft. Dan is de zaak reddeloos verloren want als ze rond de 12, 13 zijn treedt het kuddeplassen in werking. Moet je maar eens opletten. Vrouwen gaan zelden alleen naar de wc als ze met meerderen op een plek zijn. Ik niet. Ik stort een halve liter bier in de slokdarm en ga een half uur later als een wijf zitten zeiken. Je weet wel, dat het porselein ter ziele gaat en het etablissement opeens een craquelé wcpot heeft maar dat terzijde.

Ik ging onlangs naar een wokrestaurant en daar gebeurde het volgende. Er was een groep met mannen en vrouwen. Een van de vrouwen moest kennelijk plassen, of een tampon verwisselen, of haar maandverband zat klem zodat ze weer wat poesharen armer was of ze moest een lijntje snuiven. Afijn, ze staat op en zegt "ik moet naar het toilet ga je mee" Andersom komt ook voor, dat iemand ondertussen met gekruiste benen met smart zit te wachten tot iemand roept dat ze naar de wc kan zodat je kan roepen "ik ga mee" dan gaan dus, minimaal 2 vrouwen richting het toilet en wat er dan allemaal gebeurd is mij compleet een raadsel. Sowieso is het mij compleet een raadsel waarom vrouwen altijd in kuddeformatie naar het wc moeten.

Nog zoiets vreemds. Zitten twee vrouwen op het terras, vraagt de ober aan de ene "wat wilt u drinken" ze kijkt diepzinnig, alsof ze na denkt over het CO2 probleem wereldwijd en zegt tegen haar metgezel, geen idee wat neem jij? Dat vind ik nou zo eigenaardig. Bij mij doen mijn vriendinnen dat niet, nee zij drinken Hugo of cassis en ik bestel 9 van de 10 keer een gele rakker.

Kom je in een kledingwinkel. Ken je dat? Zie je vrouwen met een hele stapel dezelfde broeken richting de pashokjes a.k.a. sauna's lopen. In de ijdele hoop dat ze nu, na een weekje Wasa wel in maatje 36 passen. Nee trut zo snel gaat dat niet! Doe jezelf het toch niet aan. Die ellende van tig broeken die niet passen zodat je van pure ellende bij de Delifrance een chocomelk met slagroom besteld. Daar kunnen die droge grafcrackers niet tegenop, ik zweer het je.

Niet dat ik het allemaal zo perfect doe. Ik loop rond als Superman als ik een bierboer van meer dan 10 decibel produceer, ik drink melk rechtstreeks uit het pak en ik roep tegen de scheidsrechter klootzak als hij een fout maak. (op tv) ik ga met mijn vingers door een bakje smeerkaas en ik spuit altijd wel iets in mijn oog. Haarlak, deodorant of parfum. Ik roep heel hard "Boe" als iemand met uiterste precisie oogpotlood aanbrengt zodat ze per abuis het potlood in haar oog steekt en door het leven gaat als zwartkijker of dat haar hoornvlies eenzijdig gebarsten is. (nog meer craquelé) ik lach om mijn eigen grappen en doe net alsof ik heel goed kan parkeren. Hoe ook, ik blijf me over mijn eigen soort verbazen. Vandaag stond ik aan de kassa twee pijpjes en een pak maandverband af te rekenen (epileer de rest maar mee) komt er een vrouw aangehuppeld en ze zegt met een torenhoog stemmetje "was je nou al weer zwanger" (tegen de kassamiep) Kassamiep was al bijna weer zwanger! 't kind in kwestie was al een half jaar, wat heet het ging al bijna naar de middelbare school. Weldra ontstond er een hoop gekakel over niks. Knap hoor! Zo eigenaardig....

Vrouwen staan ook altijd te roepen wat hun man moet doen. Wel eens gezien? Zo nee, moet je maar eens opletten. Vandaag ging ik een griepprik halen. Voor mij was een ouder echtpaar. Zij zat hem voortdurend te vertellen wat hij moest doen. "Henk, trek je trui vast uit we zijn zo aan de beurt" "Henk heb je de brief wel bij je?" "Henk geef die trui maar hier anders vergeet je hem nog" kom op zeg, alsof Henk in kwestie een volslagen idioot is, die zo dom is als de nacht. Ach, ze zal vast wel iets liefs hebben, goed kunnen koken of ontzettend goed kunnen neuken. Zoiets is het toch altijd?

Afijn, genoeg gestigmatiseerd, over een kam geschoren en gegeneraliseerd, tijd om te gaan slapen.

Lieve oude man

Weet je, als ik naar je kijk dan zie ik wat je hebt meegemaakt, zonder exact te weten wat. Het is meer een gevoel... was je op de vlucht voor die verrekte moffen? Was je een dapper soldaat die geen keuze had? Die op het slachtveld dacht aan zijn gezin zonder te weten of hij ooit nog terug zou keren? Was je bang of juist een dapper man? Schreef je kaarten naar je thuisfront? Ik vraag me het telkens af als ik je zie wanneer je in gedachten uit het raam staart. Jij, het verleden van mijn vaderland... je handen trillen, je verstaat me niet meer zo goed en vaak mijmer je over god mag weten wat.... en toch is er zoveel dat ik je zou willen vertellen, gewoon omdat jij zo een dapper mens was, omdat jij wijs en oud bent en ik jong en nog onwetend...

Ik zou je willen zeggen dat ik o zo bang ben, bang om mijn ware ik te laten zien, bang om breekbaar en kwetsbaar te zijn. Bang om kwijt te raken wat me lief is. Ik weet wel dat ik een grote bek heb, ik weet wel dat ik soms sorry moet zeggen en soms moet beseffen dat niet alles vanzelf gaat. Ik moet me realiseren dat ik in groepen een ramp ben en mezelf geen houding weet te geven. Ik zou je willen vertellen dat ik bang ben om niemand te worden en om niemand te zijn. Dat, als de tijd daar is, ik niemand ben geworden en men niet weet wat men op mijn grafsteen moet zetten. Soms weet ik niet wat ik moet zeggen en staar ik in het eindeloze niets. Weet je wat zo moeilijk is aan het hier en nu? Dat er van alles van je wordt verwacht, meer dan je kan waarmaken, meer dan je werkelijk bent. Geloof me, ik ben geen sociaal wonder maar ik doe wel mijn best, geloof me ik ben geen dapper strijder, ik mijd spinnen als pest. Ik ben geen keukenprinses al zijn mijn gehaktballen niet te versmaden, geloof me ik zeg je weinig al kan je mijn gedachten nog zo goed raden.

Soms vraag ik me af, "wat als ik jou was" zou ik dan ook zo dapper zijn om te vechten tegen de bierkaai? Was ik dan ook zo vaderlandslievend en trok ten strijde? Wat als ik jou was, dapper en vol moed. Ik heb respect voor je... ook al kan je nu niet meer dan mijmeren, genieten van mooie muziek en me aankijken alsof ik een vreemde voor je ben al zie ik je nog zo vaak. Ik praat met je familie en zie de pijn in hun ogen omdat je hen niet meer herkend. Ik zie en hoor wat hun zorgen zijn omdat je niet zo goed eet en niet alles meer even goed weet. Ik wou dat ik ze kon zeggen dat je leeft in je eigen wereld maar dat jouw verleden nooit wordt uitgewist. Ik wou dat ik ze kon vertellen dat je wel wil maar niet kan, simpel omdat je al zo gestreden hebt voor wat is en wat misschien nooit zal zijn.

