Ik ga vooraan
Mijn Nachtkaravaan trekt verder
Voorbij gezond verstand
Wat een stoet!
Wat een moed!
Kom, zwaan kleef aan
Mijn Prachtkaravaan
Leef één nacht
Alsof geen droom ooit strandt
(tekst Sara Kroos)
Flarden mist trekken voorbij terwijl ik over een N weg rijdt. Dwars door de inktzwarte avond op weg naar huis. "Het moet anders" die gedachte blijft door mijn kop spoken maar soms moet er zoveel anders dat je totaal niet weet waar je moet beginnen. Het was een rare dag. Vanmorgen op vredesmissie. Een gesprek aan gegaan om te kijken waar het nu precies strandt en hoe we dit in de toekomst kunnen voorkomen / verminderen. Het viel niet mee om concrete voorbeelden te noemen omdat het mij simpelweg aan de moed ontbrak. Zoals wel vaker. Moed is niet iets dat in grote hoeveelheden door mijn aderen stroomt. Gelukkig was de vredesmissie er eentje die we beiden zonder gekruisde degens ingingen en ook op deze wijze weer uitgingen. Dat is tussen Rusland en Amerika wel anders maar dat terzijde.
Vandaag moesten er dingen gebeuren waar ik niet onderuit kon komen. Het liefste vertoefde ik heel de dag in mijn veilige thuishaven maar er stond nu eenmaal het één en het ander op de planning. Het weer vertolkte eigenlijk een beetje hoe ik mij voelde. Grijs en druilerig. Zo een onbestemd gevoel, hoewel... ik wilde gewoon door iets of iemand beschermd worden. Dat is toch een merkwaardig gevoel maar toch is het erg. Een soort van veiligheid die elk mens nodig heeft. Op mijn programma stond een bezoekje aan 'de panty' dat is een vrouwelijk psychiater. Mannelijke exemplaren noem ik, zoals zovelen, 'de sok'. Het was overigens het laatste gesprek met 'de panty' want mijn huisarts gaat haar taken overnemen. Zo hobbel je van de ene naar de ander. Ik had totaal geen zin in het gesprek en wist het ook voor geen meter op gang te houden. Het was meer plichtsmatig dat ik er was dan dat ik er sterk behoefte aan had. Immers heb ik een betere klik met de mensen waarbij ik wel mijn ziel en zaligheid ten tonele breng.
Vanavond voelde ik mij bijna als die muts uit Bridget Jones Diary. Een deelnemer van de herhalingscursus vertelde mij in alle vrolijkheid dat hij... jawel... een boek over paddestoelen had gekocht. Ik voelde mij een trut omdat ik hier diep van binnen onwijs over moest lachen. Wat heet! Mijn alter-ego lag in een stuip te happen naar lucht! Grote God ik moest mijn gezicht echt in de plooi laten en heb het gepresteerd om dieper in te gaan op de bewuste paddestoelen. Mijn vraag of er ook 'paddo's' in stonden vermeld viel in wat minder goede aarde. Zonde! Paddestoelen zijn toch paddestoelen? Ik vrees echter met grote vrezen dat mijn ogen mijn gevoel perfect wisten te vertolken. Godzijdank lag ik niet zelf in een stuip want dat zou echt te genant zijn geweest en erg onaardig tegenover de persoon zelf. Die sowieso een bijzondere werking heeft op mijn lachspieren. Een soort De Dikke en De Dunne effect. Een schiettentfiguur zou mijn vader het noemen. Nouja hoe het ook zij... ik stond er zelf als een waar schaap bij toen het mijn beurt was om voor hulpverlener te spelen. Alsof mijn cognitieve vermogen het in zijn geheel acuut liet afweten. Stond ik daar als een verlegen dom schaapje met grote bambiogen te kijken naar mijn slachtoffer. Ik stak nog net geen lawinepijl de lucht in ten teken van "red mij" wat in die situatie wel wenselijk was geweest want ik had weer eens geen idee hoe ik mij uit die situatie moest redden.
De weg terug van Markelo naar Almelo verliep met de nodig adrealine! Ik schrok me werkelijk de zomen uit mijn broek van iets. Aliens! Ik zweer het je! Grapje! Het was zoals ik mijn blog begon, mistig. Ik luisterde naar Sara Kroos en miste mijn laptop. Er zat een blog in mijn vingers. Eindelijk weer eentje want ik had te kampen met een writersblock!