Ik zie je zitten, telkens weer en telkens vraag ik me af... weet je wel hoe belangrijk je was voor ons land? De lintjes, de lof, het was toen en niet nu. Nu kijk je me aan alsof ik een vreemde ben, vraag je me keer op keer om een koekje die ik je niet mag geven. Ik zie hoe je geniet van de muziek uit jouw tijd maar je hebt geen idee van wie het was. Ik zie dat je telkens weer je afvraagt wie die bewuste zuster of broeder nou is... telkens weer vreemden voor jou, telkens weer situaties die je niet herkend. Ik zou willen dat ik je kon helpen maar helaas... ik kan niet anders doen dan zeggen dat ik diep respect hebt voor wat je voor ons land hebt betekent. Ik zou het niet eens kunnen, laat staat durven. Geloof me, ik ben een figurant en een verdomd slechte. Ik ben bang, bang voor de toekomst, bang voor wat komen zal en bang om te verliezen wat me lief is.

VN vs (ouderen)zorg

Het zou ons land sieren als men zich net zo hard inzette over het lot van onze ouderen als over het lot van elke vluchteling die ons land binnenkomt. We maken ons drukker om dat gezeik over zwarte Piet en een bende linkse moraalridders die zich daardoor klaarblijkelijk benadeeld voelen. Hoe is mij echter een raadsel want volgens mij wordt zwarte piet door Sint Niklaas niet als slaaf gebruikt maar dat terzijde.

Er zijn binnen de (ouderen)zorg heel veel schrijnende gevallen die niet eens het nieuws halen. Heel af en toe verschijnt er een berichtje over hoe dramatisch het is gesteld met de ouderen zorg. Echtparen die al jaren en jaren samenzijn worden uiteen getrokken want het is te duur en bla bla bla. Mensen die verpieteren in een verzorgingstehuis omdat er niemand op bezoek komt en de verpleging geen tijd heeft om er even mee om te tutten. Mensen die eigenlijk in een verzorgingstehuis horen te zitten maar een te lage ZZP hebben met alle gevolgen van dien.
Daar doet het kabinet niks mee, het volk komt niet in opstand en zo blijft het bestaan dat deze mensen zo hun leven moeten eindigen.

Voor zwarte piet staan we te tetteren op het Malieveld. We bieden linkse malloten die hier over zeiken een breed podium! Wanneer is er een Pauwof een RTL Latenight die een podium biedt aan een verpleegster in de ouderenzorg? Wanneer krijgt hij of zij de kans om te vertellen dat het zo niet verder kan? Wanneer krijgt een begeleider die werkt binnen de GGZ spreektijd om te vertellen dat de nieuwe wetgeving omtrent de WMO ervoor zorgt dat sommige mensen tussen wal en schip belanden en daardoor op het verkeerde spoort? Die mensen, die worden gewoon straal genegeerd. Kennelijk te weinig sensatie. Zo een droeftoeter die over zwarte piet loopt te janken, dat veroorzaakt een hetze, daar kan schrijvend Nederland weer wat mee Te triest voor woorden en wederom doet het kabinet niets.

De zorgpremies gaan fors omhoog zodat het voor sommige mensen haast onbetaalbaar wordt. Allemaal beslissingen die kennelijk moeten om de staatskas liquide te houden. Echter voor een groep vluchtelingen wordt alles uit de kast getrokken want je zou maar in het negatief daglicht komen te staan bij de VN. Natuurlijk moet je de echte vluchtelingen helpen maar waarom wordt er voor deze doelgroep alles uit de kast getrokken en doet men niks ten aanzien van de zorg in Nederland? Waar blijven de schrijnende foto's van eenzame ouderen? Van een man die huilt omdat hij niet bij zijn vrouw kan zijn. Van een dame die vroeger altijd heel netjes en op chique was en nu uren met een natte doek moet zitten. Die foto's zie je niet. Doen deze mensen er dan niet toe? Deze mensen die ons land groot maakten. Ik vind dat bizar. Natuurlijk, nogmaals, moeten we die vluchtelingen helpen en begeleiden maar waarom, waarom wordt voor hen alles uit de kast getrokken wat voor de (ouderen)zorg onmogelijk is.

De advocaat van de duivel

Iedereen denkt wel eens "had jouw vader maar tegen de kachel gespoten, dan was het tenminste met een sisser afgelopen" ik kan mij immers niet voorstellen dat er iemand is die dit soort gedachten nooit heeft. Of het nou de kaasboer betreft die je een verkeerd stuk kaas heeft verkocht, een pedofiel, een inbreker of iemand die weerloze oude mensjes beroofd... er is altijd wel iemand waarvan je had gehoopt dat hij of zij uit die duizenden zaadjes niet de snelste was.

Het is gemakkelijk om te schrijven wat de gros der samenleving wil horen. Je oogst dan kinderlijk eenvoudig succes. Heel wat moeilijker wordt het als je pijnpunten benoemd en daar jouw opinie op loslaat immers wil niemand zijn of haar gevoelige snaar bespelen. Ik schrijf vaak vanuit mijn gevoel, waar ik voor sta en wat ik vind. Niet zelden leidt dat tot gedoe. Of men vindt dat ik te kort door de bocht redeneer of men vindt dat ik niet stilsta bij het menselijke gedeelte van het verhaal. Geloof mij, dat doe ik wel. Ik benoem alleen punten die in mijn opzicht niet kloppen of anders moeten.

Gelukkig heb ik nog geen dreigbrieven mogen ontvangen, haat berichten of nog erger stenen door mijn ruit maar ik besef wel dat, indien jij je niet vredig met de stroom laat meedrijven je kan rekenen op forse kritiek. Ontvriendt worden e.d. Terwijl ik denk, wat als jij nou eens jouw diepste duisterste gedachte omschreef... niet iedereen doet dat. Angst voor kritiek, uit respect of omdat men er domweg de behoefte niet aan heeft. Zachte heelmeesters weet u wel... de ene is blind voor de waarheid, de ander geloofd slechts in zijn eigen waarheid. Het enige dat ik wil doen is mijn gedachtegang projecteren. Wat ik schrijf is hoe ik het ervaar en hoe ik er over denk, dat is niet de waarheid. De waarheid is een vaag begrip geworden in een wereld waarin Jan en Alleman zijn of haar mening ten tonele brengt of woest tekeer gaat tegen mensen die dit doen.

Objectief naar iets kijken is een ware kunst. Objectief nieuws brengen ook. Noem 1 krant die echt objectief is en ik zal een week geen zagende columns schrijven over de samenleving. De Telegraaf is een krant die van rellen houdt, sensatie en doet er alles aan om het nieuws zo theatraal te brengen. De Volkskrant biedt met liefde een podium aan linkse azijn zeikerds. Het AD houdt zich liever bezig met Feyenoord en Tubantia met FC Twente. Trouw en het Nederlands Dagblad schrijven vanuit een religieus oogpunt en zo is elk medium 'besmeurd' en dus niet 100% objectief. Misschien is dat wel onmogelijk. Immers wordt een krant gemaakt door mensen en is het vrijwel onmogelijk om een 100% objectief stuk te schrijven.

Mensen die altijd ruzie hebben met Turken zullen heel anders tegen deze doelgroep aankijken dan mensen die er dagelijks mee werken en er geen hinder aan ondervinden. Aanhangers van Wilders kijken heel anders tegen asielzoekers aan dan aanhangers van de SP of Groenlinks. Elk mens wordt gedreven door zijn of haar idealen. Dat maakt dat er zoveel stromingen zijn in onze maatschappij. Wat een beetje jammer is, is dat het begrip en respect voor elkaars meningen ver te zoeken is. Men wil maar één ding. Gelijk en kijkt niet naar de standpunten van een ander en leeft zich niet in de ander zijn leven in.

Ik ben vrij rechts qua asielbeleid e.d. globaal gezien balanceer ik in het midden van de politieke weegschaal. Als ik schrijf over 'gelukszoekers' dan maakt dat veel los onder mijn volgers. Schrijf ik over mijn dagelijkse perikelen dan heb ik veelal de lachers op mijn hand. De vraag luidt, wil je een populair schrijver worden die schrijft over wat men graag wil horen en wat men grappig vindt of wil je ook de advocaat van de duivel zijn met alle gevolgen van dien.

Columns schrijven, het blijft een vak apart en je moet er tegen kunnen dat je naast leuke kritiek ook felle tegenstand te verwerken krijgt.

Dag dokter

Zo kwam ik laatst bij de dokter. Geen vreemd verschijnsel waar het niet dat deze dokter me aan het hart ging. Het zit namelijk zo ik moest naar de cardioloog. Is dat een dokter die vroeger loog maar nu de waarheid vertelt? In het MST kan je van alles verwachten. Afijn, ik ging naar de het thoraxcentrum waar ik werd ontvangen door een dame in een gehaakte witte trui. Ik bevond mij tussen de senioren die mij aanstaarden alsof ik Nelson Mandela was die de vogeltjes dans deed op zijn Zweeds. Ja mensen, het is een hard gelag.

Afijn, al wachtende hoorde ik diverse diepzinnige gesprekken van man tot vrouw. "Herman, he'j oe papiern wa bie oe" "Jan doar wil ik zittn, goa i doar moar zittn" als klap op de vuurpijl was er zelfs een echtpaar die samen het omkleedhokje betraden. Zouden die vrouwen collectief van mening zijn dat manlief seniel geworden was?

Ook ik werd doorverwezen naar zo een hokje en mij werd verzocht de bovenkledij geheel te verwijderen. Ik trok mijn shirt en BH uit en staarde naar mijzelf in confronterende spiegel. Met een schuin oog las ik het bordje waarop stond aangegeven hoe de gang van zaken was betreft het hartfilmpje. Ja, mijn hart heeft meer ervaring op de filmset dan dat ik ooit zou hebben. Terwijl ik mijn buik inhield en zat te wachten tot het mijn beurt was vroeg ik mij af hoeveel mensen met bizarre tatoeages hier de revue al waren gepasseerd. U weet wel met het recept van appeltaart, het hoofd van Frans Bauwer of een dansende aardappel.

Ik werd opgeroepen en mocht plaatsnemen op het beklaagdenbankje. Ja, ik ben te dik maar daar werd nu nog niet over geklaagd. Men spoot een één of ander obscuur goedje op mijn lijf en de plakkers werden bevestigd. Ik moest vooral rustig blijven liggen. Alsof ik van plan was om nu in paniek te slaan en te gaan spartelen als een baby, nee je kan je lot beter kalm en bedeesd ondergaan.

Het hartfilmpje had weinig om handen en voor ik het wist stond ik, gedoopt in de alcoholspray weer in het bewuste kamer. Ik spande de BH om mijn lijf, trok het shirt aan en kon wachten op ronde nummer twee. Wederom was ik getuige van diepzinnige gesprekken en vroeg mij af of dit het lot is van de mensheid. Eindigen met vrouw of manlief in de wachtkamer van het Thoraxcentrum om voor de 4e x te vertellen waar de parkeerkaart zit en dat je toch echt alle papieren terug hebt gekregen toen jij je aanmeldde. Op zich is dat best een tragische gedachte. Dan kan je beter eindigen als een ANWB echtpaar dat op zondag over een één of andere Heuvelrug wandelt en bij paaltje zoveel een krentenbol met kaas eet en koffie drinkt uit een 30 jaar oude thermoskan.

Het tweede en laatste deel van mijn avontuur betrof wederom iets met apparatuur. Ik moest wederom mijn kolossale torso blootgeven en werd weer beplakt met allerlei plakkertje. Ik moest af en toe diep zuchten. Hetgeen dat ik tot een ware kunst heb verheven. Dit als je weet hoe mijn leven eruit ziet. Neen, ik ben geen dame die zwangerschapsgymnastiek geeft. Stel je voor, Afijn nadat ook dit kunstje was voltooid kwam de dokter. Hij luisterde naar mijn hart en ik dacht, een hart vol smart... hij moest eens weten. Hij bekeek de filmpjes en ander live episch filmmateriaal en er volgde een gesprekje.

Mijn hartslag te hoog, mijn gewicht te hoog en zijn verwachtingen te hoog. Ja ik besef dat ik moet afvallen. Hoe doe je dat zo 123 als je geen goede vrienden bent met Sonja Bakker en gek bent op kaas en chips? Verder zag alles er goed uit. ik moest alleen nog even langs de draculapolie om wat buisjes bloed af te laten tappen. Zo geschiedde.

Shoppen

Ik ben nou niet echt wat je noemt een 'kansenpareltje' maar ik betwijfel of ik het nou echt zo slecht doe. Ik heb gewoon de capaciteit om elke keer weer in bizarre situaties te belanden. Voor anderen zouden die situaties hoogstens vervelend al dan niet hachelijk zijn... voor mij maken ze de wereld tot een breed spectrum van allerlei prikkels en uitdagingen.

Zo ging ik vandaag naar Enschede. Naar de Primark en lunchen met een vriendin. Ik zie in alles avontuur, zelfs in een ritje met de bus. Je komt dan allerlei types tegen. Zo was er een vrouw in de bus die met zoveel goud was behangen dat het grootste gedeelte van de bus aan de andere kant van de bus moest plaatsnemen anders zouden we in de bocht onherroepelijk kapseizen. Deze vrouw voerde een diepzinnig gesprek met een apparaat in de bus dat zijn dienst weigerde. Die wilde zeker ook een betere CAO? Er hingen ook een kudde pubers verveeld in de stoeltjes maar ze waren wel zo aardig om hun tassen ook van een zitplaats te voorzien zodat een oudere dame moest staan. Gelukkig had ze een goed landingsgestel want het was wel een parcours van bochten en de chauffeur rook duidelijk de koffie. Ik zwiepte met mijn logge lijf van links naar rechts. Ook ik stond en hield mij vast aan zo een bacteriële lus aan het plafond.

Dan komen er verzetshelden binnen. Te herkennen aan een lucht waar je hele volksstammen mee kan verjagen. Ik heb het dan niet over lijf luchten maar over Air Wick stinkspray's. Nooit meer beslagen ramen met zo iemand in de bus immers niemand durft nog adem te halen. Zuurstofmaskers in bussen zou wel gewenst zijn. Zo zit je dus in een situatie dat je moet voorkomen te kapseizen maar dat je ook zo adem moet zien te halen dat je niet katzwijm tegen de bodem belandt. Ja, het leven van een busreiziger gaat niet over rozen.

Afijn, busreis overleefd? Op naar de Primark. Daar hebben ze van die tassen waar ik dus niet mee uit de voeten kan. Wat een onhandige krengen zijn dat. Ik houd de kledij het liefst gewoon op mijn arm maar dat mag niet van die opgewonden sprekende pakken. Je weet wel, beveiliging. Dan begint het meest mens onterende wat er bestaat. Je vindt een shirtje waarvan je denkt "Waaah" maar dan... als je zoals ik erg stevig bent is het vinden van jouw maat geen koud kunstje. Hoe deprimerend is het dan als jij jezelf door 20 knaapjes met maat s en m hebt heen gewerkt maar helaas geen XL aantreft. Bedroefd en met Sonja Bakker in je hoofd stort jij je dan maar op de volgende lading textiel, vervaardigd door verwaarloosde dakloze kindertjes in Thailand. Wederom vang je bot. Het is een hard gelag en je ziet jezelf al rondscharrelen bij Ulla Popken.

Dan vind je toch iets in jouw maat. Met de blijdschap alsof je net een kind hebt gebaard mik je het in dat kreng van een tas/mand en op naar de volgende afdeling. De BH's! Nou dat was ook een deceptie op zich. Hanteren ze daar de maten van perfect gestroomlijnde al dan niet aan anorexia lijdende mensen? Een BH cup C is daar net groot genoeg om twee eieren in te herbergen en om een bezemsteel te kopen. Beledigd besluit ik om meer water te gaan drinken en naar Ter Stal te gaan. Daar kloppen te maten tenminste met de omvang van waar ze voor bedoelt zijn. Van de BH's door naar het nachtkledij. Weer voor ranke slanke dennen en niet voor zwaargewichten. Toch wist ik in al die plunje iets te vinden. Gelukkig een tent zonder vent. Hup in dat gruwelijk irritante mandje.

Dan door naar de verboden afdeling. Neen Primark heeft geen afdeling met genotsknotsen ter grote van een honkbalknuppel, condooms waar je met je hele gezin in kan kamperen en opblaaspoppen met het gezicht van Patricia Paay maar wel de mannenafdeling. Daar heb ik een broek gevonden. Spijkerbroek, donkerblauw met pijpen zo lang als de A1. Gelukkig heb ik een paar handige mensen in de familie die deze wel kunnen inkorten. Ook vond ik een meesterlijk shirt. Ik houd van doodskoppen, Helaas was het Walking Dead shirt niet meer in mijn maat.

Zo zie je, naar de Primark gaan kan een heel avontuur zijn. Ik deed bijna 3 salto's van jolijt toen ik een trui vond met mijn geboortejaar erop. Ja, nu is dat nog leuk, als hangende tieten hebt een slappe reet en kraaienpootjes dan zoek je subtiel dekking. Afijn ook maar in het mandje gemikt. Het is nu nog topisch maar stel je voor dat het echt winter wordt.

Nou, zo gingen we richting de kassa. Vond ik nog 5 tandenborstels voor een euro en een reistandenborstel. Wat weer handig is voor als ik onverhoopt een date heb, en net een kilo kibbeling met knoflooksaus naar binnen heb gewerkt. Wagawagadoedoe!

Na de Primark nog even door Enschede gewandeld en toen op naar de sushitent voor onze verlate lunch. Yum yum! Alleen hadden ze het tempo van een slak in de winterslaap. De sushi was super lekker. Zelfs eentje met zalmeitjes gehad. knap knap knap in je mond. Het was wel een geworstel maar met een beetje behendigheid lukt het je om de boel te eten zonder dat het een slachtveld wordt.

Het was een leuke dag! Leuk gezelschap dus voor herhaling vatbaar.

Moeders

Ik vind moeders toch maar knappe mensen. Dat is een vorm van organisatie waar geen managementcursus aan kan tippen. Ik kijk wel eens met een mengeling van pure bewondering en medelijden als ik een vrouw door de supermarkt zie sjouwen met een boodschappenwagen vol pampers, billendoekjes, Olvarit, kokosbrood, yogi, nibbitchips en dan zo een gillende koter in het peuterrekje die alle aandacht op eist terwijl moeders verwoede pogingen doet het lijstje te voor de geest te halen dat ze is vergeten omdat haar andere kind buiten uit de plantenbak stond te bunkeren. Je moet toch echt kunnen multitasken als je kinderen hebt. Vervolgens rent er nog een koter van diezelfde vrouw door de winkel met zo een kinderwinkelwagentje en beukt tegen allerlei benen van andere mensen aan en mikte de halve snoepafdeling in zijn kar. Dat die moeder daar dan weer achteraan moet, alles terug moet gooien en haar kleine donderstraal als een gemiddelde kernramp alarminstallatie fungeert. Dat vergt beslist een hoop zelfbeheersing. Als dat arme mens dan eindelijk alles heeft wat ze nodig heeft nadat ze nog 3x terug moest omdat ze o.a. de karbonades vergeten was, een tube Prodent en kattenvoer, dan moet ze nog terug naar huis. Man lief is uiteraard met de Toyota naar het werk, je weet wel met van die boerderijdiertjes op het raam of een zonnescherm van Dora. Dus moet ze met haar mamafiets door de regen met 6 boodschappentassen en twee schreeuwende koters zich een weg banen door het verkeer. Uiteraard door de regen. Ik heb daar dan toch wel diep respect voor al had ik in gedachten die schreeuwkoters al lang ergens aan een boom vast gebonden met ducktape over hun mond. (grapje)

Kinderfeestjes zijn ook zo iets. Heb je doorgaans genoeg aan je eigen schreeuwende, kwijlende stuiterballen, dan heb je er opeens een heleboel die uiteraard allemaal een rooie ballon willen, waarvan de ene geen kleurstof mag en de ander geen suiker, waarvan er altijd een autistisch is of ADHD heeft en waarvan er sowieso altijd eentje tussenzit die al van jongs af aan het alfamannetje wil zijn. Je weet wel van die snotneuzen die alles beter willen, voor geen meter luisteren en overal een bijdehante opmerking over hebben en koppen van barbies en babypoppen trekken. Zo een gezelschap heb je dan over de vloer. Je bent aan het einde van de dag blij dat je nog behang op de muur hebt, nog kleren aan het lijf en dat de popcornoorlog zich beperkt heeft tot de woonkamer en keuken zodat je maisvrij kan slapen. Uiteraard volstaan spelletjes als ezeltjeprikje niet meer, is sjoelen prehistorisch en koekhappen iets voor vrijeschoolkinderen. Als je dan niet veel geld hebt wordt het lastig. Anders dump je de hele meute gewoon in het zwembad of Smalland bij IKEA. Ja, dan hoef jij even niet op die schetterbende te letten en kan je rustig je tanden parkeren in een worstenbroodje. Moet je wel in de gaten houden dat niemand van de kinderen je ziet anders is de chaos niet meer te overzien en dat kan je die amper pedagogisch onderlegde medewerkers van Smalland niet aandoen natuurlijk.44

Nee dan ben ik toch wel blij dat ik geheel kinderloos door het leven ga. Af en toe is zo een koter best leuk maar als ze beginnen te krijsen, stinken of kwijlen dan houd ik het al snel voor gezien. Het is ook zo een verantwoordelijk. Je kan bijvoorbeeld niet of nauwelijks nog lekker uitslapen tot 12:00 of ongestoord een wilde vrijpartij beleven. Je kan niet meer ongenegeerd vloeken als iemand de deksel niet goed op de jampot heeft gedraaid en jij de chaos op maandagmorgen voor je voeten hebt liggen terwijl je al achter op schema ligt. Het is een hard gelag. Je kan ook nooit meer rustig in de zon liggen want dan wordt je nat gespoten (waterpistolen blijven altijd retecool) of je moet kijken dat je kind niet verzuipt in het opblaasbad van de Blokker. Daarnaast moet je kroost om het halfuur in het vet worden gezet dus eigenlijk heb je, ook al schijnt de zon, geen leven. Uiteraard wijzen je kinderen je er altijd subtiel op dat je geen zwemband meer nodig hebt want je hebt er al eentje van jezelf. Of in de beginnende fase of in de fase van de binnenband van een vrachtwagen.

Ook kan je overdag niet even lekker aan de zuip zoals je in je studententijd deed want je moet volgens Spock het goede voorbeeld geven en dus niet half laveloos het halve repertoire van Annie en de krekels gaan zingen tijdens de buurtbarbecue. Ik heb beslist af en toe medelijden met die moeders die het allemaal maar te verduren krijgen. Die zich elke dag weer uitsloven in de keuken en dat het eten dan binnen 5 minuten naar binnen is gewerkt of dat men met lange tanden zit te eten en zit te kniezen dat de moeder van Pietje veel beter kookt omdat zij meer behept is met de vetvijver dan jij omdat jij een goede en verantwoorde maaltijd op tafel wilt zetten zonder al teveel E-nummers die de halve wegenkaart van België vormen.

Ja... moeder zijn is hard werken, afzien en heel vaak tot 10 moeten tellen.

Politie

In Nederland is het respect voor de hulpverleners en met name de politie net zo ver te zoeken als sneeuw in Zanzibar. Het is toch van de zotte dat alles wat zij doen breed wordt uitgemeten en vooral wordt uitgemolken door de media. Mensen een alibi verschaft om halve steden te slopen/plunderen. Je trapt ze gewoon in elkaar als je iets niet zint want daar wordt je toch amper voor bestraft. Zeker als meneer of mevrouw agent een wapenstok in je nek slingert. Nee, als het even meezit krijgt de agent in kwestie een berisping wegens buitensporig politiegeweld en kan jij als "dappere" burger nog een schadevergoeding krijgen ook.
Geweld tegen hulpverleners neemt steeds meer toe en wie treedt er tegenop? Conducteurs en/of machinisten die worden beledigt, uitgescholden, bespuugd of soms zelf klappen krijgen. Hier kan dat allemaal want het lijkt haast wel alsof daders hier meer slachtoffers zijn dan een stelletje losgeslagen hufters met een kronkel in de opvoeding. Als je in Kroatië een politieman op de foto wilt zetten of in Griekenland dan zorgt dat niet zelden voor een hoop heisa. Niet zelden word je dan gedwongen het SD-kaartje van je camera te wissen en soms krijg je zelfs een boete. Daar zijn ze niet zo tolerant met mensen die menen dat de politie een lachertje is of wat dan ook. Ze gaan daar veel hardhandiger te keer.
Onlangs kreeg heel het politieapparaat nieuwe uniformen. Die zouden meer autoriteit uitstralen. Iemand daar al iets van gemerkt? Zo lang ze nog altijd niets mogen en alles wat ze doen onder de loep wordt genomen heeft dat weinig zin. Staat wel leuk maar je hebt er niks aan. Al trek je ze een harnas aan of een pak van Iron Man.
Natuurlijk zitten er bij de politie ook enkele bonnenkloppers/droeftoeters maar die vind je overal. In de supermarkt, bij de bank, bij een kledingzaak of bij de hengelspeciaalzaak.
Beetje jammer allemaal... en het ergste van al is, geweld tegen de politie dat zie/hoor/lees je amper want ach... hoe interessant is dat nou?

Zucht.

Daten

Daten, het blijft een vak apart. Ik twijfel of ik verder wil als vrijgevochten vrouw die, wanneer de ketting van de fiets is, panisch de fietsenmaker belt of dat ik me toch wil storten op de al dan niet bronstige mannen. Het is een lastige keuze. Dates zijn sowieso een kwestie van geluk en de juiste klik daar je vaak van een koude kermis thuiskomt. Niet dat ik een lot uit de loterij ben maar zo moeilijk ben ik nou ook weer niet. Afijn het is dus een keuze om op Tinder te blijven en tussen 6 en 7 rond te scharrelen bij de klant- en klaarmaaltijden van de plaatselijke hamstergigant. Ik heb eens gelezen dat er in het westen supermarkten zijn met mandjes die qua kleur aangeven of je bezet bent, een seksdate wilt of gewoon vrijgezel bent. Je zal per abuis het verkeerde mandje pakken en tussen de borrelnootjes en de chips ten prooi vallen aan iemand die wel bewust voor de kleurcode van zijn of haar mandje heeft gekozen. Dan ben je mooi het haasje.

Overigens ben ik in supermarkten een ware kluns. Onlangs wilde ik een zakje van de rol trekken, koos de hele rol het hazenpad en kon ik op een drafje de winkel door achter de rol aan. Zo presteerde ik het onlangs om te denken dat de tasjes van de Action wel wat kunnen hebben. Niet nadenkende dat een winkel met een winstomzet van 300 euro per dag onmogelijk degelijk tasjes gratis kan aanbieden. Zo deed ik dus mijn boodschappen in bovengenoemd tasje dat na enkele seconden de geest gaf. In een soort reflex wist ik ter ternauwernood het gehakt en de fles ERdinger op te vangen terwijl ik de oerkreet "Whoeij" uitstootte.

Het is natuurlijk ook niet paringsgericht als je een maxi verpakking maandverband op de band legt met daarbij een doos tampons en Klokbier. Het zou me meer sieren als ik Liefmans erop legde, ijsjes of een fles goede wijn. Biologisch gehakt en een moot zalm. Een fles babyolie is helemaal not done want dan denken de rovende mannetjes dat je eierstokken reeds hebben geklepperd en dat er een soort van Suezkanaal is ontstaan en dat vinden ze vaak niet echt aantrekkelijk, hoewel jij die olie gebruikt tegen de erbarmelijke droogte van het landingsgestel.

Zo blijft het leven een kwestie van keuzes maken. Huppel je rond met de uitstraling "ja ik wil bevrucht worden" of wacht je het gelauwerd af in de hoop een iet wat minder bronstige man te vinden die ook nog in is voor een goed gesprek, desnoods met jou naar Alles is Liefde wil kijken en in het uiterste geval zich laat meeslepen naar de Primark? Of zoek je meer het type die met jouw een wedstrijd bierploppen doet. Wie kan er met de befaamde Grolsch beugel de meest luide plop veroorzaken. Met jouw kan lachen om The Simpsons maar het ook fijn vindt om een wandeling te maken of te gaan wandklimmen?

Zoals ik al zei, vind je metgezel maar eens in de wonderlijke wereld der liefde.

Tinder

Misschien ben ik wel niet zo geschikt als relatiemateriaal. Zo ben ik aan het fenomeen 'Tinder' begonnen. Dit heeft wel wat matches opgeleverd maar na een paar dagen te hebben gechat met één van de matches ben ik tot de conclusie gekomen dat dit hem niet gaat worden. Ik ben gewend aan mijn vrijheid, heb geen internet in mijn bundel en ben dus niet in staat om 24/7 mijn berichten te checken laat staat te beantwoorden. Helaas is dat wel iets wat één van de potentiele ridders op het paard wel van mij verwachtte.

Dan heb ik er eentje getroffen met NAH. Ik deins niet snel ergens voor terug maar ik raak het spoor bijster als ik het verwijt krijg een vraag te beantwoorden die de vraagsteller zelf heeft gesteld. Het is geen eenvoudige zoektocht naar de ware Jacob. Zo zijn er wel wat matches die leuk lijken maar het is nog een kwestie van chemie. Is het in het echt ook zo leuk? Ik ben niet het type die alles wil verantwoorden wat ik doe. Misschien ben ik wel verknocht aan mijn vrijheid en zie ik elke vorm van een relatie, hoezeer ik er ook naar snak, als een soort van belemmering op mijn doen en laten.

Eigenlijk zoek ik een gelijk gestemde. Iemand die niet elk uur van de dag hoeft te weten wat ik doe en waar ik uithang. Een beetje knus zijn met elkaar maar ook samen kunnen lachen. Waarschijnlijk is dat weer net te standaard en zoek ik in de wereld der exclusieve mannen die allemaal uitschieters hebben en niet echt standaard zijn. Zo vroeg mij onlangs een onverlaat welk ondergoed ik droeg en hij vroeg zeer intiem " kaal of een streepje?" de beste man had ik toen nog geen 3 minuten gesproken via de chat. Voor mij is het dan al duidelijk waar het om te doen is en ik haak dan af. Alsof dat de eerste noodzakelijke vraag is die je als man aan een vrouw stelt. Ik vroeg hem toch ook niet of hij model pickupnaald had of model komkommer van Nederlandse bodem? Dat zijn zaken die later wel ter zake komen, althans in mijn wereld.

Eigenlijk zoek ik een soort van metgezel. Met wie ik op de bank voetbal kan aanschouwen of een goede film. Iemand die gerust een vrouw laat rijden zonder commentaar of iemand die houdt van rockmuziek. Iemand die houdt van een goede grap en humor bezit. Eigenlijk stel ik niet eens zoveel eisen of misschien ook wel. Als je de Libelle leest is het allemaal niet zo moeilijk maar ja, wat wil je, dat blad is bedoelt voor mensen vanaf 50+ die al heel wat hebben beleefd in het leven. Dat lijkt me geen goede maatstaf voor zij die net van de Tina afzijn maar nog te jong zijn voor de Libelle of de Margriet. Laten we wel wezen, hoe hot breien ook is, die breipatronen in de Libelle zijn zo 1600 en de advertenties van Tena Lady in de Margriet zijn nou niet bepaald motiverend. Zo is onze toekomst als, al dan niet vrijgevochten vrouw, niet bepaald rooskleurig. Iets met lekkage, dat wens je toch je ergste vijand niet toe? Dat wordt bekkenspieren trainen tot in den treure en leren je lach in te houden. Wie heeft eens niet in zijn of haar broek gezeken van het lachen?

Enfin, het is tijd om de bedstede op te zoeken. Terwijl ik mijn douche in de Antikalk heb gezet van Ajax en dadelijk de pot inspuit met smurfensperma is het wel tijd om te gaan slapen. Wie weet wat de dag van morgen brengt. Misschien wel een dekbed van de Wehkamp.

Twintig

"Trojka hier Trojka daar overal zit paardenhaar"

Een legende is niet meer. Terwijl ik een stapje dichter naar de 30 deed overleed een waar taalkundig en geestig mens.

Als nog twintiger mag een mens zich nog iet wat onvolwassen gedragen. Je zou zeggen dat de mens wijzer werd met de jaren maar ik spuit nog altijd shampoo in mijn neus als ik bij de Kruidvat even aan een flacon wil ruiken. Denk ik een lekker geurtje op te spuiten in de taxfreeshop op een luchthaven, stink ik dermate dat ik zelfs nog een kudde doldrieste bosnegers verjaag. Ik zet de ruitenwissers aan om de sneeuw van mijn vensterglas te verjagen maar laat per abuis de deur open staan waardoor er een soort van lawine toevlucht neemt tot het interieur van mijn vehikel. Eigenlijk blink ik uit in onhandigheid. Zo vulde ik pas geleden een bakje voor ijsblokjes. Bibberend van uiterste concentratie baande ik mij een weg naar het vriesvak om niet op de vloer te knoeien en stoot dan pardoes tegen het deurtje van het vriesvak met een tsunami als gevolg. Eigenlijk is het één van mijn kernkwaliteiten om mijzelf meesterlijk voor schut te zetten en er in veel gevallen zelf nog om te kunnen lachen ook.

Het scheelt dat ik geen koorddanser ben gezien ik regelmatig de draad kwijt ben. Hetgeen wat een koorddanser zich allerminst kan permitteren. Gezien ik ook dikwijls mijn eigen glazen ingooi is het beroep van glazenwasser mij ook niet op  het lijf geschreven. Dit weekend stond ik blakend van elegantie, met een glanzende rooie kop vol zweet met een veel te zwaar en log lijf ongecoördineerd tegen een bokszak te meppen. Hilarisch gegeven daar ik nog geen deuk in een week pakje boter sla. Desondanks deed ik een dappere poging om her en der een mep uit te delen terwijl de ene naar de andere prins charming de revue passeerde.

Pas geleden stond ik in een uiterst diepe overpeinzing te staren naar de pizza's. Keuzes maken het leven dikwijls moeilijk maar maken het af en toe ook weer gemakkelijker. Nu was de keuze tussen salami en champignons niet iets wat mijn leven dermate zou veranderen maar toch... eigenlijk ging mijn voorkeur uit naar de spinazie pizza die uiteraard zich niet in het assortiment bevond. De klanten werden wel overspoeld met rundergehakt, waar ik dan weer nog minstens 5 kilo van in de vriezer heb omdat ik bij elke aanbieding vergeet dat ik de vorige aanbieding heb benut. Je weet wel, van die momenten waarop je denkt... lang leve de kenmerken van ADHD.

Trouwens, pas geleden prijsde ik mij gelukkig dat er kaas lag. Kaas om te proeven. Als een blijde peuter stak ik een stuk in mijn mond en kon wel janken. Mijn smaak pupillen compleet verkracht. Het ergste is dat je dat natuurlijk niet even subtiel uit kan spugen tussen de komkommers en de bloemkolen.

Afijn, als twintiger dwaal ik nog altijd af van het onderwerp. Zo bedenk ik mij nu dat ik morgen niet moet vergeten om sinaasappels te persen en dat ik dadelijk de vandaag geplukte aardbeien koud moet zetten.

Ik wens u allen een goede nachtrust!

Ruis is niet pluis

Het valt niet mee om als mens je staande te houden in een wereld die een wars is aan veroordelingen, veronderstellingen en verkeerde interpretaties. Soms is het vechten tegen de bierkaai. Je schrijf of zegt iets omdat het op dat moment zo voelt. Je geeft je diepste zielenroerselen gestalte door er over te schrijven maar wordt daar vervolgens keihard op afgerekend. Uiteraard, als jij jezelf een podium geeft, geef je de tomatensmijters de kans om je kapot te maken. Je geeft tegenstanders de kans om alles wat je schreef of zei tegen je te gebruiken. Dat is de risico van het vak. Een vak wat niet altijd betaald wordt maar waar je wel je lering uit kan trekken. 

Mensen hebben, voor je het weet, een verkeerd beeld van je. Omdat ze niet vragen waarom je iets schreef, omdat ze niet vragen waarom je het op dat moment schreef, omdat ze niet kijken naar de context maar hun eigen invulling geven aan wat jij schrijft. De kracht van de verbeelding kan soms de moordenaar van de schrijver zijn. Zonder dat je het beseft kan er een beeld ontstaan dat niet matcht met de werkelijkheid. Iedereen heeft zijn of haar werkelijkheid alleen is de ene destructiever dan de ander. 

Lees eens de krant, een willekeurig artikel. Iedereen zal daar een ander beeld bij hebben, iedereen geeft daar een eigen invulling aan en iedereen gaat er op zijn of haar manier mee om. Vanuit een professionele houding, vanuit een persoonlijke houding en deels ook vanuit zijn of haar referentiekader. Dat maakt ook dat je weinig invloed hebt op hoe iemand iets opvat als je weet dat de persoon niet het hele verhaal kent. 

Ik schrijf vaak vanuit mijn gevoel, hoe iets op DAT moment voor mij is, ik schrijf en publiceer maar ga vaak aan de verbeeldingskracht voorbij. Te laat realiseer ik me dat ik een beeld schets dat ik niet meer kan uitwissen. Mensen veronderstellen en stellen diagnoses, dat doet iedereen alleen kloppen ze niet altijd. Het is dan heel erg moeilijk om je tegen deze veronderstellingen te verweren. Iemand die eenmaal sterk van iets is overtuigd die overtuig je niet zomaar van jouw standpunt. Voor je het weet heb je een beeld geschetst, wat zoals ik al schreef, onuitwisbaar is geworden. 

Het vrije denken wordt vaak beperkt door talloze veronderstellingen. Waar is het geweldloze communiceren naar toe? Informatie tot je nemen maar niet meteen een al dan niet vernietigend oordeel te vellen? Waar is het drie dimensionale kijken gebleven? Een verhaal van meerdere kanten bekijken? Ik geef onmiddellijk toe dat ik deze kunst ook nog niet in de vingers heb. Het is alleen zo jammer, zo ontzettend jammer dat er zo veel ruis ontstaan, dat er zo snel verwarring ontstaan terwijl dit de helft van de tijd niet nodig is.   

Voor iemand

Als ik weer eens door emoties overmand in paniek verkeer,
Rondjes draai om mij eigen ik
Dan ben jij daar, toffe pik.

Als het stormt en regent, ik moet zeilen tegen al mijn valse aannames in,
Als er een wars van beren mijn weg barricadeert,
Dan ben jij daar, toffe peer,

Als ik er weer een volledig een potje van maak,
In pure vertwijfeling blaak,
Dan ben jij daar, toffe knaap.

Als ik angstig naar de toekomst staar,
Allerlei doemscenario's spaar,
Dan ben jij daar, chef niet de sigaar!

Als ik mijn uitdagingen ben aangegaan,
Het gevoel heb alles verkeerd te hebben gedaan,
Dan ben jij daar, meneer nooit ver van mij vandaag.

Als ik weer een strijd gestreden had,
Mijn wonden likte door verdriet geveld,
Dan was jij daar, de duikheld

Schreef ik in het avondrood een droevig gedicht,
Over het leven ontwricht en vol last,
Dan was jij daar, toffe gast,

Als de wind woest en wild mijn gedachten door elkaar waait,
Men pardoes het gras onder mijn voeten weg maait,
Dan was jij daar, stoer en fraai.

Al deed ik nog zoveel op eigen kracht, vol met moed,
Jouw steun zag ik altijd tegemoet
Kwam ik weer eens gehavend uit de strijd,
Ik kon mijn verhaal doen, daarvoor nam jij altijd de tijd.

Dankjewel!

Strijd

Soms valt het niet mee. Soms lijkt het alsof je een ongelijke strijd voert tegen allerlei angsten, onzekerheden en onbegrip. Hoe leg je uit hoe iets voor je voelt als je weet dat je de deksel op je neus krijgt? Hoe leg je uit dat je bepaalde keuzes niet zelf in de hand hebt maar dat het een kwestie van overmacht is? Het is zo moeilijk om de ander uit te leggen hoe het werkt. De angst, het verdriet, de pijn. Het zijn zwakke peilers van een breekbaar iets, een iets dat "ik" heet. Ze staan recht overeind en vormen grimmige schaduwen die keer op keer metgezel zijn, welk pad je ook bewandeld. Schaduwen die groter en sterker worden op de momenten dat je op je kwetsbaarst bent. Op de momenten dat je troost, veiligheid en geborgenheid nodig hebt maar er helemaal alleen voor lijkt te staan omdat niemand je lijkt te begrijpen. Bam, de deksel op je neus, de wijzende vinger, de bal die je 10x harder terug gespeeld lijkt te krijgen. Het zou grappig kunnen zijn als het verhaal een goed einde kende. Warmte kende en veiligheid.

Echter zonder veiligheid, geborgenheid en begrip is het maar een hard gelag. Vechten tegen iets wat je naar de keel grijpt. vechten tegen iets dat je verlamd, vechten tegen iets dat meedogenloos lijkt, onverbiddelijk. Iets wat als een koude door je lijf snijdt, wat verlamd en je doet beseffen dat je er op een bepaald moment altijd alleen voor staat.

Wars van tranen als bitter zout, het lost niets op. Snakkend naar die twee armen om je heen, wat liefde een knuffel. Zoveel mooie dromen maar hier in het hier en nu is vechten, steeds weer een ongelijke strijd. Zoveel emoties, zoveel gedachten, je wilt ze zo graag ordenen maar ze razen door je hoofd als het spitsuur van New York. Duizenden flitsen, ik knipper met mijn ogen. Schreeuw, scheld, huil en zwijg.Ik heb je verdomme zo hard nodig, waarom speel je het spel met jouw altijd wisselende regels? Je bent veranderlijk als het weer en ik doe mijn best om het bij te benen. Snap je dan niet dat ik jou rust en zorgzaamheid nodig heb?

Het is alsof een ijsregen in je gezicht valt, gure wind en je moet vooruit. Handen rood en schraal, hopende op een warme thuiskomst. Je moet vooruit, er is geen weg terug en toch is er zo een wars aan onbegrip, toch is er zo een wars aan oordelen en verwijten. Als het bloed opwelt, in rode druppels die stuk voor stuk een verhaal vertellen weet je dat een strijd pas stopt als je opgeeft.

Dames

Ik ben geen "meisje-meisje". Hoewel ik dol ben op lekkere luchtjes ben ik niet het type dat elke ochtend uren voor de spiegel bivakkeert. Mij zie je niet verschijnen in een rokje of jurkje en op hakken zal je mij niet vaak zien lopen. Mede doordat ik van nature al niet galant loop, laats staan dat ik mij wankel en onbeholpen op hakken door de wereld begeef. Ik zal pardoes struikelen en plompverloren op iemand schoot landen of in een grote waterplas. Daar ik wat kilootjes teveel met mij meedraag, draagt dat niet bepaald bij aan het "ladylike" zijn.

Desalniettemin ging ik vanavond naar een heuse "ladiesnight" Misschien waren mijn Airmax en mijn sportief gele vestje niet bepaald het beste idee van de dag. Nu blonk mijn dag niet bepaald uit in beste ideeën dus viel dit onder de noemer "dit kan er ook nog wel bij" Ho stop! Het was mijn eigen keuze. Afijn, op naar Cinestar te Enschede. Onderweg was het nog vrij druk. De diverse vrouwen gingen in kuddeformatie naar de diverse bioscopen in ons land. Welgeteld 80.000 vrouwen.

Bij de bioscoop aangekomen lag de rode loper uit. Tenminste daar leek het op want in de waas van sigarettenrook was hij nog net waarneembaar, net als de boog met ballonnen die feestelijk voor de ingang was gepositioneerd. In het halletje wachtte ik op mijn metgezel en deed verwoede pogingen om te verbinden met één of ander netwerk dat vrij in de lucht was. Tevergeefs.

Toen we onze kaartjes hadden verzilvert kon het festijn beginnen. Er waren diverse kraampjes met voornamelijk dure producten die voor mij niet interessant waren. Op het kraampje van de erotheek na, waar menigeen zich vergaapte aan de diverse vreemde voorwerpen. Tja, als je naar zo een film gaat, dan kan je zo een kraampje verwachten tijdens een ladiesnigt.

De film viel zeker niet tegen. Hoewel ik wel van mening was dat men door het boek racete. Het had wel iets specifieker gekund qua familie van Christian en de andere zaken die in het boek werden verteld. Niet de "kinky neukerij" zoals het subtiel werd verwoord. Christian is in mijn ogen wel een goddelijk exemplaar van de mannelijke mens. Wat een kanjer! De film vond ik verder wel erg geslaagd. Hij viel mij geen minuut tegen ondanks dat er al critici zijn die zich minder lovend over deze film hebben uitgesproken.

Aan het einde van de avond kon iedereen afkoelen doordat diverse autoruiten bevroren waren. Dat was krabben. Zo ook dit schaap. Krabben, goed krabben anders kost het zo rond de €320 euro. Daarbij zie je geen steek dus daar moest wat aan gebeuren. Het was een leuke avond, een geslaagde avond en nu is het wachten op deel 2.

Stormschade

Het was moeilijk, verwachtingspatronen. Ze staarde naar het woeste water. Het was onstuimig weer en zo voelde zij zich ook. Het was donker en in de verte hoorde ze het verkeer razen. Duizenden voertuigen die de inktzwarte nacht in reden op weg naar waar dan ook tot één een hert aanreed of een hinde. Met een daverende klap, gierende remmen en dan de stilte. Ze zag het zo voor zich. Ze was er zelf zo dikwijls bang voor geweest als ze met haar oude Volvo door de Veluwe reed maar gelukkig was het haar nog nooit overkomen. Soms voelde zij zich ook als aangereden wild. Hopeloos, stuiptrekkend, wachtend op wat komen ging, daar waar vluchten geen mogelijkheid meer was.

Ze keek op haar GSM. Net als haar auto was het een oud toestel. Eigenlijk zou ze een smartphone moeten kopen maar deze deed het nog. Het was een Motorola die ze ooit een keer had gekocht. Veel gebruikte ze hem niet, ja, om met hem te sms-en. Eigenlijk deed ze dat wel heel erg vaak omdat ze vaak het gevoel had hem nodig te hebben. Nu kon het even niet. Hij moest zijn aandacht aan iets anders besteden en ze voelde zich schuldig dat ze hem had laten weten dat ze zijn steun miste. Ze kon het toch niet weten? Als ze het geweten had, dan had ze dat bericht nooit gestuurd. Nu moest ze afwachten en dat vond ze vreselijk moeilijk. Ze had hem deze week heel erg nodig gehad, er was van alles gebeurd dat haar van streek had gemaakt. Uiteindelijk was het haar wel gelukt om het alleen te rooien maar dat was niet gemakkelijk geweest. Het voelde een beetje alsof ze opging in de massa, zoals een visser met zijn bootje op de stille oceaan.  In het eindeloze niets was je niet meer dan een fragiel iets dat je met het minste of geringste kapot kon maken. Zo kwetsbaar kon een mens zijn.

Ze voelde zich schuldig en wist zich geen raad met zichzelf. Ze maakte zich ook zorgen. Het was een hard gelag. Soms stelde het leven eisen aan je waar je onmogelijk aan kon voldoen... stelde zij die eisen niet ook aan mensen waarvan ze kon weten dat ze onredelijk waren. Ze vloekte zachtjes en kneep haar handen tot vuisten. Het gebeurde talrijke keren dat haar emoties met haar op de loop gingen en dat haar denken werd beheerst door de taal die haar hart sprak. Eigenlijk was ze één en al emoties. Op de rustige momenten kon ze het perfect relativeren maar op de andere momenten kwam het verstand als verliezer over de finish en was het al te laat. Ze kon niets anders dan afwachten. Afwachten op wat hij ging zeggen, afwachten op hoe hij er aan toe zou zijn en afwachten of hij nog ging reageren op haar sms'jes of dat hij het liet bij een gesprek. Ze verlangde naar een vriendschappelijke knuffel van hem.

Schipbreuk

"In my heart I know I failed you
But you left me here alone."

"Nog nooit was de angst voor de afwijzing zo groots en meeslepend, alsof het door een roofdier mee de grot in werd gesleurd en werd verscheurd aan 1000 stukken"

Ze staarde over het water, het rimpelde, golfje voor golfje trok aan haar voorbij. In haar hoofd hoofd denderde het voort, de sneltrein die onbestuurbaar was geworden. De remmen versleten, hij koerste de inktzwarte nacht in, sneller en sneller. Ze verbeet haar tranen en gooide een steen in de golven. Het patroon werd abrupt doorbroken en zo voelde het ook een beetje. Dat ene telefoontje had alles in de war gebracht, ze stond tussen complete vertwijfeling en zoekend naar het juiste antwoord in.

Ze liet zich in het gras vallen en staarde naar de grijze hemel. Een dicht wolkendek had samen gepakt en weldra kwamen daar de eerste druppels. Waarom?! Ze wilde weten waarom maar ergens wist ze het wel. Ze kon dit niet, niet nu niet op dit moment. Het was als zout in open wonden, het was als een deur die voor haar neus werd dicht gesmeten, hermetisch gesloten voor altijd. Ze sloot haar ogen en voelde een dikke brok in haar keel, was dit het nou? Was dit waar ze het mee moest doen? Waarom voelde dit als een enorme afwijzing?

De regen viel in ragfijne druppels gestaag uit de lucht, het was koel en haast sereen. De stilte was oorverdovend tot een eend snaterend de stilte doorbrak. Ze moest er met hem over praten maar snapte hij haar wel? Kwam dit nog goed? Was dit waar ze het vanaf nu mee moest doen? Waar was de veiligheid van zijn sterkte armen? Waar was de veiligheid van zijn zorgzaamheid? Was dit de nieuwe koerst die hij ging varen en waarbij zij of mee mocht varen of achterbleef in de haven, de gehavende haven waar de meeste schepen reeds waren verbrand?

Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Ze wist het gewoon even niet meer.